...ΕΔΕ και πολύ σου πάει…
Ένας από τους λόγους που γράφτηκα συνδρομητής στους “New York Times” και συνεχίζω ακόμη να τους πληρώνω παρότι με εξοργίζει η λυσσασμένη αντιμαδούρο ρητορική τους, είναι οι νεκρολογίες!Ε ναι, οι νεκρολογίες, ο καθένας έχει τα κουσούρια του που έλεγε και ο Μακαριστός, το δικό μου το κουσούρι είναι αυτό.
Πες το νοσηρή περιέργεια, πες το αναλγησία, πες το απάνθρωπη καρδιά που τραγούδαγε κι ο Βασίλης στη “Οδό Σανταρόζα”, εκεί κολλάω εγώ.
Ιδίως στις νεκρολογίες των δημοσιογράφων, οφείλω να το σημειώσω, πάρτυ πραγματικό με το βίο και την πολιτεία τους.
Όπως την Ίνα Τζάφι για παράδειγμα, μια πραγματική θεότητα του ρεπορτάζ, που το 2012 ξετίναξε το Department of Veterans Affairs του Λος Αντζελες κι έστειλε κόσμο πίσω από τα κάγκελα. Μικρό μόνο μέρος από τα κατορθώματα της Ίνα, που έφυγε στα 75 της πριν από κάνα μήνα…
Στην Αμερική αυτά, έτσι, που μας έχουν πρήξει τα σκώτια ότι είναι υποδουλωμένη η πραγματική δημοσιογραφία και ότι τα πάντα κουκουλώνονται από τα συμφέροντα και ότι όλα για τα γκαφρά γίνονται και ότι σιγά τους ρεπόρτερ με το χέρι απλωμένο κυκλοφορούν, δεν υπάρχει ένας, δεν υπάρχει μία που να μην είναι πιασμάν. Κι έρχονται τα λυκόπουλα σαν την Τζάφι, να δείξουν τα δόντια τους!
Την θυμήθηκα την συγχωρεμένη συνάδελφο, πριν από δυο βδομάδες που διάβασα ρεπορτάζ του Politico υπό τον τίτλο:
“«Ελλάδα, η χώρα που αφήνει τους ανθρώπους να ξεφύγουν από τη Δικαιοσύνη”. Το υπέγραφε η Νεκταρία Σταμούλη και ξεκίναγε με τη φράση κλειδί:
“Στη χώρα που φημίζεται για την επινόηση της δημοκρατίας, υπάρχει μια αίσθηση ότι αυτή ξεφτίζει”.
Για να συνεχίσει ακόμη πιο εμπρηστικά:
“Η Ελλάδα, έχει βιώσει μια σειρά από σκάνδαλα που, αν και όλα είναι πολύ διαφορετικά, ενισχύουν την αίσθηση ότι η δικαιοσύνη καταρρέει – και ότι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία δεν θέλουν να τη διορθώσουν. Ή χειρότερα, είναι ένοχοι”.
Στο ρεπορτάζ φιλοξενούνταν και δηλώσεις του Ανδρέα Ποττάκη, Συνήγορου του Πολίτη, ανεξάρτητου αξιωματούχου που εξετάζει την κακοδιοίκηση του κράτους, ο οποίος σημείωνε τα εξής:
“Υπάρχει μια αίσθηση συστηματικής και συντονισμένης προσπάθειας για την υποβάθμιση ορισμένων περιστατικών. Αυτό γεννά υποψίες για απόπειρα συγκάλυψης και αμέλεια που θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολιτική ηγεσία”.
Κι επειδή το μυαλό μου παίρνει πάντοτε ανάποδες στροφές, λίγες μέρες αργότερα έκανα το κονέ με ποστάρισμα της συναδέλφου Γωγώς Κ., που αποχαιρετούσε με τρόπο συγκινητικό την παλιά της δουλειά για να πάει σε καινούρια, γράφοντας μεταξύ άλλων:
«Αφήνω πίσω μου ωραίους Ανθρώπους, που με στήριξαν, επαγγελματικά και προσωπικά. Γέλια, κλάματα, κρίσεις πανικού, χαρές, σε όλα εκεί. Είναι σπουδαίο να γνωρίζεις ανθρώπους που θέλουν να είσαι καλά. Με νοιάστηκαν, με νοιάζονται και θα με νοιάζονται.
Αγκάλιασαν το σκυλί μου που είχε κάνει μέχρι και κακάκια στο ραδιοφωνικό στούντιο λίγο πριν μπει για συνέντευξη ο Δεληβοριάς (κι αυτή είναι μια ντροπιαστική ιστορία που με συνδέει με τον Φοίβο).
Χαίρομαι που υπήρξα μέρος μιας δουλειάς που γίνεται με όρεξη, καύλα και ηθική. Χαίρομαι για τις παρεμβάσεις που έφερναν δουλειές μας. Χαίρομαι που ρεπορτάζ μας οδήγησαν σε ΕΔΕ. Σε περαιτέρω διερεύνηση περιστατικών κακοποίησης.»
Τα διάβαζα όσα έγραφε η Γωγώ και σκεφτόμουν ότι ως εκεί και για τόσο είμαστε παλικάρια και γοργόνες, ας το πάρουμε πλέον απόφαση:
Για ΕΔΕ, για παρεμβάσεις, για περαιτέρω διερεύνηση.
Δεν πα’ να σκίζει τις σάρκες της η δημοσιογραφία, δεν πα’ να χάνει τον ύπνο της, δεν πα’ να χαλάει καρδιές, στο τέλος “ΕΔΕ, παρεμβάσεις, περαιτέρω διερεύνηση”, φχαριστούμε φχαριστούμε, άντε γειά, όξω απ’ την πόρτα.
Σοκολατάκια και πολύ σας πάει, που έλεγε και το παλιό σλόγκαν. Πάρα πολύ…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (13.9.2024)