Η Αμερική βρίσκεται συνεχώς στα όπλα· κυριολεκτικά. Ένας λαός που, αν όχι στο σύνολό του, σε ένα μεγάλο ποσοστό, οπλοφορεί. Με μαθητές που σκοτώνουν μαζικά, με νεαρούς που πυροβολούν έναν υποψήφιο πρόεδρο, με ελεύθερους σκοπευτές που σημαδεύουν από ψηλά ανυποψίαστους φοιτητές. Μια χώρα-κάνη που ποτέ δεν κρυώνει και μια φρενίτιδα με την οπλοφορία που ποτέ δεν κοπάζει.
Ο 14χρονος δολοφόνος στην Τζώρτζια είχε δείξει με σαφήνεια τι ήθελε να κάνει: το έγραφε, το αναρτούσε στα σόσιαλ, τον είχε εντοπίσει το FBI, αλλά τον άφησαν ελεύθερο να σκοτώσει. Ο πατέρας του, με μια μεγάλη συλλογή όπλων στο σπίτι, έλεγε ότι είναι ασφαλή και δεν πρόκειται να τα πάρει ο γιος του. Ο οποίος τα πήρε. Και σκότωσε!
Θα δικαστεί, λένε τώρα, σαν ενήλικος. Μικρή σημασία έχει μπροστά στους ζωές που χάθηκαν και που θα χάνονται συνεχώς όσο η σχέση των Αμερικανών με τα όπλα θα είναι γι’ αυτούς ιερή, πατροπαράδοτη, αδιαπραγμάτευτη και, ολοφάνερα, ψυχοθεραπευτική. Με αποτέλεσμα σε ακραίες περιπτώσεις η ψυχοθεραπεία να περνάει στο στάδιο των πραγματικών, και όχι των φαντασιακών, πυρών.
Όλη αυτή τη φρενίτιδα, όλη την ψυχική αρρώστια, η Αμερική την αντιμετωπίζει στωικά, αδιάφορα, παρακολουθώντας άπραγη τα μακελειά –το ένα μετά το άλλο. Προφανώς ψυχικά αθεράπευτη και αυτή. Μια χώρα που χρειάζεται το ανάκλιντρο του ψυχοθεραπευτή, αλλά δεν θέλει να το ξέρει.