Σαββατόβραδο. Στη διπλανή πολυκατοικία έχουν πάρτι γενεθλίων. Με πολύ κόσμο. Λες και χώρεσαν ολόκληρο κλαμπ μέσα στο διαμέρισμα. Αλλά δεν πήραν μόνο τον κόσμο του κλαμπ, εγκατέστησαν και τα ηχεία. Και η μουσική, ειδικά αυτή που θα παίξει μετά τα μεσάνυχτα, όταν το κέφι παίρνει φωτιά, σου επιτρέπει να κάνεις ασφαλείς υποθέσεις για την ηλικία των συμμετεχόντων στο γλεντοκόπι.
Οταν, ας πούμε, ακούς λαϊκοπόπ, αντιλαμβάνεσαι ότι αντιμετωπίζεις μικρές ηλικίες και το πάρτι θα τελειώσει με την άφιξη του περιπολικού.
Αν ακούσεις Olympians και «πόσο μ΄αρέσει ο τρόπος που χτυπάει η καρδιά σου», έχεις ανέβει αρκετά στην ηλικιακή κλίμακα και ελπίζεις σε σύντομη εκτόνωση του κεφιού, συνοδευόμενη από καμιά κρίση υπέρτασης ή ένα έμφραγμα. Εκεί δεν πάει περιπολικό, αλλά ασθενοφόρο.
Στην περίπτωση που παίξει το «A casa di’ Irine», έχεις αλλάξει πίστα, βρίσκεται στο ανώτατο ηλικιακό γκρουπ. Το πάρτι θα τελειώσει νωρίς, ενδεχομένως με την άφιξη της νεκροφόρας.
Εγώ είμαι άτυχος, έχοντας απέναντι μου το πρώτο ηλικιακό γκρουπ με νέους ανθρώπους. Οχι πιτσιρίκια, αλλά κάπου ανάμεσα στα τριάντα και στα σαράντα. Το καταλαβαίνεις και από τις διαπεραστικές φωνές των γυναικών που νομίζουν ότι τραγουδάνε. Είναι ο ήχος που δεν αντέχεται. Καλύτερα κλάμα μωρού παρά γυναίκες που τσιρίζουν πάνω σε ήχους σουξέ. Χίλιες φορές να τραγουδάνε Μάλαμα με αναπτήρα στο χέρι, παρά αυτό το πράγμα.
Εγώ είμαι άτυχος, έχοντας απέναντι μου το πρώτο ηλικιακό γκρουπ με νέους ανθρώπους. Οχι πιτσιρίκια, αλλά κάπου ανάμεσα στα τριάντα και στα σαράντα. Το καταλαβαίνεις και από τις διαπεραστικές φωνές των γυναικών που νομίζουν ότι τραγουδάνε. Είναι ο ήχος που δεν αντέχεται. Καλύτερα κλάμα μωρού παρά γυναίκες που τσιρίζουν πάνω σε ήχους σουξέ. Χίλιες φορές να τραγουδάνε Μάλαμα με αναπτήρα στο χέρι, παρά αυτό το πράγμα.
Στο πάρτι των γειτόνων, λοιπόν, ακούν λαϊκοπόπ, αυτή την υβριδική μίξη βαλκανικών και αραβικών ήχων που απευθύνεται στο ανατολικό τμήμα της μεσογειακής Λεκάνης. Δεν αναγνωρίζω κανένα τραγούδι, μου φαίνονται όλα ίδια. Είναι μία που λέει κάτι για το Παρίσι και το Μιλάνο. Και διάφορες άλλες φωνές που λένε για έρωτες, απιστίες, καυτά κορμιά και ωραία γούστα.
Αναρωτιέμαι αν όλο αυτό, με τα τραγούδια του γλεντιού, είναι κατάπτωση ή εξέλιξη. Εξαρτάται από ποια ηλικία το βλέπεις. Ο νέος θα σου πει ότι είναι εξέλιξη, ο μεγαλύτερος θα σου μιλήσει για έκπτωση. Ενδέχεται, δηλαδή, τα τραγούδια να μας φαίνονται ηλίθια επειδή αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να προσαρμοστούμε στην εποχή. Ειλικρινά δεν ξέρω.
Α, ήρθε το περιπολικό!
Κώστας Γιαννακίδης / Τα Νέα
