Καλοκαίρι του 2019, νταξ τώρα, πανηγύρι φίλε μου, απαλλαχθήκαμε από τους αναρχοάπλυτους και τους κατσαπλιάδες και το Νίκο το Φίλη που πήγαινε κόντρα στην Παναγίτσα και το Χριστούλη.Καλοκαίρι του 2020, καλοκαίρι του 2021, καλοκαίρι του 2022, παίρναμε ανάσες από την κατάρα του κορωνοϊού που έφαγε κόσμο και κοσμάκη εντός και εκτός ΜΕΘ, έστω κι αν δεν κόλλαγε από το κουταλάκι της Θείας Κοινωνίας κυρία Αθηνά μου.
Καλοκαίρι του 2023, κάτσε στο παγωτό ρε Τσίπρα, άχαστος ο Κυριάκος, 41ΤΑΚΑΤΟ, ρεκόρ στον τουρισμό, Ελλάδα 2.0 η χώρα που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως.
Και το καλοκαίρι του 2024;
Πως διάολο μας προέκυψαν τόση μαυρίλα, τόση μπίχλα, τόση αντάρα αυτό το καλοκαίρι που τώρα τελειώνει και κανονικά έπρεπε να κολυμπάμε στην αισιοδοξία και στο χαμόγελο; Τι συνέβη και φουντώνουν τα σενάρια για στρίβειν δια του αρραβώνος από το Μαξίμου και πόλεμο πίσω απ’ τις κουίντες για το δαχτυλίδι της διαδοχής; Γιατί βεριτάμπλ γαλάζιοι με δεκαετίες ολόκληρες στα χαρακώματα της πολιτικής αντιπαράθεσης μοιάζουν επιεικώς ανόρεχτοι στις δημόσιες εμφανίσεις τους και στις ιδιωτικές συζητήσεις να μη σας πω τι σούρνουνε στο γκουβέρνο γιατί θα με στείλουν στο λογιστήριο ο θείος Τάκης και στη μπουζού ο Φλωρίδης…
Κάπως έτσι καταλήγουμε στο “καλοκαίρι της καντήφλας”, ευθέως ανάλογο με εκείνον τον “χειμώνα της καντήφλας” που σάρωσε τη Βρετανία πριν από μισό αιώνα. Και πάμε να το σπάσω σε πενηνταράκια μέσω της Βικιπαίδεια, δια της τόσο προσφιλούς στους δημοσιογράφους μεθόδου του κόπυ του πάστε. Λα τα μινόρια:
“Η οικονομική κατάσταση χειροτέρεψε και μετά από συνεχιζόμενα προβλήματα με τα συνδικάτα οργανώθηκαν μαζικές απεργίες. Ο χειμώνας της δυσαρέσκειας, όπως ονομάστηκε η περίοδος αυτή, είχε τα αίτιά της στην απόφαση της κυβέρνησης να μην αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων του δημόσιου τομέα. Ο χειμώνας 1978-1979 σημαδεύτηκε από πολλές απεργίες στις μεταφορές και στο δημόσιο, που συνοδεύτηκαν από διαδηλώσεις και επεισόδια.
Οι εκλογές έγιναν μετά από μόνο μερικούς μήνες το 1979 και οι Συντηρητικοί εκμεταλλεύτηκαν την κρίση, χρησιμοποιώντας προεκλογικά το σύνθημα Labour doesn’t work (λογοπαίνιο που μεταφράζεται ως Οι Εργατικοί δεν δουλεύουν και ως Οι Εργατικοί δεν είναι αποτελεσματικοί). Επιπλέον, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δυνάμεων ήταν στο κέντρο του Συντηρητικού μανιφέστου. Ο Κάλαχαν έχασε τελικά τις εκλογές και το Εργατικό κόμμα πέρασε στην αντιπολίτευση”.
Αυτά στη Γηραιά Αλβιώνα και μην ακούσω απ’ τα εξυπνοπούλια ότι όπου να ‘ναι θα προκηρύξει εκλογές ο Κυριάκος και θα τις χάσει, γιατί πρώτον αντίπαλο στα κυβικά του ακόμη δεν έχει και δεύτερον δεν βλέπω να τον πιέζει καμιά εσωκομματική ή κοινοβουλευτική αναγκαιότητα να το πράξει. Μάλιστα, το κατέχω, το γνωρίζω και το έγραψα και πιο πάνω ότι δεν σκούζουν πλέον μόνο οι πράσινοι και οι μπορντοροδοκόκκινοι, σκούζουν και οι μέχρι πρότινος περήφανοι γαλάζιοι, αλλά και τι έγινε, πότε ήταν γαλάζιοι ή έστω μπλου οι Μητσοτάκηδες για να αγχωθούν με κάτι τέτοιες εκδηλώσεις του πόπολου;
Το δικό τους το καραβάνι προχωράει ούτως ή άλλως και όσο συνεχίζουν να πλακώνονται μεταξύ τους στα κόμματα της αντιπολίτευσης που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν (ο Βελόπουλος δεν είναι κάνα κορόιδο για να κάνει pipe dreams), ο χρόνος μετράει υπέρ της κυβέρνησης. Εννοείται ότι υπάρχει plan B, εννοείται ότι μπορεί να ενεργοποιηθεί εν ριπή οφθαλμού, εννοείται ότι έχουν ήδη γραφτεί τα αποθεωτικά εντιτόριαλζ και τα υμνητικά σχόλια υπέρ αυτού, αλλά γιατί να τρέχεις όταν μπορείς να περπατάς που λέγαμε και στο στράτευμα; Κάνεις λίγο πλακίτσα με 0,30 ευρώ λιγότερα στην Αττική Οδό και 30 λεωφορεία περισσότερα στην Ανατολική Αττική, έρχεται σιμά κοντά και η ΔΕΘ με τα έξτρα πρίμα γκουτ τσουρέκια της, θα συνεχιστεί το μπουνίδι σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, πιο ζωάρα δε γίνεται. Κι άσε το λαουτζίκο να βράζει στο ζουμί του, ξέρανε τι κάνανε όταν τρέχανε στις παραλίες αντί για τις κάλπες, δεν τους οδήγησε κανείς στο πλάτσα πλούτσα υπό την απειλή όπλου…
Χρήστος Ξανθάκης