Στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος οργανώθηκα λίγο πριν από τις εκλογές του ’77. Λίγο πριν από το εκλογικό κάζο της “Συμμαχίας Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων” (τι έμπνευση κι αυτή!), όταν οι άλλοι βγαίνανε εγώ έμπαινα. Με όρεξη φουλ, φρέσκο κοτόπουλο γαρ, με ιδέες, με ζωντάνια, με ενθουσιασμό. Τόσο πολύ που ούτε καν πρόσεξα την διάσπαση του ’78 με την Βήτα Πανελλαδική, όταν αποχώρησαν εννιά στα δέκα στελέχη της οργάνωσης και αφιέρωσαν τους εαυτούς τους σε ένα πιο φωτεινό μέλλον για την πατρίδα μας. Το είδαμε εκ δεξιών, το είδαμε και εξ ευωνύμων…
Τέλος πάντων, ήρθα Αθήνα στα έρλι έιτιζ να σπουδάσω, ξανά μανά Ρήγας και στη σχολή Δημοκρατικός Αγώνας. Φουντωμένος από επαναστατική διάθεση, μιλάμε για “αριστερή τάση”, ως και άρθρο στον “Θούριο” κατά της πειθαρχίας στο στράτευμα είχα συνυπογράψει με τον κολλητό μου Μιχάλη Παναγιωτάκη (ακόμη φίλοι είμαστε, πως με αντέχει δεν ξέρω!) και πέσανε να μας φάνε τα εξαπτέρυγα του Λεωνίδα Κύρκου. Αυτά ακριβώς τα πουλέν που πριονίζανε την καρέκλα του γραμματέα Γιάννη Μπανιά από την πρώτη μέρα της εκλογής του και καταφέρανε τελικά να κάνουν το ΚΚΕ Εσωτερικού ένα σκέτο τελατίνι της Αριστεράς…
Παλιές ιστορίες θα μου πείτε, αλλά ο ρεπόρτερ κάτι έπιασε στον αέρα που του θύμισε τα περασμένα. Και δια του λόγου το αληθές, παραπέμπω σε κείμενο του επίσης πρώην συντρόφου Φώτη Παπούλια (κι αυτός μου μιλάει, κάτι δεν πάει καλά!) από το 2015 παρακαλώ και την “Εφημερίδα των Συντακτών”. Όποιος και όποια έχουν ματάκια να διαβάσουν, θα καταλάβουν πολλά. Λα τα μινόρια:
“Το 1982 σε μια ταραχώδη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής που ο Λ. Κύρκος τον «πριόνιζε συστηματικά», ο Γ. Μπανιάς εκλέχτηκε γραμματέας. Και από εκείνη τη στιγμή άρχισε η κατ’ εξακολούθηση αποκαθήλωσή του. «Ο φυσικός μας ηγέτης είναι ο Λ. Κύρκος» διατυμπάνιζαν προς κάθε κατεύθυνση όσα από εκείνα τα στελέχη δεν είχαν δει με καλό μάτι την εκλογή Μπανιά. Και ύστερα ήρθε η «τρόικα του κόμματος», δίπλα στον εκλεγμένο γραμματέα προστέθηκαν οι Π. Κουναλάκης και Λ. Κύρκος.
Το «πραξικόπημα» είχε συντελεστεί στο όνομα της ενδυνάμωσης του χώρου, όμως η ουσία ήταν βαθύτατα πολιτική και τα πρώτα σύννεφα της διάσπασης πλησίαζαν απειλητικά. Η διαφορετική προσέγγιση μεταξύ του Γ. Μπανιά και του Λ. Κύρκου για τον χαρακτήρα της ανανεωτικής Αριστεράς και το πολιτικό της πρόσημο ταλάνισε χρόνια τον χώρο. «Να φύγει το “Κ”» υποστήριζαν οι υποστηρικτές του Λ. Κύρκου, «όχι» απαντούσε η άλλη πλευρά. Η πολιτική αναμέτρηση είχε ανάψει στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς.
Ο Γ. Μπανιάς υποστήριξε το αυτονόητο, ότι δηλαδή «το “Κ” στον τίτλο του κόμματος είχε τεράστια πολιτική σημασία, γιατί προσδιόριζε τον ιδεολογικό ορίζοντα της Αριστεράς, που δεν θα ήταν ένας τοσοδούλης της διαμαρτυρίας και της γενικά και αόριστα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά μια Αριστερά που θέλει να αλλάξει τα θεμέλια του κόσμου». Ομως οι καιροί ήταν παράξενοι και η διάσπαση ήταν η τελευταία πράξη του δράματος: ΕΑΡ από τη μια πλευρά του Λ. Κύρκου, ΚΚΕ Εσωτερικού Α – Α και μετά ΑΚΟΑ του Γ. Μπανιά. Τότε ήταν που κάποιοι έλεγαν «είχε δίκιο ο Κάουτσκι και όχι ο Λένιν…».
Η Ιστορία θα αποτιμήσει τα λάθη και τα σωστά, όμως το «Κ» δεν στοίχειωσε την πορεία του Γ. Μπανιά, απλώς απέδειξε τη συνέπειά του στα αντιρατσιστικά και κοινωνικά κινήματα, στις ευρωπορείες, στη Γένοβα, μέχρι τη συμβολή του στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. «Χαλάλι οι πίκρες και οι θυσίες και το προσωπικό κόστος, αρκεί να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού αυτό που πετύχαμε με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ» είχε πει σε συνομιλητές του…”
Υ.Γ. 1: Αυτά είναι παιδιά και τίποτε άλλο δε χρειάζεται. Θα υπενθυμίσω απλώς μια παροιμία που μου έλεγε η γιαγιά μου, όταν αναρωτιόμουν εγώ για κάτι καβγάδες τρομερούς και φοβερούς στην τρικαλινή μας γειτονίτσα:
“- Ποιος στο ‘βγαλε το μάτι;
– Ο αδερφός μου, με το ‘βγαλε”!
Υ.Γ. 2: Και κάπου εδώ ξεπηδάει ο πρώτος κόπανος και ρωτάει:
“Δηλαδή εσύ τώρα βάζεις στο ίδιο βάθρο τον άγιο Μπανιά με το αμερικανάκι τον Κασσελάκη;”
Και εισπράττει ροχάλα πράσινη…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (11.9.2024)