Μια από τις διαφημίσεις που περισσότερο μου τράβηξε την προσοχή την τελευταία σεζόν (έστω και αν εκνεύρισε πολλούς) ήταν αυτή γνωστής αεροπορικής εταιρείας, με την συμπαθέστατη(;) κυρία που έλεγε «έχω πάει», σε κάθε προορισμό που άκουγε. Τυχαία(;), η πρώτη πόλη που αναφέρεται στην διαφήμιση είναι η γενέτειρά μου (Βαρκελώνη).
Το Σάββατο (03/08), διαβάζοντας το άμεσο και φουλ ενημερωτικό LIVE του Gazzetta για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, γέλασα πολύ με το σχόλιο του αγαπημένου Νίκου Παπαδογιάννη, αναφορικά με τα προκριματικά των εκατό μέτρων, όπου δίνουν το παρών φιλότιμοι αθλητές από χώρες που δεν γνωρίζαμε καν ότι υπήρχαν στον πλανήτη Γη.
Ο καλός συνάδελφος (ανατριχιάζω μόνο που με αναφέρω ως συνάδελφό του!) έγραφε σε ένα από τα σχόλια με τον ξεχωριστό του τρόπο: «Σε 12.11 έτρεξε το 100άρι ο αθλητής με το εκπληκτικό όνομα Μαλεσέλο Φουκοφούκα, από το νησί Τόνγκα στον Ειρηνικό. Μπροστά του τερμάτισαν με 11.65 ο Βιγιαρούμπια από την Ισημερινή Γουινέα και με 11.15 ο Κακιουέα από το Ναούρου. Αγάπη μόνο για αυτούς τους γίγαντες».
Και, διαβάζοντας το παραπάνω σχόλιο, αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό το εξαιρετικό του βιβλίο «Ο Νίκος λείπει» (εκδόσεις Key Books), στο οποίο ο Νίκος αφηγείται μερικά από τα δεκάδες ταξίδια του στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, σε συνδυασμό με απίστευτα (αλλά αληθινά) περιστατικά που έλαβαν χώρα εκεί.
Στο Παρίσι όπου βρίσκομαι δεν πήρα μαζί μου για ένα φρεσκάρισμα το βιβλίο (λάθος μου, το παραδέχομαι) αλλά, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η Αγία Λουκία δεν ήταν ένας από τους προορισμούς των εξωτικών (κατά βάση) ταξιδιών του.
Τι εστί, όμως, Αγία Λουκία; Ένα νησί της Ανατολικής Καραϊβικής με πληθυσμό που φτάνει μετά βίας τις 200 χιλιάδες κατοίκους, όσους περίπου έχουν η Πάτρα ή το Ηράκλειο (για να καταλάβετε για τι μιλάμε/γράφουμε).
Η μοναδική χώρα στον κόσμο μαζί με την Ιρλανδία που έχει πάρει το όνομά της από μια γυναίκα (την Αγία Λουκία των Συρακουσών), δεν αναφέρεται στο ημερολόγιο του Χριστόφορου Κολόμβου, σε ένα από τα ταξίδια που ακολούθησαν αυτό στο οποίο ανακάλυψε την Αμερική. Υπήρξε, όμως, μήλον της έριδος μεταξύ Βρετανών και Γάλλων αποίκων.
Παρότι απέκτησε την πλήρη ανεξαρτησία της το 1979, επέλεξε να παραμείνει στην Βρετανική Κοινοπολιτεία και αναγνωρίζει ως μονάρχη της τον Βασιλιά Κάρολο, ο οποίος πιθανότατα θα πληροφορήθηκε με έκπληξη ότι αυτό το μικρό νησί στα σύνορα του Ατλαντικού Ωκεανού κατέκτησε το πρώτο του μετάλλιο και αυτό μάλιστα ήταν χρυσό και στο πιο λαμπερό αγώνισμα του στίβου, του βασιλιά δηλαδή των Ολυμπιακών Αγώνων.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου του Αλέξανδρου Λοθάνο στο gazzetta.gr (ΕΔΩ)