Η χώρα σαπίζει. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Σαπίζει διαρκώς και αδιαλείπτως μπροστά στα μάτια μας. Σαπίζει σκορπίζοντας τον όλεθρο και τον θάνατο. Σαπίζει και στις τρεις διαστάσεις, μαζί και στη διάσταση του χρόνου.
Δεν καίγεται, δεν βουλιάζει, δεν τρέμει. Σαπίζει. Και πρώτα απ' όλα και όλους έχει σαπίσει εμάς τους ίδιους. Που δεχόμαστε να μας κυβερνάει μια συμμορία και να είναι αξιωματική αντιπολίτευση μια εκφυλισμένη αριστερά που παραπαίει ανάμεσα στη φαιδρότητα και στην επικίνδυνη μετάλλαξη. Εμείς που δεχόμαστε ένα «δημοκρατικό τόξο» να κινείται από τον πολιτικό πουριτανισμό μέχρι την ιδεολογική νεκροφάνεια μιας σοσιαλδημοκρατίας που ποτέ δεν υπήρξε.
Η χώρα σαπίζει μπροστά στα μάτια μας γιατί κυρίως σαπίζει βαθιά μέσα στη ψυχή και τη συνείδησή μας. Αυτή είναι η νίκη του συστήματος. Λένε ότι οι σημερινές πυρκαγιές οφείλονται στο καινοφανές φαινόμενο της κηλίδωσης. Αλήθεια λένε. Οφείλονται στο φαινόμενο της κηλιδωμένης αξιοπρέπειας και στην ακατάσχετη αιμορραγία των συνειδήσεων.
Όταν ανατινάζεται η δημόσια υγεία και δεν χτυπάει πάνδημος συναγερμός, όταν η δημόσια παιδεία ρίχνεται στα σκυλιά, όταν η περηφάνεια της εργασίας ταπεινώνεται, όταν τα παιδιά εξανδραποδίζονται και δεν χτυπάει παντού το 112 της αντίστασης, όταν συμβαίνουν εκατόμβες όπως στα Τέμπη και δεν σηκώνεται ουρανομήκης οργή, όταν τσιμεντώνεται η Ακρόπολη και ξεριζώνονται τα σπλάχνα της Θεσσαλονίκης χωρίς να κουνιέται φύλλο, τότε δεν σημαίνει απλώς ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», αλλά ότι η Δανιμαρκία είναι σάπια μέχρι την ρίζα.
Αυτή η σάπια ρίζα αναφλέγεται κάθε τρείς και λίγο. Αν δεν φυτρώσουν καινούργιες ρίζες η φωτιά θα σταματήσει στη θάλασσα. Και δεν θα έχει απομείνει τίποτα.