Πάμε ένα φρεσκάρισμα της μνήμης για αρχή, εδώ σας τα έγραφα, στο τέλος του περασμένου Οκτωβρίου: “Το εν λόγω «μαθ», δεν είναι τίποτε άλλο από την εκτίμηση που τρέφουν οι Χαλανδραίοι και οι Χαλανδραίες στην ικανότητα του Σίμου να υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους απέναντι στους κάθε λογής καρχαρίες. Στους μεγαλοεργολάβους, για παράδειγμα, που βλέπουν την συνοικία και τους πιάνει ακατάσχετη σιελόρροια.
Αλήθειες να λέμε παιδιά, όλοι και όλες ξέρουμε ότι το Χαλάνδρι είναι ένα από τα τελευταία γκράντε φιλέτα της Αττικής και πολύς κόσμος θέλει να παίξει μπαλίτσα στην καμπούρα του. Εδώ, λοιπόν, είτε έχεις έναν δημοτικό άρχοντα που θέτει όρους στο παίγνιο προς όφελος του συνόλου (να το καταργήσει τελείως το παιχνίδι δεν γίνεται, μην βαυκαλίζεστε κουκλίτσες μου…), είτε αντιμετωπίζει τα μεγάλα συμφέροντα ως άλλο υπηρετικό προσωπικό.
Και είναι, επίσης, και η τοπική αγορά. Ενώ, ας πούμε, σε διπλανές συνοικίες το νταλαβεράκι εγκλωβίζεται σε θηριώδη μπούνκερ, στο Χαλάνδρι τα μαγαζιά και μαγαζάκια των ντόπιων πάνε από το καλό στο καλύτερο. Το αυτό και η νυχτερινή ζωή της συνοικίας, που παίρνει όλο το «χαρτί» από τις κοντινές περιοχές. Σκεφτείτε ότι τώρα που θα ολοκληρωθεί το καινούριο Δημαρχείο, θα διαθέτει και πάρκινγκ 5.000 τετραγωνικών μέτρων και είναι εύκολο να φαντασθεί κανείς ότι μια βόλτα στο Χαλανδράκι για σόπινγκ, καφέ και μασλάτι θα γίνει πιο εύκολη από ποτέ. Γεμίζοντας τις τσέπες των καταστηματαρχών, που δεν τους κόβω για κονσερβοκουτάδες. Την Κρίστη Αγαπητού, σίγουρα την βλέπανε και σκιρτούσε η καρδιά τους. Αλλά άμα σου κάνει τη δουλειά το κουμμούνι…”
Οπότε, με σχεδόν 50 % Νέα Δημοκρατία στο Χαλάνδρι, βγαίνει δήμαρχος χαλαρά ο Ρούσσος, όπως εκλεγόταν άνετα σε συντηρητική κομητεία της Μινεσσότα ο προοδευτικός, για τα αμερικάνικα μέτρα πάντα, Τιμ Γουόλς. Γιατί τους έκανε τη δουλειά, γιατί τους έφερνε τα φράγκα χωρίς νταβαντούρι και βάσανο. Άσε που μίλαγε γλώσσα ανθρώπινη και όχι αυτό το τροπάριο που μολογάνε οι απόφοιτοι πολιτικών και κοινωνικών επιστημών, χώρια οι ψυχοθεραπευτές που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω τους βρίσκεις. “Ένας από εμάς”, που θα έλεγε κι ο αλησμόνητος συνάδελφος Χιούγκο Γιάνγκ, ένας από την πλειοψηφία που προτιμάει να μένει σιωπηλή. Έχει, όμως, άποψη και η σιγή της κρύβει ενίοτε μεγάλες φουρτούνες. Πολύ μεγάλες…
Αλλά δεν είναι μόνο το σπρέχεν και η αποτελεσματικότητα που φέρνουν κοντά τον Ρούσσο με τον Γουόλς. Είναι και η ικανότητά τους να ελίσσονται πολιτικώς σε ένα περιβάλλον όλο και πιο τοξικό, όλο και πιο δηλητηριώδες. Και να βρίσκουν έδαφος συνεννόησης σε ουκ ολίγα πεδία, δίχως να απομακρύνονται από τη στοχοπροσήλωσή τους. Ο Γουόλς, ένας βουλευτής που δούλεψε σε ένα σωρό πρότζεκτς μαζί με τους Ρεπουμπλικάνους στο Κογκρέσο, υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των γυναικών, των μεταναστών και των πάσης φύσεως μειονοτήτων ως κυβερνήτης. Κι ο Ρούσσος, ίσως ο τελευταίος των Μοϊκανών από εκείνο το γιγαντιαίο κύμα Αλληλεγγύης στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, δεν το έχει κάνει λαϊκή δημοκρατία το Χαλάνδρι, το ‘γραψα και πιο πάνω πως στέκει φρουρός στα κάθε είδους συμφέροντα των δημοτών. Εφικτός συμβιβασμός, αλλά ποτέ ξεφτίλα, αυτό θα μπορούσε να είναι το μότο των δύο ανδρών.
Είναι κι ένα τελευταίο που δένει τους δύο δημοφιλείς πολιτικούς. Αφρώδη αναψυκτικά καταναλώνουν αμφότεροι, ο Σίμος τύπου κόλα κι ο Τιμ μια αηδία αμερικάνικη, μια φορά τη δοκίμασα και κόντεψα να βγάλω φλουμπέτες. Παλιά ο Γουόλς το ‘τσουζε, αλλά από τότε που τον πιάσανε στουπί και του πήρανε το δίπλωμα για δυο μήνες, δεν ξανάβαλε στο στόμα του αλκοόλ. Ίσως αν τα καταφέρει το φθινόπωρο, να πιεί μια γουλίτσα μουνσάιν, απ’ αυτά που οι συμπολίτες του τιμούν σε στιγμές χαράς και ευωχίας!
Χρήστος Ξανθάκης