.jpg)
Του έλεγε για τις τραγικές ελλείψεις που επικρατούν στο δημόσιο σύστημα υγείας. Του έλεγε για τις απάνθρωπες συνθήκες που κυριαρχούν, απάνθρωπες τόσο για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό όσο και για τους ασθενείς.
Του έλεγε πως δεν αντέχουν άλλο, πως οι ασθενείς αναγκάζονται να πληρώνουν εξωτερικούς γιατρούς, πως δεν είναι δυνατόν να τιμωρεί η κυβέρνηση έτσι τους πολίτες. Για τακτικές τιμωρίας μίλησε! Αναφέρθηκε σε άμεσες προσλήψεις, στη μονιμοποίηση συμβασιούχων που βαστάνε, σαν τον Σαμψών, όρθιο το ΕΣΥ, το οποίο η κυβέρνηση έχει κουρέψει γουλί! Του μίλησε για συγκεκριμένες ειδικότητες που έχουν ανάγκη: παθολόγο, καρδιολόγο, παιδίατρο... «Εχουμε βάλει πλάτη τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν αντέχουμε άλλο» του είπε.
«Σκορπάτε δεκάδες χιλιάδες ευρώ στις διακομιδές. Το ξέρετε πως μία, μόνο μία διακομιδή μπορεί να στοιχίσει από 3 έως 36 χιλιάδες ευρώ; Πιο φτηνά θα ήταν θα φέρνατε γιατρούς. Κόσμος πεθαίνει σε καρότσες γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα. Οχι ασθενής, ούτε γιατρός δεν αντέχει να ζήσει υπό αυτές τις συνθήκες» έλεγε. Ελεγε και φώναζε. Οχι με φωνή για να φωνάξει, αλλά με φωνή για ν’ ακουστεί. Για να έρθει η απάντηση στη γιατρό, πρόεδρο των εργαζομένων στο Νοσοκομείο της Κω, από τον εκλεγμένο (ξανά και ξανά και ξανά) υπουργό Υγείας, Αδωνι Γεωργιάδη: «Ξέρω να φωνάζω περισσότερο από εσένα. Είμαι εκλεγμένος εγώ! Με ψηφίζουν 18 χρόνια!».
Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες. Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ ταξί – θυμάμαι μέσα στην καραντίνα, τότε που μια μπαίναμε μια βγαίναμε, να παρακαλάνε οι οδηγοί για μία κούρσα. Πλέον η αγένειά τους έχει ξεπεράσει ακόμη και αυτή του Αδώνιδος. Οπότε κι εγώ κάπου δεν. Εκείνη τη μέρα έπρεπε ωστόσο να πάρω ένα.
Πετυχαίνω ευγενή οδηγό, νέο, στην ηλικία μου, κάπως μικρότερο. Ηδη είχε δύο παιδιά. Δεν είχε ψηφίσει ποτέ του. Πώς το έμαθα; Κάτι ακούγαμε στο ραδιόφωνο και μίλησα για το σκάνδαλο Novartis. Δεν το ήξερε. Είπα για τη Siemens. Δεν το ήξερε. Είπα για το Predator. Μήτε ίχνος κοινού τόπου διαλόγου. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν άντεξα και ρώτησα: «Μα πώς ψηφίζεις;». «Δεν ψηφίζω. Ολοι ίδιοι είναι».
Τι ήταν να μου το πει! Οχι, δεν φώναξα, αλλά άρχισα να μιλάω λες και είχα φάει στρέμματα γλιστρίδα. «Φυσικά σας επιτρέπω να έχετε αντίθετη άποψη» μου απαντούσε κάθε τόσο, λες και ήταν το καταλυτικό επιχείρημα. Ε μα κάπου όπα με την καρδιά του τη σορόπα: «Δεν μου το επιτρέπεις εσύ “φυσικά”. Το Σύνταγμα μου το επιτρέπει» του λέω, μπας και τελειώναμε κάπου με τις βλακείες.
«Οτι επί ΣΥΡΙΖΑ όλοι –όλοι ανεξαιρέτως!– μπορούσαν να πάνε να κάνουν δωρεάν τις εξετάσεις τους σε κάθε ελληνικό νοσοκομείο, το ήξερες; Δεν είναι όλοι ίδιοι, αγαπητέ μου. Δεν σε τρομάζει πως η μη ψήφος σου είναι υπεύθυνη για τον θάνατο δεκάδων που δεν μπορούν να νοσηλευτούν;». «Εχω ιδιωτική ασφάλιση» μου είπε. «Οτι είσαι συνυπεύθυνος για θανάτους δεν σε νοιάζει;» ξαναλέω. «Σας είπα πως έχω ιδιωτική ασφάλιση. Εχετε δικαίωμα στη διαφορετική γνώμη. Εσείς οι γυναίκες παραείστε ευαίσθητες»... Γαμώ τα όλα μου! Κολλάρο να του φέρω την «ευαισθησία» μου θέλησα, αλλά δεν είχε νόημα. Κανένα.
Οταν μια γυναίκα «φωνάζει», ο άνδρας παίρνει αυτοβούλως το δικαίωμα να φωνάζει περισσότερο, γιατί είναι άνδρας. Πόσο μάλλον αν είναι εκλεγμένος λευκός άνδρας Αθηναίος επί 18 χρόνια! Πόσο μάλλον αν είναι και Αδωνις! Γυναίκες τού επιτέθηκαν λεκτικά και στη Ρόδο και σε όποιο άλλο νησί βρέθηκε ο εκλεγμένος σας, που κλωθοκάθεται πάνω στις ψήφους σας (ή την αποχή σας), και αυτές του δίνουν «φωνή». Εξουσία δηλαδή, ασύδοτη. Θα κάτσει τώρα ν’ ακούσει την όποια «ευαίσθητη» γυναίκα;
Είναι καιρός να αναστηθεί η Τελέσιλλα. Ποιήτρια ήταν κι αγωνίστρια. Το Αργος έσωσε από τους Σπαρτιάτες, καθώς τις γυναίκες συνάσπισε και με όπλα απέναντί τους στάθηκαν. Στήλη προς τιμήν της ανεγέρθη: η ίδια, με βιβλία στα πόδια της και κράνος στα χέρια. Αυτός είναι ο αγώνας μας: με βιβλία στα πόδια και κράνος στα χέρια. Και φώναξε όσο θέλεις, κυρ Σπύρο μου.
Νόρα Ράλλη
