Το γουρουνόπουλο στα χωριά, ιδιαίτερα σε εκείνα «κάτω από τα αυλάκι», το καλοκαίρι είναι ό,τι η γαλοπούλα τα Χριστούγεννα και το αρνί το Πάσχα. Η γουρουνοπούλα, ή γουρνοπούλα για την ακρίβεια, έχει την κεντρική θέση στα τραπέζια των περισσότερων πανηγυριών. Έτσι και εδώ, στο παραθαλάσσιο εξ υιοθεσίας χωριό μας, τη Νέα Επίδαυρο, η γιορτή του Σωτήρος συνοδεύεται καθε χρόνο με άφθονη γουρνοπούλα, όργανα και πυροδότηση κοινωνικών συναντήσεων συγγενών, φίλων και περιφερειακών γειτόνων από τα γύρω χωριά με μετακινήσεις άπειρων τετράτροχων.
Αυτό γίνεται κάθε χρόνο στου Σωτήρος. Και ας μην υπάρχει αντίστοιχος ναός στο χωριό «μας», εμείς γιορτάζαμε (υπάρχει, όμως, εικόνα στα παραθαλάσσιο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, από ό,τι μαθαίνω καθυστερημένα). Και κάτι ακόμα: Σε εμάς, εδώ, το πανηγύρι είναι με όργανα αλλά όχι με χορό μέχρι πρωίας. Κατά τα άλλα, μιλάμε (πολύ), γελάμε (πολύ), τρώμε (μετρημένα, υποτίθεται), αναπολούμε τα παλιά καλοκαίρια (χωρίς κλάψες για το γρήγορο πέρασμα του χρόνου) και σφίγγουμε τα λασκαρισμένα από τον καιρό και την απόσταση μπουλόνια των φιλίας και των σχέσεων. Χρειάζεται και αυτό πού και πού. Επιβάλλεται μάλλον.
- από το harddog
