Αντιγράφω από την εισαγωγή του Ανδρέα Αποστολίδη, στο βιβλίο του Γιάννη Μαρή “Έγκλημα στο Κολωνάκι”, που κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις “Άγρα”:“Το ελαφρύ λαϊκό θέαμα είχε κεντρικό μοτίβο το χάσμα μεταξύ των «ασήμαντων» ανθρώπων και των «σημαντικών», των πλουσίων, το οποίο όφειλε να γεφυρώσει. Σύμβολό του θ’ αποτελέσει η ταινία του Γιάννη «Νταλ» Δαλιανίδη Λαός και Κολωνάκι (1959).
Στην ταινία ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι του Μανώλη Χιώτη με τη Μαίρη Λίντα: «Όλοι το ίδιο είμαστε/ σ’ ετούτο τον κοσμάκη/ και όλοι έχουμε καρδιά/ λαός και Κολωνάκι».”
Και συνεχίζω τις αντιγραφές, περνώντας στην ταινία “Χάπια, σφαίρες και 2.000.000 λίρες”, όπου είναι ο παλιός γκάγκστερ απέναντι στον φρέσκο γκάγκστερ και του δίνει ένα μάθημα ζωής:
“Γεννιέσαι και μπλέκεις με τα σκατά. Βγαίνεις στην κοινωνία, μπλέκεις με ακόμη περισσότερα σκατά. Σκαρφαλώνεις κάπως πιο ψηλά, τσουπ, λιγοστεύουν τα σκατά. Και κάποια μέρα αγγίζεις τέτοια ύψη, που δεν θυμάσαι καν τα σκατά πως μοιάζουν…”
Τα διαβάζεις τα ανωτέρω και σου ξεφεύγει ένας αναστεναγμός για εκείνες τις αλησμόνητες εποχές όπου στη μία άκρη της πλατείας Κολωνακίου πάρκαρε η απαστράπτουσα Μερτσέντα με τις πινακίδες “Βασιλιάς των τσιγγάνων” και στην άλλη η φανταχτερή Ντε Τομάσο του διεθνούς φήμης πλεημπόυ Τόνυ.
Στο ελληνικό χωνευτήρι, κατά το αμερικάνικο melting pot, όπου κάθε καρυδιάς καρύδι μπορούσε να μοστράρει τα κάλλη του, τη μαγκιά του, τις ατάκες του, όλο το οπλοστάσιο με τον οποίο τον είχε και την είχε προικίσει η μητέρα φύση. Στην ειρηνική συνύπαρξη γενεών και πορτοφολιών, που προέκυψε θα ‘λεγε κανείς ως κάποιου είδους ιστορικός συμβιβασμός μετά από την καταστροφική μανία του εμφυλίου. Όταν οι νικητές έκαναν λίγο χώρο στους ηττημένους για να αναπνεύσουν…
Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που να ενσάρκωνε στο πρόσωπό του αυτές τις απρόσμενες αντιφάσεις από τον Κίτσο Τεγόπουλο.
Το χωριατόπαιδο απ’ τα Τρίκαλα, που ξεκίνησε στ’ αλώνια ως καταδιωκόμενος αριστερός για να καταλήξει άρχων του Τύπου και των σαλονιών στη Φωκυλίδου. Και μέγιστη γυριστρούλα, φυσικά, δική του ήταν η νύχτα, πιο καλά απ’ τη μέρα την καταλάβαινε και την όριζε με το τρελό παρεάκι του, συγχωρεμένοι όλοι τώρα, κάνουνε ζημιές στων αγγέλων τα μπουζούκια.
Ακόμη θυμάμαι στην “Ελευθεροτυπία” να του έχει στείλει ένας φίλος του φίνο ελαιόλαδο απ’ την Καλαμάτα και να τον γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι οι κλητήρες της Μίνωος δηλώνοντας “ξέχασέ το για σήμερα, από βδομάδα θα του το πάμε”. Αναρωτιέμαι ποιος πλούσιος θα μπορούσε σήμερα να το ανεχτεί αυτό…
Και διερωτώμαι, επίσης, ποια φουσκωμένα πορτοφόλια θα εγκαταλείψουν τα σιδηρόφραχτα τείχη τους στα Νότια και στα Βόρεια προάστια για μια βόλτα στο πάλαι ποτέ φιλόξενο Κέντρο της πόλης, έτσι για την τιμή των όπλων, έτσι για μια τζούρα καυσαέριο, έτσι για το δε γαμιέται που λέγαμε εμείς τα παπούδια, έτσι για το γιόλο που λένε οι πιτσιρικάδες. Μάλλον κανείς και καμιά, που να μπλέκεις τώρα με τα τουριστάκια που έχουν εγκαθιδρύσει το δικό τους δικτατορικό καθεστώς εκεί όπου κάποτε ανθούσε μια παράδοξη και σχετικώς παράλογη εκδοχή δημοκρατίας. Το ταμ ταμ σίγησε, το τσιγαράκι έσβησε, ο καφές σώθηκε, άντε γειά σας παιδιά, ως και η κατσίκα του Ράλλη μας άφησε χρόνους. Αλλά, ευτυχώς, δεν την έθαψαν μαζί με τον πρώην πρωθυπουργό…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
