Στη μακρινή δεκαετία του ’90, στα χρόνια της λατρείας του τουρισμού, μια μικρή ομάδα νέων ανθρώπων στη Μύκονο, τη ναυαρχίδα και πρότυπο τουριστικής ανάπτυξης, είδαν βαθιά στο παρόν και είδαν το μέλλον. Ηταν, ήμαστε, η εφημερίδα Μυκονιάτικη (1988-2001). Βλέπαμε τι γινόταν και αντιλαμβανόμασταν τι θα γίνει. Δυστυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ χειρότερα και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, και όχι μόνο για τη Μύκονο, για όλη την Ελλάδα, που έκτοτε έπεσε στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.
Με αφορμή την κατασκευή μαρίνας μέσα στην προστατευόμενη Χώρα, κάτω από τους Μύλους της UNESCO και το «Ξενία» του Αρη Κωνσταντινίδη, πλάι στην πολυφωτογραφημένη «Βενετιά»-Κάστρο, αντιδράσαμε σε ό,τι μας φαινόταν -και θα ήταν- ανεπανόρθωτη αλλοίωση της οικιστικής, περιβαλλοντικής και πολιτιστικής φυσιογνωμίας, και υπερφόρτωση της ήδη επιβαρυμένης Χώρας.
- διαβάστε τη συνέχεια στο κείμενο που υπογράφει ο Νίκος Ξυδάκης στην ΕφΣυν (ΕΔΩ)
