[...] Από τον παππού άκουσα πρώτη φορά Θεοδωράκη. Κάπως παραλλαγμένο βέβαια: ήταν μεσημέρι, θυμάμαι, και ως παιδί αρνιόμουν να κοιμηθώ. Με παίρνει ο παππούς λοιπόν και με πάει βόλτα στον κήπο. Εκεί πέσαμε πάνω της. Ημουν αρκετά μικρή για να μη φοβάμαι και αρκετά μεγάλη για να καταλάβω τα λόγια του: «Είχα στον κήπο μια δεντρογαλιά, που την εζήλευε όλη η γειτονιά... Αχ Μαργαρίτα, Μαγιοπούλα...» άρχισε να τραγουδάει ο παππούς.
Από τότε ό,τι φίδι έβλεπα Μαργαρίτα το έλεγα. Τα παιδιά του χωριού ή έτρεχαν μακριά ή ξύλο έπαιρναν να το σκοτώσουν. «Μηηηηη!» ούρλιαζα εγώ! «Είναι η Μαργαρίτα!». «Ποια Μαργαρίτα; Τρελάθηκες;» απαντούσαν. «Η Μαργαρίτα η Μαγιοπούλα είναι και κοντά τα χέρια σας, μη γίνουμε από δυο χωριά!» έλεγε η πρωτευουσιάνα, του λόγου μου η αυτή εαυτή δηλαδή, και κάπως έτσι, πρωτευουσιάνικα, περνούσε ο λόγος μου και κανένα φίδι δεν σκοτώθηκε όσο μπροστά ήμουν.
Μεγαλώνοντας, καθότι σε οικογένεια αριστερών όπως είπαμε, μου άρεσαν οι μύθοι. Στη σκανδιναβική μυθολογία ξαναβρήκα τη Μαγιοπούλα μου στη μορφή του Γιόρμουνγκαντ, του ερπετού της γης που ο Οντιν στον ωκεανό τοποθέτησε, την κατοικία των ανθρώπων να φυλάει. Τον σκότωσε ο Θορ, αντίπαλος του Οντιν, μα πέθανε και ο ίδιος, μετά από εννέα βήματα, από το δηλητήριό του. Αχ πώς είχα ευχαριστηθεί εκείνον τον θάνατο. Ως το στομάχι μου είχε φτάσει η ευχαριστίλα! Αργότερα έμαθα κι άλλα: πως στη μορφή του φιδιού αποδίδεται συνήθως η πρώτη ουσία της ζωής, ο πρώτος Λόγος που «έρπει» ανάμεσα στην ανθρωπότητα. Πως η οφιολατρία είναι μία από τις πιο μυστηριώδεις χθόνιες λατρείες, που χάνεται στα βάθη της Ιστορίας. Και πως η δεντρογαλιά είναι ακίνδυνο φίδι –δεν έχει δηλητήριο. Και πως διψάει. Προχθές ένας viral έγινε στο διαδίκτυο σαν της έριχνε νερό κι εκείνη έπινε, μες στο καρκαΐλι όπου σκάει και φίδι!
Τα φίδια δεν είναι επικίνδυνα –απαραίτητα είναι. Τα κολοβά, όμως, είναι. Ειδικά στη Δεξιά. Αυτό δεν το 'μαθα απ' τον παππού μου. Μοναχιά μου το 'μαθα από έναν που τον ηγέτη ορέγεται να κάνει. Ελα, όμως, που στην Ελλάδα στο αίμα μας τις φέρουμε τις χθόνιες λατρείες. Και μπορεί ν' αργούμε κάπως, αλλά τα κολοβά φίδια εν τέλει τ' αναγνωρίζουμε. Για τα καλά.
- από κείμενο της Νόρας Ράλλη στην ΕφΣυν (ΕΔΩ)