Πολύς κόσμος από την Αριστερά ψήφισε ΠΑΣΟΚ το ’93.
Πολύς κόσμος από την Αριστερά, ψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ το ’93.
Με αποτέλεσμα να κερδίσουν πανηγυρικά οι πράσινοι τις εκλογές, να φάει φάπα ιστορική το ΚΚΕ της Παπαρήγα και να μην μπει στη Βουλή ο Συνασπισμός της Δαμανάκη. Η Αλέκα πήρε αργότερα την εκδίκησή της, η Μαρία πήρε την άγουσα…
Αλλά για τους Αριστερούς λέγαμε που έριξαν το κουκί στον πράσινο ήλιο. Ποιόν πράσινο ήλιο δηλαδή, στον Αντρέα το ρίξαμε με τα δύο χέρια, κοντέψαμε ολόκληροι να μπούμε στην κάλπη. Από εμάς το τσίμπησε το θριαμβευτικό 46,88 % που του έδωσε την άνεση των 170 εδρών. Άλλο τώρα που εξελίχθηκε σε κανονικό καρνάβαλο η κυβέρνησή του και κάνανε τα κουμάντα η Τουρλουμούση, η Βλαχοπούλου, ο παπάς που ξεμάτιαζε τη Δήμητρα και ο βασιλικός εξάδελφος. Ίσως και η συγχωρεμένη η Νίτσα, δεν είμαι απολύτως σίγουρος…
Να πεις ότι δεν το υποψιαζόμασταν; Να πεις ότι δεν πέρναγε καθόλου απ’ το μυαλό μας; Να πεις ότι δεν είχε βρωμίσει η πιάτσα ότι το μεγάλο αφεντικό ήταν πλέον κάτι παραπάνω από κουρασμένο; Μάλιστα, τα ξέραμε όλα τα ανωτέρω. Φαίνονταν από χιλιόμετρα, ακόμη και σ’ εκείνη την εποχή, που δεν λειτουργούσε σε φάση 24/7 ο κύκλος της ειδησεογραφίας και της ψιθυρολογίας. Πολύ καλά γνωρίζαμε ότι το φάντασμα του Αντρέα ψηφίσαμε, δεν ψηφίσαμε εκείνο το καθαρόαιμο της δεκαετίας του εβδομήντα και του ογδόντα που σάρωνε τα πάντα στο διάβα του. Γιατί είχαμε κάτι άλλο στο νου μας, είχαμε μια ενοχή και μια υποχρέωση…
Η ενοχή αφορούσε στις παραμύθες του βρώμικου ’89 (δεν βάζω εισαγωγικά), που όλες και όλοι τις είχαμε ρουφήξει αμάσητες. Σε αυτά τα εγκλήματα που φορτώθηκαν στην καμπούρα του Αντρέα, από ανθρώπους που μόνο αθώες περιστερές δεν μπορούσες να τους πεις. Και δούλεψε το σενάριο και απέδωσε ο μηχανισμός της σύγχυσης και παλάβωσε η συνείδηση του κόσμου και καταλήξαμε σαν τα ακέφαλα κοτόπουλα να παραντουράμε δεξιά αριστερά. Και τον ρίξαμε τον «φαύλο», που θα έλεγε κι εκείνο το αλησμόνητο πρωτοσέλιδο. Για να δούμε ύστερα τα χαΐρια μας και να αναρωτιόμαστε επί μέρες, βδομάδες και μήνες πώς θα μπορούσαμε να το γυρίσουμε τούμπα το κάρο. Η υποχρέωση που λέγαμε…
Οπότε στηθήκαμε στη σειρά, εσείς δηλαδή στηθήκατε στη σειρά εγώ ήμουνα φανταράκι τότε, και πάρε ένα θριαμβευτικό 46,88 %, το ξανάγραψα. Γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα και γιατί ακόμη και σ’ αυτόν τον καταραμένο τόπο που κάνει θραύση η μνήμη χρυσόψαρου μερικά πράγματα είναι δύσκολο να τα ξεχάσεις. Ιδίως τις μαλακίες σου και πόσο τις πλήρωσες στη συνέχεια ράιτ θρου. Και σε κολντ κας παρακαλώ…
Πράγμα το οποίο μας φέρνει στο βρώμικο ΄19 (δεν βάζω εισαγωγικά) και τη μοίρα του Τσίπρα. Πέντε χρόνια αργότερα έχει καταλάβει ο κόσμος τι σότο έφαγε και τι δράκο κατάπιε, στο λένε στα κοινωνικά δίκτυα, στο δρόμο, στα τηλεφωνάκια άνευ και μετά Predator. Μπορεί να μην το φωνάζουν ακόμη φόρα παρτίδα στους ματσουκοφόρους των καναλιών, αλλά θά ’ρθει κι αυτή η ώρα, δεν αργεί. Και όπως έγινε με τον Αντρέα το ’93, έτσι έχω την εντύπωση ότι θα συμβεί κάποια στιγμή και με τον Αλέξη. Ρωτήστε και τον γίγαντα τον Γκρίνμπεργκ, να σας διευκρινίσει τη δύναμη του σύμπαθυ βόουτ…
Κι εδώ ακριβώς είναι που ανακύπτει ένα άλλο θέμα. Όχι, όχι το στενά κομματικό ή το χρώμα της παντιέρας, αυτά είναι για τους οπαδούς και όχι για τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες. Το θέμα που ανακύπτει, είναι ποιος Τσίπρας ακριβώς θα επιστρέψει όταν και όποτε επιστρέψει. Ο φλεγόμενος Αλέξης του ’12, ο ριζοσπάστης Αλέξης του ’15, ο ισορροπιστής Αλέξης του ’19 ή μήπως ο ανόρεχτος Αλέξης του ’23; Για να μην μιλήσω για φαντάσματα και παρεξηγηθούμε, μέρες που είναι. Βάλτε να πάνε πήγανε κυρίες και κύριοι, βάλτε να πάνε πήγανε, τα πονταρίσματα ξεκινούν εδώ!
Χρήστος Ξανθάκης