Το ‘χε πει ο γίγαντας ο Βρέννος, αφού πάτησε τους Ρωμαίους στον καρύτζαφλο: Ουαί τοις ηττημένοις!
Κάτι εκατοντάδες χρόνια αργότερα, πολλές εκατοντάδες χρόνια αργότερα, το πήραν οι Αμερικάνοι που δεν ασχολούνται με τριτοτέταρτους και το προσαρμόσανε στην καουμπόικη κουλτούρα τους:
Everybody loves a winner!
Σε απλά ελληνικά, με χρήση αγγλικών που μαθαίνουμε στα φροντιστήρια ανά την επικράτεια όχι τα άλλα που διδάσκουν στο Χάρβαρντ, αυτό μας κάνει:
Τον νικητή όλοι τον αγαπάνε!
Και μέσω της συγκεκριμένης φράσεως, εξηγούνται όλα όσα συμβαίνουν και όλα όσα θα συμβούν στα μεγάλα και μεσαία ελληνικά κόμματα. Εξαιρούνται το ΚΚΕ, βεβαίως, που την έννοια του νικητή την έχει ξεχάσει από την Κατοχή και δώθε, καθώς και η Ελληνική Λύση όπου κατάπιε σαν κοτομπουκιά τον Σαράκη ο Βελόπουλος και τώρα κάθεται στην ξαπλώστρα και τον χωνεύει.
Αλλά στη Νέα Δημοκρατία;
Αλλά στο ΠΑΣΟΚ;
Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ;
Σωστές οι απορίες και με τη σειρά να τις πάρουμε, αλλιώς θα χάσουμε το δρόμο.
Ξεκινώ από τα γαλάζια παιδιά, τα οποία για πρώτη φορά βρίσκονται σε πραγματική περιδίνηση. Για πρώτη φορά από τις ευρωεκλογές του ’19, αν θέλω να είμαι πιο ακριβής, οπότε κεράσανε πιπεριά καυτερή τους μπορντοροδοκόκκινους και έδειξαν έτοιμοι να αναλάβουν τα πόστα. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι και όλες, winners στις εθνικές εκλογές μετά από λίγες εβδομάδες, ξανά winners μετά από τέσσερα έτη, απόλυτη κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό, γλέντι με την αντιπολίτευση που έτρωγε τις σάρκες της.
Και τώρα; Τώρα τους τα σκάσανε οι ευρωεκλογές, όπου πάει στο διάολο μπαλαμουτιάζεται κάπως το 28 %, πάλι πρώτος είσαι, αλλά 28 % με συμμετοχή 40 % φέρνει στο νου μία και μοναδική λέξη:
Απονομιμοποίηση!
Εννοείται ότι το ξέρουν αυτό τα γατόνια της πιάτσας, επιχειρηματικής και μη, όπως εννοείται ότι θα το χρησιμοποιούν κάθε στιγμή από εδώ και πέρα για πολλά και ποικίλα στόρι. Εξ ου και οι πανικόβλητες κινήσεις της κυβερνήσεως να φορολογήσει τα ενεργειακά κέρδη και να υποσχεθεί μποναμά Χριστουγεννιάτικο. Κι άμα αστράψουν και βροντήξουν σήμερα ο Καραμανλής με το Σαμαρά, βλέπουν να δίνουν και το βρακί τους οι γαλάζιοι…
Στο ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, είναι διαφορετικό το ζήτημα. Κανονικά με αύξηση του ποσοστού και τρίτη θέση με διαφορά 2 % από τον ΣΥΡΙΖΑ, σαμπάνιες θα έπρεπε να ανοίγουν στη Χαριλάου αντί να αναζητούν καινούριο αρχηγό. Αντ’ αυτού πέφτει μπουνίδι μέχρι τελικής πτώσεως και βγήκε ο Δούκας μπροστά ζητώντας να αναλάβει την αρχηγία. Παράτολμο, δεν λέω, αλλά πατάει στη φασούλα του winner. Διότι οι Πασόκοι γνωρίζουν πολύ καλά, στα φύλλα της καρδιάς τους μέσα, ότι με τον Ανδρουλάκη θα έχουν ένα νοικοκυρεμένο και συγκροτημένο κόμμα, πλην όμως πρωτιά δεν θα δουν ποτέ. Ενώ ο Χάρης καταγράφει ήδη μια νίκη στο ενεργητικό μου. Φυματική μάλιστα, αναιμική το γνωρίζω, αλλά νίκη με τη βούλα του Πρωτοδικείου ρε φίλε!
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένας τύπος που κέρδισε με σχετική άνεση τις εσωκομματικές εκλογές κι ένας άλλος τύπος που πήγε χαλαρά ταμείο σε δύο εθνικές εκλογές κι ένα δημοψήφισμα. Η κατάσταση θυμίζει σαφώς ακατανίκητη δύναμη εναντίον αμετακίνητου εμποδίου και αν ο ένας απ’ τους δύο winners δεν βάλει νερό στο κρασί του, θα έχουμε νέα οδυνηρή διάσπαση. Το οποίον θα βολέψει τους πάντες εκτός Κουμουνδούρου, αλλά την υπόθεση της αριστεράς στην Ελλάδα θα την ξαναστείλει στο χρονοντούλαπο για χρόνια και χρονάκια.
«Is this what you wanted? To live in a house that is haunted?”, που θα ρώταγε κι ο δόλιος ο Κοέν…
Υ.Γ.: Αν οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ αφορούσαν μόνο στην Α΄ Αθήνας και στα ΒουΠού, ο Παύλος Γερουλάνος θα τις κέρδισε αβάδιστα και αβασάνιστα. Αλλά έχουμε δικαίωμα ψήφου κι εμείς τα χωριά!
Χρήστος Ξανθάκης