Περπατώ στο γκρίζο πεζοδρόμιο. Είκοσι, πενήντα, εκατό, διακόσια μέτρα χωρίς πράσινο, χωρίς ένα δείγμα φυτικής ζωής στη γειτονιά. Στρίβω γωνία. Περπατώ δέκα, είκοσι, πενήντα μέτρα και ξαφνικά θάλλει αυτό! Με τον κορμό του βυθισμένο μέσα από το ελάχιστο άνοιγμα –σε διάσταση κούπας. Έχει ξεπεταχτεί μέσα από την ελάχιστη τρύπα που του εξασφάλισε ένας καλός άνθρωπος, ένας άγνωστος, για να συνδέσει τον κορμό με τη ρίζα και τη ρίζα με το σκεπασμένο χώμα μιας περιοχής γεμάτης από το καλούπι του τσιμέντου. Να είναι καλά αυτός. Να είναι καλά και η γραμμούλα του πράσινου που σπάει τη μονοτονία του γκρίζου.
- από το Harddog
