Παρά τη ζέστη έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος που μαζευόταν ήταν αρκετός! Ο υδράργυρος ήταν πάνω από 33 βαθμούς, οι πολίτες όμως που «τσίμπησαν» στο κάλεσμα Κασσελάκη ήταν πολλοί.
Είχαμε βεβαίως και πολλούς εργαζόμενους στα κομματικά media που διεκδικούν το μέλλον τους, στην πλατεία αυτοί. Χωρίς να περιμένουν να βρεθούν «οι δυο» τους με τον Στέφανο…
Γιατί ο κόσμος αψήφησε τον καύσωνα και στήθηκε στην ουρά;
Διορισμό δεν περιμένει.
Ρουσφέτι άλλου είδους, μάλλον όχι – αν και ποτέ δεν ξέρεις τι έχει στο μυαλό του ο / η ψηφοφόρος.
Τι ήθελαν να πετύχουν;
Μια σέλφι για τα σόσιαλ στο κυνήγι των φόλοουερς και των λάικς;
Μήπως τελικά είχαν την ανάγκη της επικοινωνίας; Μήπως ήθελαν κάποιος να τους δώσει σημασία και απλώς να ακούσει το πρόβλημά τους, την αγωνία τους, τον καημό τους;
Οι πολιτικοί μας δεν το καταλαβαίνουν γιατί όσο πιο ψηλά βρίσκονται, τόσο λιγότερο βλέπουν τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας που είναι, και το πιστεύουν ότι είναι στην απέξω του συστήματος!
Είναι τεράστια η κοινωνική μάζα που αισθάνεται αναλώσιμη, ασήμαντη, γεμάτη αγωνίες για το μέλλον χωρίς να βλέπει φως στο βάθος του τούνελ. Μόνο λογαριασμούς, χρέη, υποχρεώσεις και απαιτήσεις που πρέπει να υπηρετήσει βλέπει ο περισσότερος κόσμος.
Με αυτές τις σκέψεις, δεν πρέπει να λοιδορεί κανείς τους συνανθρώπους μας που έκατσαν υπομονετικά στο λιοπύρι για μια «αδιαμεσολάβητη» επικοινωνία με τον κύριο Κασσελάκη.
Ο κύριος Κασσελάκης, αλλά και κάθε πολιτικός πρέπει να σέβεται τους ανθρώπους, να τους συμπονά, να τους συναισθάνεται. Οι άνθρωποι δεν είμαστε (μόνο) ψήφοι, υπογραφές συμπαράστασης, κάποιοι που υμνούν τους διαφόρους αρχηγούς.
Οι άνθρωποι σε ανάγκη είναι ευάλωτοι σε καταστάσεις, πρόσωπα, νόμους, που τους κάνουν ακόμη πιο δυστυχείς. Η επικοινωνία είναι πάντα μια λύση. Είναι στα «σος» πώς να το κάνουμε.
Ακόμη και η περιέργεια, αυτό το ανθρώπινο: «να δω πώς είναι από κοντά» είναι μια αιτιολογία για το συνωστισμό στην Κουμουνδούρου.
Δεν έχει νόημα εδώ να σχολιάσουμε την κίνηση αυτή του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Η τέχνη της επικονωνίας έχει πολλές πτυχές.
Σημασία έχει να σκεφτεί ο καθένας, η καθεμία το καθένα, τι θα τ@ έκανε να σταθεί σε μια ουρά και ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έλεγε σε κάποιον «κασσελάκη» που θα τον σαγήνευε να γνωρίσει!
Γιάννης Καφάτος
