Ψάχνω να γράψω μια εξυπνάδα, μια κινηματογραφική αναφορά, κάτι απ’ το σχεδόν επεισοδιακό παρελθόν μου και δεν μου κατεβαίνει τίποτα.Ζερό, μηδέν, τσεβά που λέμε και στα βλάχικα.
Όσον αφορά στα τεκταινόμενα εντός ΣΥΡΙΖΑ, έχω στεγνώσει πιο πολύ κι από παξιμάδι κρίθινο.
Και δεν φταίω εγώ θείε Τάκη, μη με κοιτάς στραβά, ούτε ράιτερς μπλοκ παριστάνω ότι έχω πάθει, ούτε ψάχνομαι για αναρρωτική και όσο για τις ποδοσφαιρικές δικαιολογίες μου τελείωσαν όλες. Παναθηναϊκός είμαι, ποιες εκατό μέρες φαγούρα που γράψανε τίτλο τα «Νέα» για τις εσωκομματικές διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ; Μιλάμε τώρα για δέκα χρόνια ξέρα και άπνοια Πιλαλί μου, μιλάμε για μια δεκαετία στον κουβά…
Σο φακ ιτ, που είπε και ο μπάρμπα Μπάιντεν πριν υπογράψει την παραίτησή του. Δεν τους αντέχω πια τους μπορντοροδοκόκκινους που βγαίνουν στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες, στις ιστοσελίδες και στα σόσιαλ για να τοποθετηθούν στο αιώνιο ερώτημα:
Ποιος είναι ο πιο αριστερός μεταξύ μας;
Κάτσε, υπάρχει κι άλλο, εξίσου παρφουμέ:
Ποιος εκφράζει την ιδεολογική καθαρότητα;
Και το ωραιότερο όλων:
Ποιος κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση;
ΟΚ, παραφέρομαι, το τρίτο ερώτημα δεν υπάρχει, μιας και στη συντριπτική πλειοψηφία τους προτιμούν να μαλλιοτραβιούνται μεταξύ τους εντός και εκτός Κουμουνδούρου, αντί να πειράξουν μια τρίχα έστω των γαλάζιων που εξακολουθούν να μας ευλογούν πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Τρελοί είναι να κάθονται να διαβάζουν όλη μέρα τα νομοσχέδια, να συμβουλεύονται νομικούς και ειδικούς, να ξύνουν τις κούτρες τους για να κατεβάσουν ιδέες και ατάκες; Δόλιε Καραμέρο, δόλια Ακρίτα, δόλιες Φάμελλε τι γυρεύατε εσείς Υδραίοι και Υδραίες στη Λάρισα;
Και κάθονται και πλακώνονται στην Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου, γιατί κατατέθηκε πρόταση, που μπορεί να μην ήταν και πρόταση ακριβώς αλλά επισήμανση, ίσως και ψίθυρος απλός μεταξύ κατεργαρέων, να μη συμπέσει το συνέδριο του κόμματος ή κάτι άλλο εξίσου συμπαντικό, διαγώνια το διάβασα το ρεπορτάζ, με τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ (πάλι αυτές!), γιατί όχι δεν πρέπει, δεν πρέπει, δεν πρέπει να συναντηθούνε. Και δεν το συζήταγε ο Κασσελάκης και δεν το συζήταγαν ούτε αυτοί που το πρότειναν, αν το πρότειναν δηλαδή και δεν ήταν μια απλή υπόδειξη, χου νόουζ, μπρο, νόμπαντι νόουζ, για να σηκωθούν ύστερα και να βγουν έξω, απ’ την αίθουσα ή το κτίριο δεν διευκρινίστηκε, η Γεροβασίλη και άλλα επτά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και να αγαλλιάσουν τα φιλοκυβερνητικά «μέσα» που βρήκαν κάτι ν’ ασχοληθούν πνίγοντας το κουνελάκι του τσουρουφλισμένου Φαλακρού Όρους. Res ipsa loquitur, όπως θα σημείωναν και οι Λατίνοι…
Οπότε, τι κάνουμε;
Τι κάνουμε αλήθεια;
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά βλέπω όλο και πιο λάγνα την ταοϊστική αρχή της μη αναμείξεως σε καταστάσεις ζόρικες και κοπιαστικές. Ας κάνουν ό,τι θέλουν οι άνθρωποι σε αυτό το κόμμα όπου κάποτε έως και ο Ρούντι Ρινάλντι επεδείκνυε καλή θέληση και καλή συμπεριφορά και πλέον ακόμη και οι ντελιβεράδες που παραδίδουν σουβλακόπιτες στην αστυνομική φρουρά είναι έτοιμοι να παίξουν μπουνίδια για (ναι, το μαντέψατε!) την ιδεολογική καθαρότητα.
Κι επειδή δεν μπορώ να σας αφήσω άνευ μεζεδάκι σινεφίλ, ορίστε ο αγαπημένος Αλ Πατσίνο στο μονόλογό του απ’ το «Άρωμα Γυναίκας» μπας και καταλάβουν μερικοί και μερικές τι ζημιά κάνουν στις καρδιές και στις ψυχές των αριστερών:
«Έχω γυρίσει τον κόσμο, το ξέρετε; Μια φορά κι έναν καιρό, μπορούσα να δω. Και είδα. Παιδιά σαν αυτά, νεώτερα απ’ αυτά. Τα χέρια τους ξεσκισμένα, τα πόδια τους διαλυμένα. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτε χειρότερο, από τη θέα ενός ακρωτηριασμένου πνεύματος. Δεν υπάρχει τεχνητό μέλος για το πνεύμα…».
«Έχω γυρίσει τον κόσμο, το ξέρετε; Μια φορά κι έναν καιρό, μπορούσα να δω. Και είδα. Παιδιά σαν αυτά, νεώτερα απ’ αυτά. Τα χέρια τους ξεσκισμένα, τα πόδια τους διαλυμένα. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτε χειρότερο, από τη θέα ενός ακρωτηριασμένου πνεύματος. Δεν υπάρχει τεχνητό μέλος για το πνεύμα…».
Χρήστος Ξανθάκης
