«Ξόδεψα περισσότερα για την τέχνη από κάθε άλλο μονάρχη του καιρού μου και το ξέρουνε. Μήπως μιλάνε γι’ αυτό, μήπως το λένε; Όχι, δεν το λένε. Προτιμάνε να μετατρέπουνε τις αφηρημένες “φρικαλέες στατιστικές” όπως τις ονομάζουνε σε χειροπιαστά παραδείγματα που σκοπός τους είναι να κάνουνε τον κοσμάκη να φρίττει και να τον προκαταλάβουνε εναντίον μου. Σημειώνουνε πως “αν το αθώο αίμα που χύθηκε στο Κράτος του Κογκό από το βασιλιά Λεοπόλδο έμπαινε σε κουβάδες και οι κουβάδες μπαίνανε ο ένας πλάι στον άλλον θα πιάνανε 2.000 μίλια σε ευθεία. Αν οι σκελετοί αυτών των δέκα εκατομμυρίων νεκρών που πεθάνανε απ’ την πείνα και σφαχτήκανε μπορούσανε να σηκωθούνε και να βαδίσουνε σε μια γραμμή θα χρειαζόντουσαν επτά μήνες και τέσσερις μέρες για να περάσουν από ένα ορισμένο σημείο. Αν γινόντουσαν όλοι ένα σώμα θα πιάνανε πιο πολύ τόπο απ’ ό,τι καλύπτουν ο Άγιος Λουδοβίκος, η Διεθνής Έκθεση και τα γύρω. Αν χτυπάγανε όλοι μαζί παλαμάκια με τα κοκκαλιάρικα χέρια τους, ο φοβερός χτύπος θ’ ακουγότανε μέχρι…” Να πάρει ο διάολος με κουράζουν! Και κάνουν τους ίδιους ακροβατισμούς με τα λεφτά που έβγαλα, διυλίζοντας αυτό το αίμα και τά ’βαλα στην τσέπη μου».
Από το θρυλικό βιβλίο «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου» είναι τα ανωτέρω, δια χειρός Μαρκ Τουέην, εκδόσεις Θεμέλιο, μετάφραση Παύλου Αβραμέα και Γιάννη Σιμόπουλου. Στα έργα και στις ημέρες του περιβόητου Λεοπόλδου του Δευτέρου αφορά, ο οποίος, όπως διαβάζουμε στην εισαγωγή του βιβλίου:
«Ήταν ο απόλυτος κύριος κάθε εσωτερικής και εξωτερικής δραστηριότητας του Ανεξάρτητου Κράτους του Κογκό. Η οργάνωση της δικαιοσύνης, ο στρατός, η βιομηχανική παραγωγή και το εμπόριο καθορίζονταν ελεύθερα από αυτόν. Θα μπορούσε να πει και μάλιστα με περισσότερη ακρίβεια από τον Λουδοβίκο τον 15ο “Το Κράτος είμ’ εγώ”».
Το έργο του Τουέην προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για τα αδιανόητα εγκλήματα του Λεοπόλδου, έφριξε κόσμος και κοσμάκης, ξεσηκώθηκε η κοινή γνώμη παντού. Η συνέχεια από τον πρόλογο του Στέφαν Χάιμ:
«Κι έγινε κάτι. Το 1908, το Ελεύθερο Κράτος του Κογκό αφαιρέθηκε από την απόλυτη προσωπική εξουσία του βασιλιά και προσαρτήθηκε στο Βέλγιο. Τα κέρδη από τις επιχειρήσεις, αντί να περνούν από τα χέρια του Λεοπόλδου εισέρεαν κατευθείαν στα θησαυροφυλάκια των βελγικών, βρετανικών και αμερικανικών επιχειρήσεων. Κάτω από την καλοπροαίρετη διακυβέρνηση της βέλγικης Βουλής το κόψιμο χεριών σταμάτησε αλλά η καταναγκαστική εργασία συνεχίστηκε. Το 1948, τρία χρόνια μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ στα υπόγεια της οδού Βίλχελμστρασε στο Βερολίνο, δύο Τσέχοι ταξιδιώτες αποκάλυψαν ότι οι ιθαγενείς στο Κογκό είναι υποχρεωμένοι να γονατίζουν μέσα στη σκόνη του δρόμου όταν περνάει κανένας με το αυτοκίνητό του μέχρι να απομακρυνθεί τόσο ώστε να μη φαίνεται πια. Κάτω από την καλοπροαίρετη διακυβέρνηση της βέλγικης Βουλής, οι ιθαγενείς του Κογκό δεν έχουν το δικαίωμα να φοιτήσουν στο γυμνάσιο ή στο Πανεπιστήμιο, ώστε όταν το Κογκό απόχτησε την ανεξαρτησία του, την 1η Ιουλίου 1960, σ’ ένα πληθυσμό δεκατεσσάρων εκατομμυρίων ψυχών βρέθηκαν μόνο δεκαέξη (16) Κογκολέζοι απόφοιτοι Πανεπιστημίου ή Ανωτάτης Τεχνικής Σχολής».
Να τα θυμάστε όλα αυτά παρακαλώ τώρα που φούντωσε ο καυγάς για τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες που κινδυνεύουν από τους πάσης φύσεως μελαχρινούς, για την κληρονομιά του Διαφωτισμού που οφείλουμε να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια, για την απαστράπτουσα ταυτότητα της γηραιάς ηπείρου που επιβουλεύονται οι φανατισμένοι κάθε λογής. Να τα θυμάστε όταν περπατάτε στα επιβλητικά βουλεβάρτα, όταν θαυμάζετε τα καταπληκτικά μνημεία, όταν πίνετε τους καφέδες σας στις φαντασμαγορικές πλατείες. Να θυμάστε ποιοι και ποιες θυσιάστηκαν για το μεγαλείο της Ευρώπης και για την ευημερία της. Και να μην ξεχνάτε ότι και η δική σας πατρίδα τα ίδια έπαθε και παθαίνει τα τελευταία διακόσια χρόνια από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, πριν σπεύσετε να μιλήσετε για τους «απολίτιστους» του Νότου και της Ανατολής. Γιατί εδώ δίπλα είναι η πραγματική «μαύρη» ήπειρος, εδώ δίπλα είναι η πραγματική καρδιά του σκότους…