Οποια ιδιότητα και αν είχε την τελευταία δεκαετία ο Αλέξης Τσίπρας (πρωθυπουργός, αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρώην πρωθυπουργός), υπήρχε κάτι –υλικό, εννοείται, δεν μιλάμε για τις ιδέες– που έπαιρνε πάντα μαζί του: τον πασίγνωστο πίνακα ζωγραφικής, με τους δύο ταύρους σε κόκκινο φόντο. Ο πίνακας αυτός ήταν παρών σε δηλώσεις, συνεντεύξεις, συναντήσεις που είχε και έχει. Και, όπως είχε δηλώσει πριν από εννέα χρόνια ο δημιουργός του πίνακα, Κωστής Γεωργίου, «τοποθέτησα δυο ταύρους να στέκονται αντικριστά, έτοιμους να συγκρουστούν […] Το έργο, όπως το βλέπετε, έχει μια υφέρπουσα εκρηκτική ηρεμία, νιώθεις ότι την επόμενη στιγμή όλα είναι πιθανά».
Κάπως έτσι, ενδεχομένως, να περιέγραφαν σήμερα τον πρώην πρωθυπουργό όσοι τον γνωρίζουν καλά: ότι βιώνει μια υφέρπουσα εκρηκτική ηρεμία, ότι βλέπει πράγματα να συμβαίνουν στον κόσμο, στη χώρα, στον ΣΥΡΙΖΑ, που τον κάνουν να χαίρεται (ιδίως από τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών), να ανησυχεί, να θυμώνει. Και, κάπως, έτσι, νιώθεις ότι την επόμενη στιγμή όλα είναι πιθανά με τον Αλέξη Τσίπρα. Καθότι ορισμός του πολιτικού όντος, παρακολουθεί στενά τις πολιτικές εξελίξεις και είναι έντονα προβληματισμένος από την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα και ο χώρος της λεγόμενης Κεντροαριστεράς μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Εκείνοι που γνωρίζουν καλά τον πρώην πρωθυπουργό καταγράφουν την ανησυχία του για την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος λόγω της πλειοψηφικής (!) αποχής, την οποία θεωρεί πλήγμα για τη δημοκρατία. Πλήγμα που πρέπει να αποκατασταθεί τάχιστα, αλλά όχι βέβαια με όρους ανισορροπίας, όπως έγινε στις βουλευτικές εκλογές Μαΐου - Ιουνίου του 2023. Μια τέτοια εκτίμηση –όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό– σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει έγκαιρα αντίπαλος πόλος που θα διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ ευφυής και ώριμος πολιτικά ώστε να πιστεύει ότι αυτός ο προοδευτικός πόλος ή η οποιαδήποτε μορφή συνένωσης των κομμάτων της Κεντροαριστεράς με όρους ισχυρού διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας, μπορεί να προκύψει εύκολα και άμεσα. Αντίθετα –λένε όσοι τον γνωρίζουν– έχει πλήρη επίγνωση των δυσκολιών, τη στιγμή μάλιστα που οι σημερινές ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ υποτάσσουν την ενότητα ή τη συνεργασία των κομμάτων του χώρου στην προϋπόθεση της δικής τους ηγεμονίας και πρωτοκαθεδρίας.
- απόσπασμα από ρεπορτάζ της ΕφΣυν (ολόκληρο ΕΔΩ)