Μετά από παρότρυνση φίλων, πήγα και βρήκα τον Θανάση (Παπαδόπουλο) που ήταν τότε αρχισυντάκτης της ΑΥΓΗΣ, και του είπα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος και να δουλέψω στην εφημερίδα. Εκείνος με κοίταξε βλοσυρά και μου λέει, ξέρεις, αυτή η δουλειά είναι πολύ σκληρή, πολύ κουραστική και αγχώδης. Πρέπει να σκεφτείς καλά αυτή την επιλογή σου, γιατί μπορεί να το μετανιώσεις. Το έχω σκεφτεί καλά, του λέω. Θέλω να δουλέψω σαν δημοσιογράφος στην ΑΥΓΗ. Είσαι σίγουρη; Δεν θέλεις να το σκεφτείς και να έρθεις αύριο πάλι να τα πούμε; Ναι, του λέω, είμαι σίγουρη, δεν θέλω να έρθω αύριο, να τα πούμε σήμερα. Εντάξει μου λέει, αφού επιμένεις… Από αύριο πιάνεις δουλειά.
Πήγα την επόμενη μέρα. Με έβαλε μέσα στο γραφείο του, κάθισα σε μια καρέκλα και μου λέει, κοίταξε, θα κάνεις ελεύθερο ρεπορτάζ. Θέλω από σένα ένα με τρία κομμάτια την ημέρα που θα σου δίνω εγώ ή που θα τα προτείνεις εσύ. Κάνε έναν κατάλογο θεμάτων και δείξ’ τα μου. Εδώ είναι το γραφείο σου. Και φεύγει! [...]
Έπειτα γνώρισα τον διευθυντή της ΑΥΓΗΣ, το Γρηγόρη το Γιάνναρο. Από τους πιο αυστηρούς διευθυντές που συνάντησα στον δημοσιογραφικό μου βίο. Ζητούσε πάντα να διασταυρώνουμε τις πηγές μας κι αν δεν το κάναμε, αλλοίμονό μας. Είχε τύχει να σκίσει το θέμα μου, και το έκανε όχι μόνο με μένα αλλά με όλους τους συντάκτες.
- απόσπασμα από κείμενο της Αλκμήνης Ψιλοπούλου στο x-efimerida (ολόκληρο ΕΔΩ)
