Ο διευθυντής των «Νέων» έχει έμπνευση

Αυτό το θυμάμαι από τότε που ήμουνα πιτσιρικάς, πρώτη γυμνασίου παρακαλώ, και πλησίαζαν εκείνες οι ιστορικές εκλογές του ’81 και οι δεξιοί συμμαθητές μου, περισσότερο από φόβο και λιγότερο από κόντρα, το φωνάζανε κάθε τρεις και λίγο στα διαλλείματα. Όχι ότι μ’ ένοιαζε και πολύ, δηλαδή, Ρηγόπουλο γαρ, εμείς κοιτάζαμε να ξεπεράσουμε το τραύμα της Συμμαχίας Αριστερών και Προοδευτικών δυνάμεων (με Βιργινία Τσουδερού ρε φίλε!), πώς διάολο να στρέψουμε το βλέμμα σε κυβερνητικούς θώκους; Ήταν και η Βήτα Πανελλαδική στη μέση, αλλά είτε το πιστεύετε είτε όχι στα Τρίκαλα δεν είχε φτάσει ούτε καν ο απόηχός της. Άρα ΠΑΣΟΚ και πάλι ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο σοκ δεν έπαθε αλλά τίναξε στον αέρα όλο το εμφυλιακό και μετεμφυλιακό και χουντικό καθεστώς της μαμάς πατρίδας. Το σοκ και το μπλοκ και το αμόκ, άλλοι τα πάθανε…

Σαρανταπέντε χρόνια αργότερα από εκείνες τις ιστορικές εποχές, πάλι στην ίδια επικράτεια βρισκόμαστε. Στο δόγμα του σοκ που θα έλεγε και η Νάομι, που αυτή τη φορά όμως απειλεί να καταναλώσει το σφρίγος και το σθένος του ΠΑΣΟΚ. Διότι είναι εποχή εσωκομματικού καυγά στο κόμμα (συγγνώμη, στο Κίνημα) και δεν βρίσκεται ένας ηγέτης τύπου Αντρέα να εκτοξεύσει ένα μεγαλοπρεπές «ασταδγιάλα» και να ξαποστείλει εκτός γραφείων («έθεσε εαυτόν εκτός Κινήματος») όσους και όσες τον αμφισβητούν. Αντιθέτως, το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι ή μάλλον το παιχνίδι της γάτας με τα ποντίκια, παίζεται εδώ και πολύ καιρό στη Χαριλάου Τρικούπη…

Όπου γάτα ο Ανδρουλάκης, απόλυτος κυρίαρχος των πράσινων διαδικασιών και ποντίκια οι δελφίνοι με τις δελφίνες (καλά το γράφω;) που φιλοδοξούν να του πάρουν τη θέση και να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Διαδικασία ανταγωνιστική και εξουθενωτική που πάει κάπως έτσι:

• Στα μέλη του Κινήματος και μόνο, και σε ικανό κομμάτι των ψηφοφόρων του, ο Ανδρουλάκης τα κάνει τα κουμάντα και την παίρνει την πλειοψηφία έστω και με ένα σχετικό ζόρι. Τους έχει δεμένους, τις έχει δεμένες πώς να το πω, ο άνθρωπος είναι μαέστρος στα ενδοοικογενειακά και ταλέντο μεγάλο στα διαδρομίστικα. Λαγούς απ’ το καπέλο βγάζει, άξιος διάδοχος των πάλαι ποτέ πρασινοφρουρών είναι, έστω κι αν δεν διαθέτει την πλατιά απήχηση εκείνων. Κι εδώ είναι που περνάμε στους αντιπάλους του…
• Έξω απ’ τα μέλη του Κινήματος, σε εκείνο τον κόσμο που κάποτε ο Αντρέας αποκαλούσε «χοντρό λαό», κερδάνε σαφώς ο Δούκας και ο Γερουλάνος. Αν η επικράτεια περιοριζόταν στην Α’ Αθήνας και στα ΒουΠού, ο δεύτερος την είχε σίγουρη την εκλογή του, αλλά η μαμά Ελλάς είναι λίγο μεγαλύτερη οπότε ένα προβάδισμα στον νυν δήμαρχο της Αθήνας μπορεί να το δώσει κανείς.

Οπότε; Οπότε τι οπότε, απλό είναι:
Αν πάνε τα μέλη και οι στενοί φίλοι να ψηφίσουν, παραμένει στην καρέκλα ο πρόεδρος και παίρνει κεφάλια. Για σίγουρο το έχω και δεν τον αδικώ.
Αν, ωστόσο, κάνουν τον κόπο να ταξιδέψουν ως την κάλπη και οι απλοί συμπαθούντες, τότε αλλάζει το σκηνικό και περνάει μπροστά ο Δούκας. Εκτός κι αν κάνει κανένα σπριντ της τελευταίας στιγμής ο Γερουλάνος, δεν το αποκλείω. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι με τις υπόλοιπες υποψήφιες, κατεβαίνουν για λίγους διαφημιστικούς, μην το συζητάμε τώρα…

Ως εκ τούτου; Ως εκ τούτου, μια χαρά το έγραψαν τις προάλλες τα «Νέα», ο διευθυντής τους μαθαίνω εμπνεύστηκε τον τίτλο του μήνα: Εκατό μέρες φαγούρα για το ΠΑΣΟΚ!
Εκατό μέρες φαγούρα, που είναι ικανές να τινάξουν στον αέρα ακόμη και ένα Κίνημα απολύτως νοικοκυρεμένο όπως το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό. Οι πρώτες, τροχιοδεικτικές βολές άρχισαν ήδη και είμαστε ακόμη στην εποχή των τζιτζικιών και των τριζονιών. Αν συνεχιστεί έτσι η φασούλα, βλέπω σκόνη, πέτρες, λάσπη στη Χαριλάου Τρικούπη καλό Σεπτέμβριο. Και δεν το βλέπω πολύ εύκολο να βγαίνουν αλώβητοι οι πράσινοι από τέτοιου είδους καυγά…

Χρήστος Ξανθάκης / Voices 

• Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Newpost (12.7.2024) υπό τον τίτλο: Το ΠΑΣΟΚ θα πάθει σοκ (ναι, καλά…)