Πώς θα αμφισβητηθεί η κυριαρχία της Δεξιάς; Με την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων, λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό; Εδώ οι γνώμες, πολλές. Από πρώτη ματιά οι διαφορές δεν είναι αγεφύρωτες, αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όπως ξέρουμε από το παρελθόν, παρεισφρέουν ηγεμονισμοί, αλαζονείες, ναρκισσισμοί, προσωπικές φιλοδοξίες που εμποδίζουν τις δυνάμεις που εμπλέκονται στην ιστορία να συζητήσουν, να βρουν τα σημεία που τις ενώνουν και να παραμερίσουν τα σημεία που τις διχάζουν. Είναι εύκολο; Καθόλου.
Υπάρχει το παράδειγμα της Γαλλίας όπου κόμματα που τσακώνονταν από το πρωί μέχρι το βράδυ κατάφεραν μέσα σε λίγες ώρες να συμφωνήσουν και να συγκροτήσουν εκλογικό μέτωπο. Αυτά στην περιοχή της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης ή για να την περιγράψουμε με τα λόγια των αριστερών αντιπάλων της, στην περιοχή της συστημικής αντιπολίτευσης, που απλώς θέλει να παρουσιαστεί ως εναλλακτική λύση διακυβέρνησης χωρίς όμως να θέσει εν αμφιβόλω τις σταθερές του καθεστώτος. Να γίνει δηλαδή ένα ακίνδυνο για τους έχοντες και κατέχοντες πολιτικό συμπλήρωμα της συστημικής κανονικότητας.
Για παράδειγμα, ο επικεφαλής του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης, με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (29-6-2024), παρενέβη στη συζήτηση που είναι σε εξέλιξη και αφορά κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως τη Νέα Αριστερά, σημειώνοντας ότι αυτό που έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος είναι μια συμμαχία ρήξης με την ολιγαρχία και όχι μια συμμαχία σύμπραξης με την ολιγαρχία. Το δεύτερο πιστεύει ότι πάει να δημιουργηθεί στην Ελλάδα: «Μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές, εκείνοι που καίγονται είναι οι ολιγάρχες (και κάποιες πρεσβείες).
Ανησυχούν σφόδρα ότι, αντί για δύο γερά ποδάρια, έχουν μείνει με το ένα (τον Μητσοτάκη), κι αυτό κουτσό (μετά το 28%). Γι’ αυτό απαιτούν, μέσω των μέσων τους, δεύτερο πόλο. Κεντροαριστερό ποδάρι να ’ναι (καλωδιωμένο στις ολιγαρχικές βουλές τους) κι ό,τι να ’ναι». Συνεπώς ο επικεφαλής του ΜέΡΑ25 υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά, τα τρία ΠΑΣΟΚ όπως τα έχει αποκαλέσει, θα γίνουν, συνεργαζόμενα με τη μία ή την άλλη μορφή, το χρήσιμο για την ολιγαρχία κεντροαριστερό ποδάρι. Αρα δεν θέλει καμιά σχέση με τις ηγεσίες τους. Ούτε αυτές βεβαίως θέλουν σχέση με το κόμμα του κ. Βαρουφάκη, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
Το μέτωπο που οραματίζεται ο κ. Βαρουφάκης το οποίο θα έρθει σε ρήξη με την ολιγαρχία και τις πρεσβείες (ποιων χωρών, δεν το διευκρινίζει, αλλά φαντάζομαι ότι περιλαμβάνεται κι αυτή των ΗΠΑ) ποιοι θα το συγκροτήσουν; Το ΚΚΕ ούτε που το συζητά. Το έχει καταστήσει σαφές με διάφορες αφορμές. Προχωρά μόνο του. Μικρομεσαίου μεγέθους σεχταρισμός. Το πλήθος των σχημάτων και των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς; Ούτε από εκεί βλέπουμε κάποιο φως παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες συλλογικότητες συμφωνούν στο ποιος είναι ο εχθρός που πρέπει να πολεμήσουν και στο ταξικό και στο πολιτικό επίπεδο (η αστική τάξη, τα κόμματά της και οι ρεφορμιστές).
Οσες προσπάθειες έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν για να βρεθεί κοινός τόπος και να δημιουργηθεί μια συμμαχία, έστω σε μια μίνιμουμ βάση, απέτυχαν. Τέθηκαν όροι, είχαμε αποκλεισμούς και η προσπάθεια ναυάγησε. Μοναδική εξαίρεση η συνεργασία του ΜέΡΑ25 με τη ΛΑ.Ε. που δοκιμάστηκε και στις εθνικές εκλογές και στις ευρωεκλογές αλλά δεν κατάφερε να περάσει το κοινοβουλευτικό όριο. Συνεχίζει πάντως ελπίζοντας ότι θα προσελκύσει και άλλους. Η καχυποψία για τις επιδιώξεις, οι δίκες προθέσεων, η εμμονή στο πεδίο της ιδεολογικής καθαρότητας και η προβολή από κάθε ομάδα της δικής της αλήθειας ως απόλυτης και μοναδικής αποτελούν τα βασικά εμπόδια για τη δημιουργία ενός μετώπου με αντισυστημικά χαρακτηριστικά.
Τάσος Παππάς