Ο Στέφανος είναι καλός καλός, ευγενικός ευγενικός, αλλά μην του αντιτείνετε, μην έχετε διαφορετική άποψη, μην πάτε κόντρα. Τότε θα γνωρίσετε τον «άλλον Στέφανο», τον σκληρό, τον άτεγκτο, αυτόν με τη συμπεριφορά διευθυντικού στελέχους ανώνυμης εταιρίας προς υφισταμένους. Τότε απειλεί, διαγράφει, δείχνει την πόρτα στους διαφωνούντες και σηκώνει τη φωνή. «Σε όποιον αρέσει, σε όποιον δεν αρέσει να σηκωθεί να φύγει, ΤΕΛΟΣ!» φέρεται να είπε στη διάρκεια συνεδρίασης της Γραμματείας της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ρεπορτάζ δεν αναφέρει αν στο δυναμικό «ΤΕΛΟΣ!» χτύπησε και το χέρι στο τραπέζι ως άλλος Βαγγέλης Βενιζέλος, τότε, με τη δυναμική χειρονομία που ακολούθησε το βροντώδες «ΑΠΟΛΥΤΩΣ!» όταν δεν του άρεσε μια ήρεμα διατυπωμένη ερώτηση πολίτη σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή.
Το «όποιος θέλει να φύγει» έχει γίνει πολιτικό λάιτ μοτίφ του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Η φυγή τον διευκολύνει, διαλύει το παλιό, ομογενοποιεί το νέο –αυτό που μένει– και κάνει ισχυρότερη πλειοψηφία αυτό που ήταν συναινετική μειοψηφία, αφού οι πολλοί, οι γηγενείς, οι πολιτικά αυτόχθονες και οι εκ μεταγραφής ακόλουθοί τους έφυγαν, διαβήκανε τον Ρουβίκωνα, δεν γυρίζουν πίσω και δεν απειλούν όσο και να πετροβολούν απέξω. Σημασία για τον αρχηγό έχει η «μέσα πλειοψηφία», αυτή που ήταν ένα μέρος –μικρό μέρος ενός πριν μερικά χρόνια μεγάλου κόμματος.
Η ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ έγινε. Όταν δίνεις χώρο στο αβέβαιο νέο, στο άγνωστο, στο αδοκίμαστο, στο άμαχο, στο εισαγόμενο, το ταχέως ανελθόν, δεν ξέρεις τι θα σου βγει και πού θα φτάσει. «Υπήρξα υποστηρικτής του κυρίου Κασσελάκη δίνοντάς του την ευκαιρία» είπε ο Γιάννης Μουζάλας σε τηλεοπτική εκπομπή, πολύ θυμωμένα και, προφανώς, μετανιωμένος για τη στήριξη (όπως πολλοί άλλοι) αφού πλέον ο ίδιος εκτιμά ότι ο νέος πρόεδρος «μετρήθηκε και απεδείχθη ελλιπής, απεδείχθη διχαστικός, δεν προσπαθεί να συνθέσει».
Ο κ. Μουζάλας, μειοφηφία και αυτός πλέον (όπως ο Τσίπρας, όπως ο Φλαμπουράρης, όπως η Γεροβασίλη, όπως ο Γ. Τσίπρας, όπως άλλοι), δηλώνει ότι «δεν θα φύγει, εκτός και αν τον διώξουν». Εύκολο και πιθανό το τελευταίο. Αν όχι βέβαιο σε βάθος χρόνου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Φυσικά, καμιά σύγκριση ως πολιτικά μεγέθη, ανάμεσα σε Βενιζέλο και Κασσσελάκη. Θα ήταν απρέπεια, ιστορική ανακολουθία, δημοσιογραφική ανοησία. Μια ελάχιστη σύγκριση στην συμπεριφορά κάνουμε. Και μια αναφορά στο υψωμένο χέρι, είτε για να προσγειωθεί στο τραπέζι είτε για να δείξει την έξοδο.
Το «όποιος θέλει να φύγει» έχει γίνει πολιτικό λάιτ μοτίφ του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Η φυγή τον διευκολύνει, διαλύει το παλιό, ομογενοποιεί το νέο –αυτό που μένει– και κάνει ισχυρότερη πλειοψηφία αυτό που ήταν συναινετική μειοψηφία, αφού οι πολλοί, οι γηγενείς, οι πολιτικά αυτόχθονες και οι εκ μεταγραφής ακόλουθοί τους έφυγαν, διαβήκανε τον Ρουβίκωνα, δεν γυρίζουν πίσω και δεν απειλούν όσο και να πετροβολούν απέξω. Σημασία για τον αρχηγό έχει η «μέσα πλειοψηφία», αυτή που ήταν ένα μέρος –μικρό μέρος ενός πριν μερικά χρόνια μεγάλου κόμματος.
Η ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ έγινε. Όταν δίνεις χώρο στο αβέβαιο νέο, στο άγνωστο, στο αδοκίμαστο, στο άμαχο, στο εισαγόμενο, το ταχέως ανελθόν, δεν ξέρεις τι θα σου βγει και πού θα φτάσει. «Υπήρξα υποστηρικτής του κυρίου Κασσελάκη δίνοντάς του την ευκαιρία» είπε ο Γιάννης Μουζάλας σε τηλεοπτική εκπομπή, πολύ θυμωμένα και, προφανώς, μετανιωμένος για τη στήριξη (όπως πολλοί άλλοι) αφού πλέον ο ίδιος εκτιμά ότι ο νέος πρόεδρος «μετρήθηκε και απεδείχθη ελλιπής, απεδείχθη διχαστικός, δεν προσπαθεί να συνθέσει».
Ο κ. Μουζάλας, μειοφηφία και αυτός πλέον (όπως ο Τσίπρας, όπως ο Φλαμπουράρης, όπως η Γεροβασίλη, όπως ο Γ. Τσίπρας, όπως άλλοι), δηλώνει ότι «δεν θα φύγει, εκτός και αν τον διώξουν». Εύκολο και πιθανό το τελευταίο. Αν όχι βέβαιο σε βάθος χρόνου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Φυσικά, καμιά σύγκριση ως πολιτικά μεγέθη, ανάμεσα σε Βενιζέλο και Κασσσελάκη. Θα ήταν απρέπεια, ιστορική ανακολουθία, δημοσιογραφική ανοησία. Μια ελάχιστη σύγκριση στην συμπεριφορά κάνουμε. Και μια αναφορά στο υψωμένο χέρι, είτε για να προσγειωθεί στο τραπέζι είτε για να δείξει την έξοδο.
- από το harddog