Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να ζούμε
«Μην ψάχνεις πια αλλού, εδώ είναι το ταξίδι», αυτό είναι το καινούργιο σύνθημα του συστήματος για το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν μπορεί να πάει διακοπές, δεν το σηκώνει η τσέπη του. Ξενοδοχεία και εστίαση πανάκριβα και οι ακτοπλοϊκές εταιρείες …καρτέλ. Κι έρχονται να γλυκάνουν αυτή τη στέρηση με το νέο επινόημα σε άπταιστα αγγλικα για τον ντόπιο πληθυσμο: staycation από το stay και vacation, διακοπές στο σπίτι: «μείνε στο σπιτάκι σου, δες καμια σειρά ακόμα, βάλε και κλιματισμό στο φουλ να εισπράττουν και οι ενεργειάρχες και τι άλλο θες; Εκεί που κάθεσαι είναι το ταξίδι, μου θες και διακοπές...».
Διακοπές: Πολυτέλεια ή ανάγκη;
Η ιστορία της κατάκτησης του ελεύθερου πληρωμένου χρόνου διακοπών για τους εργαζόμενους, σημαδεύεται από δύο αιώνες κοινωνικών συγκρούσεων, αιματηρών απεργιών, επίπονων διαπραγματεύσεων και ρυθμίσεων γύρω από τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και την κατοχύρωση αργιών και διακοπών για όλους και όλες.
Σήμερα, οι συστημικές φωνές μιλάνε για πολυτέλεια όσον αφορά τις διακοπές: “αν έχεις λεφτά, πας — αλλιώς κάθεσαι στο σπιτάκι σου και παίζεις staycation”. Δεν είναι όλα για όλους. Αυτό μας λένε… Εμείς από την άλλη λέμε ότι οι διακοπές είναι ανάγκη και κοινωνικό αγαθό, και ως τέτοια, πρέπει να διασφαλίζεται σε όλα τα μέλη της κοινωνίας! Γιατί; Επειδή ο ελεύθερος χρόνος για αναψυχή, ψυχαγωγία και αλλαγή παραστάσεων, ωφελεί ψυχοσωματικά το άτομο, κι άρα την κοινωνία. Οι διακοπές προσφέρουν αποστασιοποίηση και αποκοπή από το καθημερινό τροχό του χάμστερ που όλες οι εργαζόμενες και όλοι οι εργαζόμενοι τρέχουμε, προσφέρουν σωματική και ψυχική ξεκούραση.
Φέτος το 55% του πληθυσμού δηλώνει πως δεν θα πάει πουθενά, δεν θα βγει από την πόλη. Αυτή η στέρηση και άρνηση του δικαιώματος του λαού στις διακοπές και τον ελεύθερο χρόνο δεν είναι μια τυχαία συγκυρία. Αντιθέτως είναι βασικό στοιχείο των πολιτικών μιας κυβέρνησης για την οποία τα αγαθά δεν πρέπει να είναι δημόσια και προσβάσιμα από όλους και όλες. Μιας κυβέρνησης για την οποία οι φτωχοί, ως φτωχοί που είναι, είναι λογικό να μην σπουδάσουν, να μην έχουν πρόσβαση σε μέσα μεταφοράς, να μην έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και νοσοκομεία, να μην κάνουν διακοπές…
Είμαστε μία κοινωνία που οι διακοπές έχουν καταστεί προνόμιο για λίγους εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια και ταυτόχρονα, είμαστε η κοινωνία με τον υψηλότερο δείκτη κατάθλιψης, στο 60% του πληθυσμού! Εν έτει 2024, στην Ελλάδα ζούμε για να δουλεύουμε, για να πληρώνουμε τα βασικά για τη διαβίωση, ρεύμα, στέγη, σούπερ-μάρκετ. Και τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που μπορεί να έχουμε, να μη μπορούμε να ξεφύγουμε. Από τα “μπάνια του λαού” που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, πλέον μιλάμε για προνόμια, για staycation, και στα πλαίσια της “ανάπτυξης” με τον υπερτουρισμό, για το πως έχει σημασία ο λαός να μην ενοχλεί τους τουρίστες. Οι Έλληνες ζούμε σε μια ευλογημένη χώρα όπου όλη η υφήλιος ονειρεύεται να κάνει διακοπές. Εξαιρούνται οι Ελληνιδες και οι Έλληνες που η οικονομική πολιτική των κυβερνήσεών τους τους οδήγησε στην ανέχεια και στη στερηση των οικονομικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων.
Όμως, οι διακοπές δεν είναι πολυτέλεια ή προνόμιο, δεν είναι μόνο για τους πλούσιους και τους τουρίστες — οι διακοπές είναι ανάγκη, είναι δικαίωμα, είναι κοινωνικό αγαθό, είναι για όλες και για όλους.
Έχουμε δικαίωμα, λοιπόν, στην αναψυχή, στην ξεκούραση, στην αποστασιοποίηση. Διεκδικούμε διεύρυνση του κοινωνικού τουρισμού, τόσο σε δικαιούχους όσο και σε κονδύλια. Ζητάμε να σπάσει το μονοπώλιο στις θαλάσσιες μεταφορές. Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να ζούμε:Παλεύουμε για φθηνές μετακινήσεις και αξιοπρεπείς μισθούς.
Θέλουμε καλό, ποιοτικό ελεύθερο χρόνο, θέλουμε διακοπές που ευφραίνουν τις ψυχές μας.
Το ΜέΡΑ 25 λέει όχι στην ταξική και τοξική σχετικοποίηση του “staycation”.