Τους τσάκισαν τους Γάλλους τα σχόλια των σόσιαλ, του Τύπου, διεθνούς και ελληνικού, του κοινού. Ήταν τολμηρή η ιδέα να γίνει η τελετή έναρξης στο σκηνικό μιας ολόκληρης πόλης, ενός ποταμού, και όχι ενός σταδίου. Δοκιμάστηκε, απέτυχε (ή δεν πέτυχε απολύτως) και, λογικά, δεν θα ξαναδοκιμαστεί στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά δεν πειράζει που επιχειρήθηκε, που ξέφυγε από το κλασικό, που ανέτρεψε ό,τι ξέραμε ώς τώρα –ακόμα και τα πιο ακραία.
Εδώ στην Επίδαυρο παίζονται αρχαίες παραστάσεις με ηθοποιούς που φοράνε βερμούδες, γραβάτες και αύριο μεθαύριο μπορεί να φορέσουν σκάφανδρα αστροναύτη. Και όλα αυτά στο όνομα της θεατρικής αναζήτησης, της μεταφοράς της αρχαιότητας στο σήμερα, της ανανέωσης.
Γιατί όχι και στην τελετή έναρξη των Ο.Α.; Η οποία στην περίπτωση του Παρισιού ήταν αδύνατον να πετύχει. Όπως ήταν αδύνατο να μην σχολιαστεί αυστηρά –ακόμα αδύνατον και να μη χλευαστεί. Γιατί απετέλεσε μια ασύλληπτη υπερπαραγωγή, ένα γιγάντιο εγχείρημα, ένα, ας πούμε, φαραωνικό έργο. Καταδικασμένο να μην αρέσει σε όλους –ή έστω στους πολλούς.
- από το Harddog