Αν μη τι άλλο η δική μας η γενιά χάρηκε στα νιάτα της τις διακοπές το καλοκαίρι και μπόρεσε να αλωνίσει όλα τα κυκλαδονήσια, τα σποραδονήσια και τα δωδεκανήσια. Τότε που ένα 50άρι ήταν αρκετό για Πάρο πήγαινε-έλα κι έπαιρνες και ρέστα. Πενήντα δραχμές εννοώ, όχι 50 ευρώ. Βέβαια τα τότε καράβια έκαναν 5,5 ώρες για Πάρο και 8 ώρες για Σαντορίνη, κάπου εκεί στο ενδιάμεσο και τα υπόλοιπα νησιά, όμως την έβγαζες όλη τη διαδρομή κατάστρωμα και το απολάμβανες. Δεν χρειαζόσουν μια περιουσία για να πας σ’ έναν προορισμό όπως σήμερα, που κοιτάζεις τις τιμές και σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα!
Εξακόσια ευρώ, λέει, θέλει μια τετραμελής οικογένεια! Ρε πάτε καλά; Αυτό εννοούσαν κάποτε με την «απελευθέρωση τιμών» στην ακτοπλοΐα; «Καλώς τα κορόιδα που θα πληρώνουν στο δεκαπλάσιο ό,τι κάποτε πλήρωναν δέκα φορές κάτω»; Με 100-120 δραχμές έβαζες και τη μηχανή σου στο καράβι.
Και γεμάτες τότε οι διακοπές, 15νθήμερα και 20ήμερα, όχι για 5-6 ημέρες όπως τώρα. Και να τα αλωνίσματα στην Πάρο τη μια χρονιά, στη Νάξο την άλλη, στην Ίο, στη Μήλο, στην Αμοργό, στη Σέριφο, στη Σαντορίνη, πιο μακριά στην Πάτμο, πιο ψηλά στη Σκύρο και στη Σκόπελο, πιο κοντά στην Άνδρο, στην Ύδρα ή στις Σπέτσες (θα ανέφερα και τη Μύκονο, αλλά μια χρονιά που πήγαμε, δεν αντέξαμε ούτε τη δεύτερη μέρα και φύγαμε όπως ήμασταν για να ξαναπάμε Πάρο). Τότε μάλιστα είχαν αρχίσει να πρωτοακούγονται και κάτι «κουφά» νησιά, όπως η Ηρακλειά, η Δονούσα και τα… Κουφονήσια.
Εγώ ανήκα και σε αυτούς που δεν έκλειναν εκ των προτέρων δωμάτιο. Τον Ιούλιο πάντα έβρισκες ελεύθερα δωμάτια, είτε σε ξενοδοχείο είτε σε ενοικιαζόμενα. Ο Αύγουστος ήταν ο μπλοκαρισμένος μήνας. Τον Ιούλιο έφτανες στο λιμάνι και δεν προλάβαινες να απαντάς σε όλους αυτούς που είχαν στηθεί και σου πρόσφεραν... rooms to let κι επειδή σε είχαν κι εκεί μπροστά τους έτοιμο του κουτιού, σου έριχναν και λίγο την τιμή για να μην ψάξεις παρακάτω. 300 δρχ. το δίκλινο, από 150 δρχ. ο καθένας, με 1,5 χιλιάρικο είχες μείνει δέκα μέρες. Χιλιοπεντακοσάρικο δραχμές, όχι 1.500 ευρώ.
Ούτε να σε γδύσουν στην τιμή της ξαπλώστρας, ούτε να σε γδύσουν στην τιμή του φαγητού και να οι μουσακάδες κάθε βράδυ και να τα σουτζουκάκια και τα παπουτσάκια και μετά μπαρότσαρκα μέχρι το πρωί μέσα στα δρομάκια στη Χώρα, να μην προλαβαίνεις να κατεβάζεις ποτά και σφηνάκια ή στην ντίσκο την υπαίθρια των ‘80ς, όπου αλώνιζαν και οι γκρικ λάβερς της εποχής (θυμάται κανείς πόσο έκανε το απλό ποτό και πόσο το κοκτέιλ;)
Ευχαριστηθήκαμε τα νιάτα μας τα καλοκαίρια στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Τώρα… Τώρα μου είπε εδώ ένα παλληκαράκι πόσο πλήρωσε με την κοπελιά του για έξι ημέρες Αμοργό και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ξεπουλήθηκαν και τα δύο τα κακόμοιρα! Και από παροχή υπηρεσιών «σκάσε και πλήρωνε κι αν δεν σου αρέσει μην μας ξανάρθεις, δεν σε χρειαζόμαστε»! Υπερτουρισμός βλέπετε…
Δημήτρης Βασιλόπουλος (fb)
Και γεμάτες τότε οι διακοπές, 15νθήμερα και 20ήμερα, όχι για 5-6 ημέρες όπως τώρα. Και να τα αλωνίσματα στην Πάρο τη μια χρονιά, στη Νάξο την άλλη, στην Ίο, στη Μήλο, στην Αμοργό, στη Σέριφο, στη Σαντορίνη, πιο μακριά στην Πάτμο, πιο ψηλά στη Σκύρο και στη Σκόπελο, πιο κοντά στην Άνδρο, στην Ύδρα ή στις Σπέτσες (θα ανέφερα και τη Μύκονο, αλλά μια χρονιά που πήγαμε, δεν αντέξαμε ούτε τη δεύτερη μέρα και φύγαμε όπως ήμασταν για να ξαναπάμε Πάρο). Τότε μάλιστα είχαν αρχίσει να πρωτοακούγονται και κάτι «κουφά» νησιά, όπως η Ηρακλειά, η Δονούσα και τα… Κουφονήσια.
Εγώ ανήκα και σε αυτούς που δεν έκλειναν εκ των προτέρων δωμάτιο. Τον Ιούλιο πάντα έβρισκες ελεύθερα δωμάτια, είτε σε ξενοδοχείο είτε σε ενοικιαζόμενα. Ο Αύγουστος ήταν ο μπλοκαρισμένος μήνας. Τον Ιούλιο έφτανες στο λιμάνι και δεν προλάβαινες να απαντάς σε όλους αυτούς που είχαν στηθεί και σου πρόσφεραν... rooms to let κι επειδή σε είχαν κι εκεί μπροστά τους έτοιμο του κουτιού, σου έριχναν και λίγο την τιμή για να μην ψάξεις παρακάτω. 300 δρχ. το δίκλινο, από 150 δρχ. ο καθένας, με 1,5 χιλιάρικο είχες μείνει δέκα μέρες. Χιλιοπεντακοσάρικο δραχμές, όχι 1.500 ευρώ.
Ούτε να σε γδύσουν στην τιμή της ξαπλώστρας, ούτε να σε γδύσουν στην τιμή του φαγητού και να οι μουσακάδες κάθε βράδυ και να τα σουτζουκάκια και τα παπουτσάκια και μετά μπαρότσαρκα μέχρι το πρωί μέσα στα δρομάκια στη Χώρα, να μην προλαβαίνεις να κατεβάζεις ποτά και σφηνάκια ή στην ντίσκο την υπαίθρια των ‘80ς, όπου αλώνιζαν και οι γκρικ λάβερς της εποχής (θυμάται κανείς πόσο έκανε το απλό ποτό και πόσο το κοκτέιλ;)
Ευχαριστηθήκαμε τα νιάτα μας τα καλοκαίρια στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Τώρα… Τώρα μου είπε εδώ ένα παλληκαράκι πόσο πλήρωσε με την κοπελιά του για έξι ημέρες Αμοργό και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Ξεπουλήθηκαν και τα δύο τα κακόμοιρα! Και από παροχή υπηρεσιών «σκάσε και πλήρωνε κι αν δεν σου αρέσει μην μας ξανάρθεις, δεν σε χρειαζόμαστε»! Υπερτουρισμός βλέπετε…
Δημήτρης Βασιλόπουλος (fb)