Ανοιξε τυχαία το συρτάρι και είδε μια άκρη χαρτιού να εξέχει. Τι σόι χαρτί μπορεί να κρύβει το συρτάρι μιας γυναίκας η οικογένεια της οποίας -και η ίδια φυσικά- έδωσε τα πάντα (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά) για να κορδακίζονται σήμερα διάφοροι τυχάρπαστοι χωρίς ίχνος συστολής και μετριοφροσύνης;
Μα, βέβαια, ήταν τρεις μετοχές (φωτό επάνω) της «Αυγής» από κινητοποιήσεις ενίσχυσης από το 1983 μέχρι και το 2007. Και τηλεφωνεί αυτή η γυναίκα να μου πει: «Εγώ ως μικρομέτοχος υπάρχει περίπτωση να ερωτηθώ για το μέλλον της εφημερίδας μου;».
Το ερώτημα φυσικά έχει κάτι επίφοβο και μόνο γιατί ετέθη (με την απαραίτητη συστολή που προανέφερα). Διότι αν αυτή η γυναίκα που έδωσε τα πάντα είναι «μικρομέτοχος», τότε έχει απολεσθεί το κέντρο βάρους της οικουμένης, τότε είμαστε καρυδότσουφλα στο πέλαγο, φτερά στον άνεμο της Ιστορίας κι αξίζει να χαθούμε σαν να μην υπήρξαμε.
Κι είναι ταυτόχρονα ένα αληθινό θαύμα η ερώτησή της που δύναται να μας συνταράξει σύγκορμους γιατί η γυναίκα αυτή έχει δώσει τα πάντα, οπότε καμιά συστοιχία κομματικών οργάνων και τρολ δεν μπορεί να της πάρει τίποτα. Πόσο μάλιστα την «Αυγή», η οποία υπάρχει επειδή υπήρξε η οικογένειά της -και δεκάδες άλλες αντίστοιχες, το ατελείωτο μαρτυρολόγιο της Αριστεράς- και για το μέλλον της οποίας θα έπρεπε να ερωτηθεί πρώτη!
