.jpg)
Στον απόηχο της πρόσφατης πολλαπλώς αποκαλυπτικής υπόθεσης του «γνωστού ποινικολόγου» μου ήρθε στο μυαλό ότι τα παλιά χρόνια από τα πρώτα πράγματα που μάθαινε ένας δημοσιογράφος ήταν ότι ο καλός ρεπόρτερ έχει «πηγές», δηλαδή ανθρώπους που τον εμπιστεύονται και του δίνουν πληροφορίες και πως το «ρεπορτάζ αμείβει», όπως έλεγε ένας από τους δασκάλους μου, ο Νίκος Πηγαδάς. Δηλαδή, η επιτόπια έρευνα, οι συζητήσεις με μάρτυρες ή η παρακολούθηση μιας δίκης θα σου προσφέρει πολύτιμα στοιχεία.
Σήμερα τι βλέπουμε σε διάφορες «ενημερωτικές» εκπομπές; Για κάθε μεγάλο θέμα ο δημοσιογράφος- ρεπόρτερ ή «εξαφανίζεται» ή περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου. Αντίθετα, ο παρουσιαστής αναδεικνύει σε πρωταγωνιστή κάποιους καλεσμένους- σχεδόν πάντα τους ίδιους- δικηγόρους, συνδικαλιστές αστυνομικούς, γιατρούς κ.λπ, οι οποίοι εμφανίζονται να δίνουν «πληροφορίες» αλλά στην πραγματικότητα μεταφέρουν τις απόψεις τους ή τις θέσεις τους….
Κάπως έτσι το ρεπορτάζ «εξαφανίζεται» και κυριαρχεί μια αλλητροφοδοτούμενη σχέση μεταξύ παρουσιαστών και μόνιμων καλεσμένων, καθώς οι μεν εξασφαλίζουν «θέμα» οι δε τηλεπροβολή (για αυτό και κάποιοι θέτουν και υποψηφιότητες…) αλλά κυρίως «βήμα» για τις απόψεις τους.
Και τελικά η δημοσιογραφική έρευνα μπαίνει στο περιθώριο και κυριαρχούν οι δημόσιες σχέσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αυτό, όμως, δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Η ΕΣΗΕΑ και Επιτροπή Δεοντολογίας του Σωματείου μας οφείλουν να πάρουν θέση. Αρκετά πια με τη σιωπή…