Θυμάμαι ένα σκίτσο του μεγάλου Αμερικάνου καρτουνίστα Πατ Όλιφαντ. Όπου είναι ένας ζητιάνος στον δρόμο, με το κυπελάκι στο χέρι και τον πλησιάζει ένας Δημοκρατικός και του δίνει μια δεκαρούλα λέγοντάς του:
«Κακομοίρη μου, σε νοιάζομαι»!
Και λίγο πιο δίπλα δείχνει να τον πλευρίζει τον ζητιάνο ένας Ρεπουμπλικάνος, να του παίρνει και τα λίγα που έχει και να του λέει:
«Ευχαριστώ, το κυπελάκι μπορείς να το κρατήσεις»!
Αυτή αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες ήταν πάνω η κατάσταση στην κοινωνία των δύο τρίτων, που ήρθε και εγκαταστάθηκε στον Δυτικό Κόσμο από τη δεκαετία του ογδόντα. Πλακώνανε οι κεντροδεξιοί και κόβανε φόρους απ’ τους πλούσιους, για να προκύψει ανάπτυξη κάργα και κάπως έτσι να στάξουν και πέντε φραγκάκια στους φτωχούς. Γουίν γουίν σιτσουέσιο που λένε στο Στέητς, καζάν καζάν που λένε στην πατρίδα του κοσμαγάπητου Εργκίν Αταμάν. Όσο για τους κεντροαριστερους, πρόσφεραν εν τη βασιλεία τους μια δεκαρούλα στους αναξιοπαθούντες, ορίστε ρε είμαστε διαφορετικοί και πιο πονετικοί από τους άλλους τους άνιωθους. Κομπλέ όλα, διάλεξε και πάρε ψηφοφόρε.
Δεν έμεινε, ωστόσο, το πράγμα εκεί. Έπεσε γαρ η Σοβιετία και είδαν την ευκαιρία τ’ αφεντικά (αυτούς που ο Καραμανλής αποκαλούσε «νταβατζήδες»), για περαιτέρω διεύρυνση μπαγιόκου. Οπότε έδωσαν εντολή στους πολιτικούς (μεταξύ μας τώρα;), να τη στρίψουν κι άλλο τη βίδα. Για να περάσουμε με σχετικώς βίαιο τρόπο στην κοινωνία του ενός τρίτου, όπου ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι (κεντροδεξιοί στην Ευρώπη) ούτε οι Δημοκρατικοί (κεντροαριστεροί στην Ευρώπη) δίνουν έστω ένα ψίχουλο στους φτωχούς, στους μικρομεσαίους, στους μη προνομιούχους. Και λένε στα παιδάκια νιξ φαΐ…
Αλλά κάπως έπρεπε να εναλλάσσονται η κεντροδεξιά με την κεντροαριστερά στην εξουσία, πρώτον διότι εκπροσωπούσαν διαφορετικά επιχειρηματικά συμφέροντα η καθεμιά και δεύτερον γιατί ήταν ανάγκη να λειτουργήσει έστω και υποτυπωδώς αυτό το καταπληκτικό πολίτευμα που ονομάζουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Σε αντίθετη περίπτωση, ενδέχεται να σου προκύψουν τίποτις μπορντοροδοκόκκινοι κατσαπλιάδες που διατηρούν την εντύπωση ότι επειδή τους ψήφισε ο κόσμος έχουν το δικαίωμα να κάνουν βήματα προς το σοσιαλισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη. Βόηθα Παναγία μου!
Ως εκ τούτου, προέκυψε διαφοροποίηση. Εξακολούθησε η κεντροαριστερά να μη μοιράζει λεφτά στους κακομοίρηδες, αλλά άρχισε να μοιράζει δικαιώματα. Πάρε κι απ’ αυτό, πάρε κι από εκείνο, πάρε κι από τ’ άλλο. Στον πάτο ήσουνα πάντα , με γαλόνια και παράσημα όμως. Βάλε και την γιγαντιαία προπαγανδιστική μηχανή ότι τοιουτοτρόπως όφειλες να αισθάνεσαι καλύτερα, μη σου πω να αισθάνεσαι υπέροχα, κι ας μην είχες βρακί να βάλεις στον κώλο σου, άψογα τσούλησε το στόρι για πάνω από μια δεκαετία. Ώσπου άρχισε να καταλαβαίνει ο «χοντρός λαός» (αθάνατε Αντρέα!) ότι μια χαρά είναι τα δικαιώματα, αλλά σπίτι δεν σου χτίζουν. Ούτε αμάξι σου παίρνουν, ούτε την πιστωτική πληρώνουν. Εκεί θέλει μπακίρι, παπέλι, μαρούλι, κασέρι, μπερντέ, ντουλά και πάει λέγοντας. Αλλιώς σε τρώει ο δράκος…
Κι επειδή ο άνθρωπος είναι ον πεπερασμένο, δεν κάθισε να το σκεφτεί. Αφού έφαγε το σφόλι, βοηθούσης και της γιγαντιαίας προπαγανδιστικής μηχανής, αποφάσισε ότι για την κατάντια του φταίνε όσοι είναι ακόμη πιο ταλαίπωροι κι από τον ίδιο, όσοι είναι ακόμη γυμνοί κι από τον ίδιο. Αυτοί του τρώνε τα λεφτά και το μέλλον, αυτοί τον καταβυθίζουν, αυτοί τον κοροϊδεύουν. Επομένως πρέπει να τους τιμωρήσει ψηφίζοντας κάτι διαφορετικό από τους κεντροδεξιούς και τους κεντροαριστερούς που τους φόρτωσαν στο σβέρκο του. Κανονικά, μπορντοροδοκόκκινους έπρεπε να ψηφίσει, αλλά εκεί έχει κάνει δουλίτσα η γιγαντιαία προπαγανδιστική μηχανή και του μοιάζουν με τέρατα από το εξώτερο διάστημα. Άσε που οι μπορντοροδοκόκκινοι φροντίζουν από μόνοι τους να πυροβολούν τα πόδια τους, επιμένοντας συχνά πυκνά στον ντούρο μαξιμαλισμό, στον ούλτρα δικαιωματισμό και στη στρυφνή γλώσσα των κοινωνικών επιστημών. Άμα δεν σε καταλαβαίνουν καν, πως άραγε θα σε ψηφίσουν;
Εξ ου και θα στραφεί το πόπολο στην ακροδεξιά, που προτείνει λύσεις απλοϊκές και μπροσθόβαρες. Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, έξω οι ξένοι που μας παίρνουν τις δουλειές, λογικοφανές παπαριλίκι και μάτζικ μπούλετς, που θα αντιμετωπίσουν όλα τα φαντάσματα του εικοστού πρώτου αιώνα. Μέχρι να σκάσει κι αυτή η φούσκα και να βρεθεί ύστερα καινούριο κόλπο για να συνεχίσει ανενόχλητη το μασούλημα η ολιγαρχία…
Υ.Γ.: Κλαίμε, κλαίμε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου που θα μας ξεπαστρέψει όλους και όλες, ήδη όμως η υπερβολική ζέστη στο εργασιακό περιβάλλον σκοτώνει κόσμο αράδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και όπως σημειώνουν οι New York Times, οι θάνατοι αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Δια ταύτα, έφτιαξε μια επιτροπή η κυβέρνηση Μπάιντεν για να προτείνει λύσεις και νομολογία και θα παραδοθεί σχετική έκθεση «εντός των προσεχών μηνών». Η «δεκαρούλα» που λέγαμε μπροστά στο φόβο του Τραμπ…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (31.5.2024)