Συζητάμε και θα συνεχίσουμε να συζητάμε για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Για το τεράστιο ποσοστό της αποχής και την κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, για τη μεγάλη πτώση της Νέας Δημοκρατίας (αρνητική πρωτιά σε αριθμό ψήφων την περίοδο της Μεταπολίτευσης), για την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα ηγεσία του να πλασαριστεί ως κόμμα εξουσίας, για τη χαμηλή επίδοση του ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου αμφισβητείται και μπορεί να μπει σε διαδικασία εκλογής προέδρου μέσα στο κατακαλόκαιρο, για το ΚΚΕ, που κρατάει μεν τις δυνάμεις του, αλλά παρά τις ευνοϊκές συνθήκες δεν μπορεί να ξεκολλήσει και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, και φυσικά συζητάμε για την εκτίναξη της Ακρας Δεξιάς, τα κόμματα της οποίας ξεπερνούν το 18%, ξεθαρρεύουν, απειλούν, πριμοδοτούν τον ρατσισμό, πουλάνε θρησκεία και πατριωτισμό με την οκά και έχουν καταφέρει να πείσουν απελπισμένους, απογοητευμένους και θυμωμένους ανθρώπους που δεν βρίσκουν αλλού αποκούμπι.
Δεν συζητάμε όμως καθόλου για τα κόμματα, τα σχήματα και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Θα πείτε ότι δεν έχουν κανένα λόγο τα υπόλοιπα κόμματα να ασχοληθούν με αυτό το θέμα. Δεν νιώθουν κανέναν κίνδυνο απ’ αυτήν την περιοχή. Θεωρούν ότι πρόκειται για περιθώριο, για συλλογικότητες γραφικών. Προφανώς δεν έχουν κανένα λόγο να ενδιαφερθούν τα μέσα ενημέρωσης. Θα το έκαναν, με επιθετικό φυσικά τρόπο, αν ξεπηδούσε από τον συγκεκριμένο χώρο κάποιο κόμμα που θα έθετε εν αμφιβόλω τις σταθερές του καθεστώτος. Θα πείτε ότι αυτό το θέμα απασχολεί μικρό αριθμό πολιτών. Ασήμαντο μέγεθος. Δεν δίνει τον τόνο στη δημόσια συζήτηση.
Ναι, αλλά οι πολίτες που τα επιλέγουν είναι οι πιο δραστήριοι, οι πιο μαχητικοί, οι πιο ανυπάκουοι, είναι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους, αυτοί που αντιστέκονται στους χώρους που δραστηριοποιούνται, αυτοί που στηρίζουν τους απεργούς, αυτοί που διεκδικούν και αγωνίζονται διά της φυσικής παρουσίας τους όταν πολλοί είτε κάθονται στους καναπέδες τους και ασκούν κριτική εξ αποστάσεως, είτε αναθέτουν σε άλλους να βρουν τις λύσεις στα προβλήματά τους ερήμην τους, είτε διοχετεύουν την οργή τους για την κατάσταση που βιώνουν σε ανώνυμες αναρτήσεις στο διαδίκτυο συνομιλώντας με ομοδόξους τους, καταγγέλλουν συνωμοσίες, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και φαντασιώνονται επίγειους παραδείσους ψηφιακά.
Με βάση τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, των ευρωεκλογών συμπεριλαμβανομένων, βλέπουμε ότι η επιρροή των κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μειώνεται, οι πολίτες που τα εμπιστεύονται λιγοστεύουν. Εχουν παρουσία στα Πανεπιστήμια, παντού αλλού όμως, με ελάχιστες εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν υπάρχουν. Φταίει ο σεχταρισμός τους; Κάθε κόμμα και η δική του απόλυτη και μοναδική αλήθεια. Απτόητος ελιτισμός. Τις απόψεις τους τις χωρίζουν σινικά τείχη; Κάθε άλλο. Συμφωνούν στα βασικά. Ποιος είναι ο ταξικός εχθρός, ποιοι είναι οι ρεβιζιονιστές, ποιος είναι ο σκοπός. Τότε γιατί δεν ενώνουν τις δυνάμεις τους; Γιατί δεν μπορούν να βρουν τρόπους επικοινωνίας και να καταλήξουν σ’ ένα σχέδιο πολιτικής δράσης, παραμερίζοντας τις διαφωνίες τους στα επιμέρους ζητήματα; Το πρόβλημα είναι ποιος θα ηγηθεί; Το πρόβλημα είναι η ιδεολογική καθαρότητα;
Παλιές ιδέες που έχουν ξεπέσει σε λέξεις, όπως έχει πει ο Βικτόρ Σερζ. Αυτό πάντως δεν απασχολεί έξω από τον στενό κύκλο όπου λειτουργούν. Δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Πόσοι σήμερα, εκτός από τους ιστορικούς και τους μερακλήδες, ασχολούνται με τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις του παρελθόντος; Για το αν είχε δίκιο ο Στάλιν ή ο Τρότσκι; Για το αν ο Μάο ήταν ο συνεχιστής του Λένιν; Η πραγματικότητα και οι επιθυμίες τους σε ασύμπτωτες πορείες. Κόμματα και οργανώσεις, ξεχωριστοί καταψύκτες όπου φυλάσσεται η προσδοκία της ανατροπής. Με την κοινωνία αλλού.
Τάσος Παππάς
Εφημερίδα των Συντακτών (17.6.2024)