Όταν το ελληνικό καλοκαίρι από ευλογία γίνεται κατάρα…

Στα μπουντρούμια σας και τα υπόγειά σας, παρέα με τους ανεμιστήρες, να αναρωτιέστε πότε ακριβώς η ευλογία μεταμορφώθηκε σε κατάρα…

Τις πρώτες μου διακοπές τις έκανα σαράντα ημερών μπέμπης. Με γέννησε η μάνα μου στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού μας στα Τρίκαλα (με μαμή!), με φασκιώσανε, γλύτωσα από έναν θηριώδη ίκτερο (άλλη φορά το σπλάτερ), ήρθα στα ίσα μου, μας φόρτωσε ο μπαμπάς σ’ ένα ταξί και μας πήγε Πλαταμώνα. Κι εκεί, στην εκκλησία δίπλα που βγάζανε τις βάρκες οι ψαράδες, έκανα την πρώτη μου βουτιά…

Ύστερα έφυγαν οι γονείς και μας ανέλαβαν η γιαγιά μου και η ξαδέρφη μου η Νανά, που ήταν κορίτσι δυνατό και δοτικό. Κι από τότε άρχισε μια μακρά περίοδος που μας αφήνανε δυόμιση μήνες εμένα και τον αδερφό μου στον Πλαταμώνα με τη γιαγιά και την ξαδέρφη για φύλακες, να κάνουμε τα μπάνια μας, να φάμε τα παγωτά μας και να ματώσουμε τα γόνατα. Κι όποτε μπορούσαν έρχονταν και ο εκπαιδευτικός πατήρ με τη μαμά που ήταν επιμελήτρια ανηλίκων. Πιο συχνά τα πρώτα χρόνια, πιο αραιά αργότερα που η μαμά έγινε συμβολαιογράφος και παλάβωσε στη δουλειά…

Για εμάς τα πιτσιρίκια, ο Πλαταμώνας ήταν τόπος ιδανικός. Άδειες αλάνες παντού για μπάλα, ζούγκλες τα άδεια οικόπεδα για εξερεύνηση, δυο βήματα η θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι, Αθλητική Ηχώ κάθε μεσημέρι από το περίπτερο αντίκρυ στο σταθμό να διαβάζουμε για τις επικές μάχες του Παπαλαζάρου με τον Ντι Μπέστια. Κι όταν μεγαλώσαμε και αλλάξανε οι ανάγκες μας, βουρ στα ελληνικά νησιά, αμέσως μετά απ’ τις πανελλήνιες επιδρομή στη Σαντορίνη με το “Άγιος Γεώργιος Εξπρές”, ακόμη το θυμάμαι, 27 ολόκληρες ώρες κράτησε το ταξίδι απ’ τον Πειραιά ως τον Αθηνιό. Νομίζω ότι μας πήρε λιγότερο τον επόμενο χρόνο για να διασχίσουμε τη Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία με αυτοκίνητο…

Τέλος πάντων, πιτσιρικάδα είσαι, πού θα πας; Στο κάμπινγκ θα πας. Με ενενήντα δραχμές την ημέρα μας φιλοξενούσαν στην Περίσσα και άλλες ενενήντα πήγαινε το κοκτέηλ βότκα πορτοκάλι στη διπλανή ντίσκο. Σημερινά ας πούμε 26 λεπτά και ναι, ξέρω πολύ καλά ότι έχει δεκαπλασιασθεί ο βασικός μισθός από τότε, αλλά έχω μια αμυδρή εντύπωση ότι αυτά τα 26 λεπτά δεν γίνανε 2 ευρώ και εξήντα. Χώρια όλα τα υπόλοιπα, καφέδες, τοστ, φρούτα, κάνα φαγάκι της πλάκας, που καταναλώναμε στις διακοπές για να μην μείνουμε στον τόπο. Χώρια τα παγωτά…

Ε ναι, τα παγωτά, παιδιά, αυτά δεν μετράγαμε μαζί με τα μπάνια για να κοκορευόμαστε σε συμμαθητές και συμμαθήτριες όταν επιστρέφαμε στα θρανία; Τα παγωτά, λοιπόν, η απόλαυση κάθε παιδιού και κάθε ταπεινού, απογειώθηκαν και αυτά και εκτοξεύθηκαν στο εξώτερο διάστημα, παρά τον τιτάνιο αγώνα του ακάματου Κώστα Σκρέκα. Έκατσε το Μega (όργανο της ΓκεΠεΟύ και των παραφυάδων της) κι έκανε ρεπορτάζ και βρήκε ότι οι τιμές τους έχουν αυξηθεί πόσο νομίζετε τα τελευταία τρία χρόνια;

• Ξερωγώ 50%, ας πάει στο διάολο θα το φάω;
• Μήπως 100%, αχ πώς να το στερήσω απ’ το παιδί;
• Άραγε 200%, πα’ να φέρω τη βρεμμένη σανίδα
• Όχι αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, η αύξηση έφτασε το 246%, κλάψε δόλιο πιτσιρίκι που θα γλείφεις παγάκια για να ξεγελάσεις τη λαχτάρα σου…

Συμβαίνουν, όμως, αυτά όταν η μεγαλύτερη ευλογία αυτού του τόπου, το ανεπανάληπτο και ασυναγώνιστο καλοκαίρι του, μπορούν πλέον να το πληρώσουν μόνο το ένα τρίτο των πολιτών και οι τουρίστες. Και οι υπόλοιποι με τις υπόλοιπες στις τρύπες σας παρακαλώ, γιατί δεν γίνεται να μειωθεί καν ο ΦΠΑ στα τρόφιμα, τι δηλαδή θα τρώνε τζάμπα τα ξενάκια; Στα μπουντρούμια σας και στα υπόγειά σας, παρέα με τους ανεμιστήρες, να αναρωτιέστε πότε ακριβώς η ευλογία μεταμορφώθηκε σε κατάρα…

Υ.Γ.: Σας έγραφα προχτές ότι είχαμε πάει μια βδομάδα διακοπές τον Αύγουστο του ΄88 στη Σαντορίνη, εγώ και το βασανάκι. Και την τελευταία μέρα μας είχαν περισσέψει λεφτά και κάτσαμε σε μια ταβέρνα στην Περίσσα και ζητήσαμε ψαράκι και μας είπε ο εστιάτωρ «σκαθάρι θα πάρετε, πήρε κι ο γιός του Ανιέλι τρία τραπέζια πιο πέρα». Δεν ξέρω αν μας δούλευε, αλλά την κάναμε την αποκοτιά και περάσαμε υπέροχα. Αυτά θυμάμαι και σκέφτομαι ποιος μισθωτός με το βασικό θα μπορούσε σήμερα να παίξει ανάλογη μπαλίτσα στο συγκεκριμένο νησί, Αύγουστο μήνα…

Χρήστος Ξανθάκης

Voices / Newpost (24.6.2024)