Το μεγάλο μήνυμα των εκλογών της Κυριακής ασφαλώς είναι η θηριώδης αποχή, ανεξαρτήτως πώς τη μεταφράζει κάθε κόμμα χωριστά. Η θεσμική όμως πραγματικότητα διαβάζει τα δεδομένα διαφορετικά. Η αποχή δεν σχηματίζει κυβέρνηση. Ούτε επηρεάζει τον σχηματισμό της. Κυβέρνηση βγάζουν οι ψηφίσαντες. Από αυτούς προκύπτουν οι συσχετισμοί ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ανάμεσα σε μειοψηφία και πλειοψηφία.
Με αυτή την έννοια το αποτέλεσμα της Κυριακής αναδεικνύει πρώτη δύναμη τη Ν.Δ. με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο και το τρίτο κόμμα, των οποίων το άθροισμα υπολείπεται του ποσοστού του πρώτου κόμματος. Επίσης η διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ μικρή, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ηγετική δύναμη στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Η πραγματικότητα που αποτύπωσε η κάλπη φανερώνει με απόλυτα ξεκάθαρο τρόπο ότι ο ένας πόλος κυβερνητικής εξουσίας και κυβερνητικής εναλλαγής είναι η Ν.Δ. και ο δεύτερος είναι υπό διαμόρφωση. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι στην Κεντροαριστερά υπάρχει η απόλυτη πολιτική ρευστότητα.
Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους: είτε μέσω ενός αδυσώπητου πολέμου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα κυριαρχήσει στον χώρο, με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς να πιέζονται να επιλέξουν «στρατόπεδο», είτε με τον προγραμματικό διάλογο για την ενότητα του χώρου και τη δημιουργία ενός νέου φορέα που μπορεί να είναι συνασπισμός κομμάτων ή ακόμη και ενιαίο πολυτασικό κόμμα.
Ο αδυσώπητος πόλεμος δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε θετικό αποτέλεσμα. Μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη πολυδιάσπαση και σίγουρα θα επιφέρει την εξασθένηση των εμπολέμων πριν ο νικητής καταφέρει να επικρατήσει και να επιβιώσει. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό η Ν.Δ. θα είναι κυρίαρχη κι ενδεχομένως το αντίπαλο δέος της να αναδειχθεί από τα δεξιά της.
Ο προγραμματικός διάλογος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί μελέτη της πραγματικότητας σε βάθος και λύσεις που θα υπερβαίνουν την υπάρχουσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση. Η κοινωνία δεν αναζητεί το ίδιο με άλλα χρώματα και επιμέρους διαφορές. Αναζητεί το άλλο. Το διαφορετικό και το ελπιδοφόρο.
Για να έχει αποτέλεσμα ο προγραμματικός διάλογος απαιτεί την απουσία ηγεμονισμών και προσωπικών φιλοδοξιών, ισχυρή διάθεση αυτοκριτικής και στρατηγική αντίληψη τόσο για τον χώρο όσο και για την κοινωνία. Δεν θέλει τεχνοκράτες. Απαιτεί πολιτικούς ηγέτες. Τα κόμματα της Κεντροαριστεράς οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι «οι καιροί ου μενετοί».
ΕΦ.ΣΥΝ / Αποψη