Τους Κερδισμένους και τους Χαμένους των εκλογών τους έγραψα, δεν θα κάτσω τώρα να ασχολούμαι εκατό μέρες με νουμεράκια και στατιστικές. Ούτε με το κλάμα στα σόσιαλ, όσων ανησυχούν για το
Αλλά σας έχω νέα, παλικάρια και γοργόνες μου. Δεν είναι οι Δεξιοί που κλαίνε για το αποτέλεσμα των εκλογών, κακώς το υποπτευθήκατε. Οι Δεξιοί είναι καθεστώς με το έναν ή τον άλλον τρόπο στην Ελλάδα εδώ και ογδόντα χρόνια, τον βρίσκουν τον δρόμο τους και τον τρόπο τους, μα έτσι μα αλλιώς. Γι’ αυτό και είχαν το θάρρος να γυρίσουν την πλάτη στην κυβέρνηση και να μην οδεύσουν στην κάλπη. Εντάξει, αποχή κάνανε, δεν προτίμησαν λύσεις, ας πούμε, προοδευτικές, πλην όμως υπεροχή δείχνει η στάση τους και όχι υποταγή. Κι ένα “μπάστα κοζί” ιταλικού τύπου, που όποιος το αγνοήσει, κακό του κεφαλιού του…
Και τότε ποιος κλαίει ρεπόρτερ Ξανθάκη, ακούω να ρωτάνε πονηρεμένοι αναγνώστες και γάτες αναγνώστριες. Οι Ακροκεντρώοι κλαίνε παιδιά, στους Ακροκεντρώους τρέχει το δάκρυ κορόμηλο! Οι μισθοφόροι της Εξουσίας οδύρονται, που βλέπουν τώρα ότι τα κάθε είδους μεγάλα αφεντικά μπορεί να μη χρειάζονται και τόσο πολύ τις επίζηλες υπηρεσίες τους. Καλοί είναι για τα νταλαβέρια, καλοί είναι για συγκάλυψη, καλοί είναι για να σκούζουν στα σόσιαλ και στα ορίτζιναλ μίντια και αναμφιβόλως στήθηκαν έξω από τα εκλογικά τμήματα από τις επτά το πρωί. Δεν στάθηκαν ικανές, ωστόσο, οι άοκνες προσπάθειές τους για να αποτρέψουν την διολίσθηση (κομψά το λέω, Μάκη μου) στις ευρωεκλογές και να ανακόψουν την όχι και τόσο ευκαταφρόνητη άνοδο των ακροδεξιών σχηματισμών. Και πλέον τίθεται σε αμφισβήτηση η χρησιμότητά τους στo ευ ζην της κυβερνήσεως, καθώς και στη δυνατότητά της να απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς. Δύσκολοι καιροί για Βαράγγους…
Το λήξαμε αυτό, το σφύριξε ο ρέφερυ, και πάμε ακολούθως να δούμε ποιος γελάει:
Ο Τσίπρας γελάει αγάπες μου, η Αλεξάρα δεν μπορεί να κρύψει το χαμόγελό της!
Ε ναι, αλήθειες να λέμε ρε φίλε και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Για πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια, τα αποτελέσματα των εκλογών δείξανε ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ανίκητη και ότι κάποια στιγμή μπορεί να σπάσει το σερί των επιτυχιών. Με ενότητα και πάλη που φώναζε και παλιότερα η ΕΣΑΚ, με αγώνα σκληρό, με βάλτε πλάτη κ.λπ. κ.λπ. Και με ηγεσία πεφωτισμένη, φυσικά, δεν γίνεται να μη βγει κάποιος ή κάποια μπροστά πρώτο όνομα στη μαρκίζα. Στον σοσιαλισμό ίσως καταφέρουμε να το αποφύγουμε, δεν είμαι, όμως, απολύτως σίγουρος ότι θα τον πετύχουμε τον σοσιαλισμό στο τρέχοντα αιώνα…
Οπότε, απαιτείται πρόσωπο που θα ηγηθεί εν καιρώ τω δέοντι του Κεντροαριστερού μετώπου. Μετρημένες είναι οι λύσεις, όλοι και όλες τις ξέρουμε:
- Κασσελάκης
- Ανδρουλάκης
- Δούκας
Ο δεύτερος δεν τα πήγε άσχημα στις εκλογές, αλλά είναι χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού που έχει ταβάνι.
Ο τρίτος κέρδισε τον δήμο Αθηναίων, αλλά κάτι μηνάκια είναι που ανέλαβε και ιδέα δεν έχουμε αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ρόλου του.
Κι επειδή έρχονται πολύ ζόρικες μέρες, επειδή η τρύπα στην πορτοφόλα θα μεγαλώσει πολύ περισσότερο, επειδή το έγκλημα των Τεμπών δεν θα ξεχαστεί τόσο εύκολα, επειδή οι Ευρωπαίοι άλλα πουρμπουάρ δεν θα μας δώσουν, η αγωνία του κόσμου θα κορυφώνεται. Μαζί με τη νοσταλγία του για εποχές, όπου αυτό που τον ανησυχούσε πιο πολύ ήταν οι ερασιτεχνισμοί και οι γραφικότητες των μπορντοροδοκόκκινων…
Αν κάνει υπομονή ο Αλέξης και αν αυτή τη φορά προχωρήσει σε καλύτερες επιλογές άμεσων συνεργατών, δεν το βλέπω να σβήνει το χαμόγελό του πολύ εύκολα!
Y.Γ. 1: Πάντοτε έχω στον νου μου αυτό που είχε γράψει κάποτε στους New York Times η σοφότατη Μωρήν Ντάουντ:
“Δεν είναι μόνο να ψηφίζουν εναντίον κάποιου οι πολίτες, είναι και να ψηφίζουν υπέρ κάποιου”.
Γκέγκε;
Υ.Γ. 2: Να πω ότι με ψήνει το λογότυπο του Ινστιτούτου Τσίπρα, που παρουσιάστηκε χτες, ψέματα θα πω. Σε κάποιους γνωστούς μου πάντως, άρεσε πολύ.
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (12.6.2024)