Θυμηθείτε το: Ο ανασχηματισμός της Παρασκευής είναι ο τελευταίος σταθμός για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μια αμήχανη και εκ των προτέρων καταδικασμένη προσπάθεια ανάνηψης ενός πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του, που βρέθηκαν από το ύψος της αλαζονείας τους στο βάραθρο μιας συντριπτικής εκλογικής ήττας. Και ό,τι κι αν λέγεται, ό,τι κι αν διακηρύσσεται, ζούμε την αρχή του τέλους ή ίσως και το τέλος του τέλους του Μητσοτάκη. «Παίζεται» ακόμα κι αν θα βγάλει τα τρία «καθαρά χρόνια», χωρίς εκλογικές παγίδες, που υποτίθεται πως έχει μπροστά του.
Οι συζητήσεις για τη μετακόμισή του στις Βρυξέλλες είναι πολύ αμφίβολο αν θα οδηγήσουν σε θετικό αποτέλεσμα, αλλά αποτελούν οδοδείκτες. Είναι βέβαιο ότι ίδιος ο Μητσοτάκης έχει δηλώσει στους «αρμοδίους» τη διαθεσιμότητά του για μια «ευπρεπή αποχώρηση». Μια κλωτσιά που θα θεωρηθεί και θα εμφανιστεί ως κλωτσιά προς τα πάνω. Και για τους κύκλους ισχύος που στηρίζουν την κυβέρνηση της Δεξιάς -και πλουτίζουν από αυτή- είναι ήδη όχι απλώς ευχή και προσδοκία αλλά επιδίωξη και σχέδιο. Η ομαλή έξωση του Μητσοτάκη είναι με δυο λόγια «στα σκαριά».
Του Μητσοτάκη, όχι της Ν.Δ. Έχει ξαναγίνει στη Μεταπολίτευση ένα κόμμα εξουσίας να αντιπολιτεύεται τον… εαυτό του. Και να αναδεικνύεται από τις γραμμές του, χωρίς ανεπιθύμητα «δράματα», το πρόσωπο που θα διαδεχτεί το πρόσωπο. Με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια πολιτική. Με άλλα μέσα, αλλά με την ίδια πολιτική. Με άλλη επικοινωνιακή τακτική, αλλά με την ίδια πολιτική. Και είναι κοινό μυστικό ότι στη Ν.Δ. το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που διαθέτουν τα κατάλληλα χαρακτηριστικά και είναι έτοιμα για τον θρόνο υπάρχουν.
Νέα εικόνα-παλιά σταθερότητα, αυτή είναι η πιο πιθανή εξέλιξη. Που αποκτά την υλική της δύναμη από το γεγονός ότι η δημοκρατική αντιπολίτευση δεν μπορεί να δώσει ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Από την άποψη συσχετισμών αλλά και στρατηγικής. Θα τη δώσει λοιπόν τη λύση η «μεγάλη συντηρητική παράταξη». Κι αν τα σχέδια αυτά ευοδωθούν, αυτό θα σημαίνει ότι η Ελλάδα θα μπει σε άλλη μια περίοδο δεξιάς νάρκωσης. Για να ολοκληρωθούν οι «εγχειρίσεις» στην Υγεία, στην Παιδεία, στην πράσινη μετάβαση, στο κράτος, στη διανομή των κεφαλαίων του Ταμείου Ανάκαμψης.
Αυτό, έτσι ή αλλιώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μην το λάβει υπόψη. Δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης στόχος - αυτό ίσως και να τους βολεύει. Είναι το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν είναι μόνο ο Αλή Μπαμπάς, αλλά και οι σαράντα κλέφτες. Και δεν μπορεί στις συνθήκες αυτές να διαιωνίζεται η δημοκρατική ανισορροπία του πολιτικού συστήματος. Και να αφήνονται η ξεσκολισμένη Δεξιά και οι γνωστοί σπόνσορες να ετοιμάζουν την επόμενη μέρα στα μέτρα τους…
Αυγή (16.6.2024)