Τι θα ψηφίσεις Μπέλα, την Κυριακή που μας έρχεται;

Η λογική της στοχευμένης ψήφου 

Μιλάω με τη φίλη μου τη Μπέλα (ας την πούμε Μπέλα, τέλος πάντων) που την ξέρω σαράντα χρόνια, μυστικά δεν έχουμε. Μου λέει για την κόρη της που τελείωσε με άριστα την ιατρική και τώρα ολοκληρώνει την ειδικότητά της. Αγχώνεται σφόδρα η Μπέλα, τόσο πολύ, μου λέει, δεν έχει ξανατρομάξει το κορίτσι της, από τα τεκταινόμενα στον κλάδο. Κι αρχίζει τις ιστορίες τρόμου και φρίκης, Ρότζερ Κόρμαν στην Ελλάδα 2.0, και στολίζει με ένα σκασμό παπαζωτό το υπουργείο Υγείας, μη μου ζητάτε τώρα να γράψω τώρα τι ακριβώς μου είπε, θα μας στείλει μπουζού ο νόμος Φλωρίδη κι εμένα και τον θείο Τάκη. Και καλά ο θείος Τάκης, που σου ρίχνει φαπίδι στους Αμπελόκηπους και σε ψάχνουν στο Φάληρο, κάπως θα το αντέξει. Εμένα με σκέφτεστε, που περπατάω και τρίζουν όλες μου οι αρθρώσεις;

Οπότε αφήνουμε στην άκρη τις βωμολοχίες της φιλενάδας και πάμε στο επίμαχο δια ταύτα:
Τι θα ψηφίσεις Μπέλα, την Κυριακή που μας έρχεται;
Έχω δίκιο που τη ρωτάω έτσι ανοιχτά, γιατί η κολλητή και στο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα το έχει ρίξει και στο ΚΚΕ της Παπαρήγα και στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη. Πάντα έχοντας στο νου της ότι κάτι θέλει να πετύχει με την ψήφο της, ότι πρέπει να είναι χρήσιμο το κουκί, ότι είναι ανάγκη ρε γαμώτι να υπάρχει μια στόχευση πίσω από το παραβάν, όχι μόνο ιδεολογία και παντιέρα. Πες την κρύο ψάρι άμα θες, αλλά άμα κρίνω από την προκοπή των τέκνων της μάλλον ξέρει τι της γίνεται. Την νοιάζει το αποτέλεσμα πρώτα απ’ όλα και κατόπιν έρχεται το αίσθημα.

Σας τα εξήγησα για να μην παρεξηγούμαστε και πάμε παρακάτω:
Τι θα ψηφίσεις Μπέλα, την Κυριακή που μας έρχεται;
«Κοίτα», μου απαντάει, «εμένα με ξέρεις τόσα χρόνια και να θες να τα κρύψεις δε γίνεται. Ψέματα δεν θα σου πω, δεν με ψήνει εκατό τοις εκατό κανένα κόμμα της κεντροαριστεράς και της αριστεράς. Το ένα μου μυρίζει, το άλλο μου βρωμάει, ενθουσιασμένη δεν είμαι. Εννοείται, βέβαια, ότι θα δώσω το παρόν, η αποχή είναι για τα γίδια»!
«Καλό το πίτσι πότσι», της λέω, «αλλά όλο γύρω γύρω το φέρνεις και δεν βλέπω φως…»
«Εντάξει, εντάξει», μου λέει. «Θα ψηφίσω εντελώς στοχευμένα το κόμμα που πιστεύω ότι θα σταθεί απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση και θα μπορέσει να την αμφισβητήσει και θα τη φοβίσει και λίγο, για να μην νομίζει ότι μπορεί να κάνει ο,τι γουστάρει στις πλάτες μας. Πρώτα για τα παιδιά μου και ύστερα για μένα, αν καταλαβαίνεις, δηλαδή, τι εννοώ. Εδώ στην ηλικία που είμαι, δεν μ’ ενδιαφέρουν ούτε η ιδεολογική καθαρότητα, ούτε οι επαναστατικές ιδέες, ούτε τα μεγάλα τα λόγια. Μ’ ενδιαφέρει τα παιδιά μου να μην μεγαλώσουν σε μια μπανανία»!

Και ύστερα μου είπε που θα το ρίξει το κουκί, αλλά μην περιμένετε να σας το γράψω, δεν είμαι απ’ τα παιδάκια που έχουν κάνει χόμπι το γλείψιμο. Μπορώ, όμως, να υποθέσω ότι δεν θα είναι η μόνη που πίσω από το παραβάν θα συμπεριφερθεί με τρόπο ανάλογο και θα ψηφίσει κάτι που ενδέχεται να μην το πολυγουστάρει. Με τη λογική ότι πρέπει να μπει ένα τέλος στο γαλάζιο «δεν σας βλέπω» και να σφίξουν έστω και λίγο τα λουριά της αυθαιρεσίας. Βλέπε και το 53,4 % που απάντησε στην έρευνα της GPO για τις ευρωεκλογές ότι σκιάζεται απ’ την ακρίβεια, ενώ μόλις 8,2 % ενδιαφέρεται για την Ευρώπη και τα ζητήματά της. Δεν είναι τυχαίο το ποσοστό και όσο περνάνε οι μέρες παίζει να φουντώσει κι άλλο…

Χρήστος Ξανθάκης

Voices / Newpost (3.6.2024)