«Σκοπός του πολιτικού είναι ένας, η εκλογή του, και κάποιοι θα κάνουν τα πάντα για να τον πετύχουν» έλεγε ένας παλιός διευθυντής μου. Οσο κυνικό και αν ακούγεται, τόσο πραγματικό είναι. Αντιστοίχως, στόχος και σκοπός των πολιτικών κομμάτων είναι να εκλέγουν όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές και ευρωβουλευτές. Και για να το πετύχουν είναι ικανά να κάνουν τα πάντα. Μόνο που κάποια από αυτά μάλλον δεν αρέσουν στους ψηφοφόρους. Ή είναι αδιάφορα. Και σίγουρα δεν είναι τόσο αποτελεσματικά, ικανά να τους κάνουν να ξεκουνηθούν και να πάνε μια βόλτα έως το εκλογικό τμήμα τους.
Τούτο προφανώς δεν έχει να κάνει με ένα μόνο κόμμα. Ούτε δύο. Αν ήταν έτσι, οι «πελάτες» θα πήγαιναν σε άλλο «μαγαζί». Ομως πάνε στο «πουθενά». Και έτσι το μεγάλο μαγαζί που λέγεται «πολιτική σκηνή» μετά βίας μισογεμίζει (ή μισοαδειάζει). [...]
Το πολιτικό μας σύστημα βλέπει το «μαγαζί» να αδειάζει, μετράει όλο και λιγότερους στις κάλπες, αλλά δεν κάνει και πολλά για να αλλάξει το ίδιο. Δεν κάνει τίποτα για να γίνει συνολικά πιο ελκυστικό, να θέλξει, να πείσει περισσότερες και περισσότερους να το εμπιστευτούν. Αντιθέτως, πολλά και διαχρονικά τα παραδείγματα πράξεων και δηλώσεων που «ξενερώνουν», δυσφημούν και απωθούν. Αν όντως ήταν mall, θα είχε κλείσει. Επειδή δεν είναι και κάποιος πρέπει να μας κυβερνάει, ο κίνδυνος είναι αυτός ο κάποιος, κάποια στιγμή να εκμεταλλευθεί την απαξίωση, να σκαρφαλώσει στην κορυφή (που όλο και χαμηλώνει) και να κλείσει τα άλλα «μαγαζιά». Να βρεθούμε 60 χρόνια πίσω και να ψάχνουμε να βρούμε πώς μας προέκυψε ο νέος «γραφικός». Το έπαθαν και το παθαίνουν πολύ πιο μεγάλες και ώριμες δημοκρατίες από τη δική μας…
Και εμείς οι δημοσιογράφο, σε μεγάλο βαθμό στηρίζουμε αυτό το σύστημα ανακυκλώνοντας το μέτριο, το άσχημο, το αποκρουστικό. Ασχολούμαστε, έστω και επικριτικά, με τα πρόσωπα που διώχνουν τον κόσμο από το «μαγαζί», αντί να ασχοληθούμε με τον κόσμο που φεύγει. Μιλάμε για «απολιτίκ» πολίτες προβάλλοντας απολιτίκ πολιτικούς. Αντιμετωπίζουμε συχνά την πολιτική με όρους (πολύ) περασμένων δεκαετιών, προσμένοντας και εμείς μια «χαρισματική» φιγούρα που θα ξαναφέρει την ελπίδα και θα «τραβήξει» τα πλήθη στις πλατείες και στους δρόμους. Καθόλου τυχαία, προκύπτουν αυτοί που μετά κατακεραυνώνουμε.
**Απόσπασμα από το άρθρο του Στέλιου Σοφιανού, με τίτλο «Εγώ να εκλεγώ και όλοι οι άλλοι να πάνε να…», στο protagon.gr
