[..] Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια όταν είχα μία τραγική εμπειρία με συγγενικό μου πρόσωπο στα επείγοντα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Η αυταπάρνηση των γιατρών και των νοσηλευτών ήταν αξιοθαύμαστη. Η εικόνα, όμως, ήταν βγαλμένη από νοσοκομείο του Τρίτου Κόσμου. Ασθενείς στοίβαγμένοι σε φορητά ράντσα σε έναν διάδρομο με ανοιχτό παράθυρο που έβαζε παγωμένο αέρα. Οταν έκανα το λάθος να το σχολιάσω στη στήλη μου, έλαβα ένα τηλεφώνημα που μου εξηγούσε ότι δεν είχα δει καλά, δεν είχα ζήσει αυτό που έζησα, δεν, δεν. Ενιωσα οργή, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν με κορόιδευε ο συνομιλητής μου, είχε πειστεί ότι είχε δίκιο, ενδεχομένως να είχε πειστεί ότι τα επείγοντα σε κρατικό νοσοκομείο μοιάζουν με τα επείγοντα σε δανέζικο νοσοκομείο.
Εχει όμως μεγάλη σημασία να ζούμε όλοι στον ίδιο πλανήτη. Και να ακούμε και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά σε όσα βιώνει ο κανονικός, μέσος πολίτης στη χώρα. Εμείς στη δημοσιογραφία το καταλάβαμε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Ξεχάσαμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε ότι ναι, χρειάζεται δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτόν που δεν μπορεί να ανάψει το καλοριφέρ γιατί κοστίζει πολύ.
Για έναν πολιτικό, και δη υπουργό, έχει σημασία να αποκτά εικόνα από πρώτο χέρι και επίσης να καταλαβαίνει πόση οργή προκαλεί όταν επιμένει σε πράγματα που απλώς δεν στέκουν.
- απόσπασμα από άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή