Θα μιλήσει κανένας γι’ αυτούς που δουλεύουν ήλιο με ήλιο;

Ο προπάππος μου ο Μήτσος ήταν τσομπάνος.
Τσομπάνος κανονικός, με κοπάδι ορίτζιναλ, τα ‘βοσκε τα πρόβατα έξω απ’ την Πορτή της Καρδίτσης σε κάτι λιβάδια που με τον καιρό πήραν το όνομα της οικογένειας. Ποιος τα νέμεται τώρα, μόνο ο Θεός το ξέρει.
Μετά απ’ τον Μητσάρα, το γυρίσαμε το φύλλο ως οικογένεια.
Ο παππούς Λάμπρος ήταν δάσκαλος, ο πατέρας Αρχοντής καθηγητής λυκείου, ο αδερφός Ηλίας καθηγητής πανεπιστημίου, μόνο ο υπογράφων το χάλασε το σερί, αλλά τουλάχιστον ένα πτυχίο το πήρα. Κι από δουλειά, πιο χαλαρουίτα δε γίνεται:
Δημοσιογράφος ρε φίλε, απόψεις, επισημάνσεις, σχόλια, περνάει η ζωή όμορφα. Το πολύ πολύ να βαρέσεις κάνα κάρπαλ τάνελ έτσι και σε πρεσάρει πολύ τ’ αφεντικό, αλλά από βρουκέλλωση μάλλον καλύτερο είναι!

Το ξέρουν, φυσικά, αυτό οι Αμερικάνοι και διαθέτουν, όπως πάντα, την απαραίτητη φράση για να βάζουν τα πράγματα στις θέσεις τους. Δεν λένε, ας πούμε, για κάποιον ή για κάποια «δεν δούλεψε ποτέ», που λέμε εμείς άμα θέλουμε λίγο να τους κατεβάσουμε τη μουρίτσα. Λένε το εξής ακαταμάχητο:
Δεν δούλεψε ποτέ σε έντιμη δουλειά!
Και τι θα πει «έντιμη δουλειά», παρακαλώ;

Θα πει η εργασία που τραβάς και κουπί σωματικό εκτός από ψυχικό, που πρέπει να βάλεις πλάτη όσο κι αν ζορίζεσαι, που θα σε ταλαιπωρήσουν τα στοιχεία της φύσης θέλεις δεν θέλεις, που δεν έχει ωράριο καθορισμένο και αυστηρό και αμοιβή με συλλογική σύμβαση, που μπορεί να σου συμβεί κάνα ατύχημα περικολόζο και να τραβιέσαι καιρό, και βάλε και πάρε και δώσε, μπορώ να γράφω ως την ώρα που θ’ ανοίξουν οι κάλπες.

Και να ρωτήσω επίσης:
Καλά όσα υπόσχονται τα κόμματα, οι αρχηγοί τους και οι εκπρόσωποί τους σε όσους και όσες κάνουν δουλειές γραφείου. Καμία αντίρρηση να τους σκέφτονται και να τους φροντίζουν, να τους κανακεύουν γιατί όχι;
Με τους υπόλοιπους, όμως, και τις υπόλοιπες τι γίνεται;

• Τι έχουν να πουν στους εργάτες της βιομηχανίας, των έργων και της οικοδομής που είδαν πέρυσι τα θανατηφόρα δυστυχήματα να σπάνε κάθε ρεκόρ, 179 νεκρούς καταγράψαμε πέρυσι, έναντι 104 το 2022;
• Τι έχουν να πουν στην ταμεία του σούπερ μάρκετ που εξομολογείται ότι δίνει σπορέλαιο στα παιδιά της, γιατί δεν μπορεί ν’ αγοράσει ελαιόλαδο ακόμη και με την έκπτωση που της προσφέρει η επιχείρηση;
• Τι έχουν να πουν στους αγρότες και στους κτηνοτρόφους, που βλέπουν τις τιμές των τροφίμων να κάνουν πάρτυ και οι ίδιοι ξυπνάνε και κοιμούνται με την αγωνία της πτώχευσης;
• Τι έχουν να πουν στους μικρούς και μεγάλους που κοπανιούνται δεκάξι ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, στις γαλέρες του τουρισμού για ένα μεροκάματο απλής επιβίωσης;
• Τι έχουν να πουν στους εργάτες και τους τεχνίτες που μένουν άνεργοι στα πενηνταφεύγα, δίχως μια ελπίδα να ξαναβρούν δουλειά στα μέτρα τους;

Γκαντάμιτ, θα σκεφτεί ποτέ κανείς όχι μόνο εμάς που κάνουμε δουλειές του πνεύματος (my ass!), αλλά και τους άλλους, τις άλλες που κολυμπάνε στο Βολταρόλ για ν’ αντέξουν τις κακουχίες και τις πιέσεις; Υπάρχουν και αυτοί, υπάρχουν και αυτές, ανάμεσά μας ζούνε, στους ίδιους δρόμους περπατάνε, τον ίδιο αέρα αναπνέουν. Και συχνά πυκνά το χάνουν το κουράγιό τους, όταν βλέπουν κάθε πρωί το βουνό που πρέπει να σκαρφαλώσουν…

Ας πάψουν επιτέλους οι πολιτικοί να τους γυρνάνε την πλάτη, άνθρωποι είναι, δεν είναι χώμα να το πατάς. Για να μην παραπονιούνται ύστερα ότι οι κάλπες δεν ήταν και τόσο ευχάριστες απέναντι στα κόμματά τους!

Χρήστος Ξανθάκης

Voices / Newpost (6.6.2024)