{...} Θεωρώ πως η πρώτη φορά του Θανάση Αλευρά και του Ζερόμ Καλούτα ήταν επαρκέστατη. Το χιούμορ που γνωρίζουμε πως εκ των πραγμάτων έχει ο Αλευράς μπορεί να μην ξεδιπλώθηκε προφανώς σε όλη του την έκταση, αλλά σε σημεία έκανε τη διαφορά, ενώ ο Καλούτα έδωσε μια ζεστασιά και έναν ενθουσιασμό που εμένα προσωπικά μου αρκούσε. Ok, έκαναν λάθη που για τους δικαστές των social media ήταν μάλλον ασυγχώρητα, αλλά, πραγματικά, για μένα ήταν πιο σημαντικό το γεγονός ότι, σε μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε από την ανάγκη για nonbinary ορατότητα, ήταν ολόσωστοι στην απόδοση και την περιγραφή αυτού του κομματιού.
Σε όσους κράζουν σαν να μην υπάρχει αύριο έχω να πω πως δεν είναι εθνικό γεγονός μείζονος γεωπολιτικής σημασίας η παρουσίαση της Eurovision. Ας ακούσουν λίγο πώς γίνεται ο αντίστοιχος σχολιασμός από τη σχολή, ας πούμε, του μοναδικού Γκράχαμ Νόρτον στη Βρετανία: καλιάρντεμα, ανελέητη ειρωνεία, fun ατμόσφαιρα, αυτή είναι η συνταγή. Και, ναι, το σχόλιο για τις «καταθέσεις στην Ελβετία» ήταν η τελειότερη ατακάρα για το δωδεκάρι που πήραμε από τη χώρα του Nemo. Να το ξανακάνουν. Κι αν δεν θέλουν ή δεν τους το προτείνουν ξανά, δηλώνω διαθέσιμος».
- Απόσπασμα από την άποψη του Αλέξανδρου Διακοσάββα την οποία διατυπώνει μαζί με άλλους τρεις συνεργάτες τής Lifo για τη μετάδοση της Eurovision στην ΕΡΤ. Οι άλλοι τρεις είναι οι Άρης Δημοκίδης, Μάκης Πολλάτος και Γιάννης Πανταζόπουλος. Διαβάστε ΕΔΩ το θέμα.
