Καθημερινές ιστορίες δημοσιογραφικής τρέλας - Όταν σε απειλούν πως θα μιλήσουν στη Διεύθυνση

Εξι δημοσιογράφοι μοιράζονται καθημερινές ιστορίες παρεμβάσεων, σεξισμού και αβάσιμης κριτικής που αποτελούν γνώριμο φαινόμενο στον χώρο των μίντια

Ψευδείς ειδήσεις και παραπληροφόρηση, έλλειψη εμπιστοσύνης, ψηφιακός μετασχηματισμός, οικονομική βιωσιμότητα, απειλές για την ελευθερία του Τύπου, ηθικά διλήμματα, υπερφόρτωση με πληροφορίες, ψυχική υγεία και ευημερία, εξισορρόπηση της αντικειμενικότητας και της συνηγορίας και ανάγκη για συνεχή μάθηση και προσαρμογή αποτελούν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι.
Οι προκλήσεις του επαγγέλματος δεν έχουν να κάνουν μόνο με αγωγές και απειλές για τη σωματική ακεραιότητα του εκάστοτε δημοσιογράφου, αλλά με καθημερινές πρακτικές παρεμβάσεων, σεξισμού και αβάσιμης κριτικής από τρίτους. Δημοσιογράφοι από το ελεύθερο, πολιτιστικό, γαστρονομικό, lifestyle, ενημερωτικό και αθλητικό ρεπορτάζ, με εργασιακή εμπειρία χρόνων, μοιράζονται ιστορίες για όλες εκείνες τις φορές που τα ψυχικά τους αποθέματα φτάνουν στο ναδίρ, για να καταλήξουν στο τέλος της ημέρας να πουν το αυτονόητο: «θα γράψω ό,τι θέλω».

Τις περισσότερες φορές οι παρεμβάσεις έχουν εξουσιαστικό χαρακτήρα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο συνεντευξιαζόμενος απαιτεί να δει το τελικό κείμενο και να προβεί σε διορθώσεις για να σκιαγραφήσει μία «τέλεια» εικόνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ζητά να αφαιρεθεί απόσπασμα μετά τη δημοσίευση του κειμένου, γιατί πλέον το διαδίκτυο δίνει αυτή την ευκολία. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να φτάσουν στους ανώτερους, επειδή ο δημοσιογράφος έγραψε απλώς τη γνώμη του για ένα βιβλίο, μία παράσταση, ένα εστιατόριο και πάει λέγοντας. Φαίνεται ότι όλοι εκεί έξω έχουν λόγο στο γραπτό σου εκτός από εσένα τον ίδιο.

«Όταν σε απειλούν πως θα μιλήσουν στη Διεύθυνση»

}Θα αρχίσω από τα εύκολα: Ουκ ολίγες φορές μου έχει ζητηθεί εκ των άνω να «φροντίσω» έναν γνωστό καλλιτέχνη που δεν εκτιμώ ιδιαίτερα. Αυτό είναι απόλυτα αντιμετωπίσιμο. Ξεμπερδεύεις με ένα ανυπόγραφο κείμενο ή με μία όμορφη παρουσίαση, ή με μία συνέντευξη που κάπως τα ανακατεύεις και τελικά άποψη δεν εκφράζεις. Και έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι και εσύ δεν έχεις εκτεθεί. Τι συμβαίνει όμως με τις άλλες παρεμβάσεις που δεν προέρχονται από το εργασιακό περιβάλλον, αλλά από την άλλη πλευρά;
Ας πούμε νέα μόδα είναι οι καλλιτέχνες να ζητούν το κείμενο της συνέντευξης μετά. Να το τσεκάρουν, μην και εκτεθούν. Πολλά έχουν δει τα μάτια τους, δε λέω, αλλά ας προσέχουν και αυτοί πού μιλούν. Αυτή είναι μία τακτική που ακολουθούσαν ανέκαθεν τα μεγάλα ονόματα του μουσικού κυρίως στερεώματος, αλλά τώρα τείνει να γίνει συνήθεια σε όλους.
Υπερδιάσημη νεαρή τραγουδίστρια ζήτησε εκ των υστέρων το κείμενο απομαγνητοφώνησης εκβιαστικά και έκοψε με το έτσι θέλω 800 λεξεις, αφήνοντας μέσα ό,τι πιο αδιάφορο υπάρχει. Άλλη μία διάσημη νεαρή τραγουδίστρια του εντέχνου, ήθελε γραπτή και μόνο συνέντευξη. Και μετά αφού είχε βγει το κείμενο, ήθελε να αλλάξει αυτά που η ίδια είχε γράψει. Έκανε δηλαδή λογοκρισία στον ίδιο της τον εαυτό. Ας μη μιλήσω καλύτερα για το τι υστερία πέφτει όταν δεν βάλεις την παράστασή ή το live τους μέσα στα 10, 20, 30 καλύτερα. Τότε τα τηλέφωνα αρχίζουν να χτυπούν ακατάπαυστα και οι κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, όταν σε απειλούν πως θα μιλήσουν στη Διεύθυνση και θα σταματήσουν κάθε εμπορική συνεργασία (να σημειωθεί εδώ πως οι εμπορικές συνεργασίες αφορούν συγκεκριμένα κείμενα και όχι αμιγώς δημοσιογραφικά κείμενα άποψης).
Ο.Γ."

- περισσότερα στο oneman.gr ΕΔΩ