Το βράδυ του Σαββάτου στον Βόλο είδαμε ένα κακέκτυπο του ποδοσφαίρου, μια καρικατούρα ποδοσφαιρικής «γιορτής», μια ντροπή. Όλα ήταν θλίψη. Το άδειο γήπεδο, το κακό και κουραστικό μη θέαμα, ο προβληματικός αγωνιστικός χώρος, οι φωνές ελάχιστων στις κερκίδες που παρέπεμπαν σε αγώνα τοπικού πρωταθλήματος, η μονομερής απονομή των μεταλλίων, η απουσία από αυτήν όχι μόνο των ηττημένων αλλά και των διαιτητών και, το χειρότερο, οι θλιβεροί κουστουμαρισμένοι παράγοντες που κυνηγούσαν (για να τη δείρουν; να τη βρίσουν; να της πάρουν τη σφυρίχτρα;) μια γυναίκα-διαιτητή γιατί δεν τους άρεσαν τα σφυρίγματά της.
Θλίψη ακόμα και για τους πανηγυρισμούς των νικητών. Όχι γιατί δεν έπρεπε, αλλά γιατί η έξαλλη έντασή τους έδειχνε το πόσοπιεσμένοι ήταν από τη φετινή τους αποτυχία που τους έφτασε στην άκρη ενός γνωστού τους γκρεμού: σε μια νέα έξωση από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Γενικά, οι ποδοσφαιρικοί τελικοί Κυπέλλου της Ελλάδας έχουν πολλές ντροπές. Επεισόδια, κραυγαλέα λάθη διαιτητών, εισβολή θεατών στο γήπεδο, διακοπή, αθλιότητες ποδοσφαιριστών και παραγόντων, ξύλο εντός και εκτός γηπέδων. Μια μεγάλη πινακοθήκη ασχήμιας και αθλιότητας. Στην οποία χθες προστέθηκε ένας ακόμα πίνακας ντροπής. Ας τον καμαρώνουν οι αθλητικοί ταγοί.
-απο το Harddog
