{...} Είναι σίγουρα και όλοι αυτοί οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στον ψηφιακό κόσμο και που, ακόμη και με τον προηγμένο γονικό έλεγχο τον οποίο εφαρμόζουν οι διάφορες πλατφόρμες, δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις.
Ο βασικός, όμως, λόγος για τον οποίο τρέμω στο τι θα συμβεί στον γιο μου από τα μέσα Ιουνίου και μετά είναι άλλος. Ή, μάλλον, κανείς άλλος, παρά μόνο ένας: εγώ. Εγώ, και η εξάρτησή μου από το κινητό τηλέφωνο.
- Εγώ, που, το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω το πρωί και το τελευταίο όταν κοιμάμαι το βράδυ είναι να κοιτάξω το κινητό. Το οποίο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, έχω μαζί μου πάντα και παντού.
- Εγώ, που, την ώρα της σύσκεψης στο γραφείο και ενώ μιλάει κάποιος συνεργάτης, κοιτάζω τα emails και τα μηνύματά μου, σαν να του λέω «δεν σου δίνω σημασία» (και ας του δίνω, αλλά ΟΚ, τόση όση..).
- Εγώ, που, όταν παίρνω τον λόγο ο ίδιος, κρατάω το κινητό στο χέρι μου, λες και θα μου το αρπάξει κανείς και θα φύγει.
- Εγώ, που, για να «χαλαρώσω», σκρολάρω ασταμάτητα, αλλά πώς να χαλαρώσω όταν είμαι μονίμως στην τσίτα για να απαντήσω σε επαγγελματικά emails (πάλι), social media posts και comments, direct messages, SMS, μηνύματα στο WhatsApp και το Viber, ομαδικά μηνύματα κλπ κλπ και όλα αυτά από το κινητό και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά;
- Εγώ, που, για να πάω κάθε πρωί στο γραφείο, μια διαδρομή που κάνω σχεδόν 10 χρόνια, ρίχνω μια ματιά στο google maps, λες και δεν ξέρω πια πού και πότε έχει κίνηση (λες και αν φτάσω 2 λεπτά αργότερα θα χάσω το τρένο).
- Εγώ, που, στη βόλτα, κρατάω με το ένα χέρι το παιδί μου και με το άλλο χέρι το κινητό, στο οποίο σπεύδω να ενημερωθώ για κάθε notification, που 99 φορές στις 100 είναι εντελώς ασήμαντο, αλλά δείχνω στο παιδί μου ότι είναι πιο σημαντικό από εκείνο(ν)(η)…
Μπορώ να σας περιγράψω πολλές ακόμη σκηνές που αποδεικνύουν ότι δεν έχω κινητό, εκείνο με «έχει». Ίσως σε κάποιες ή και όλες από αυτές να αναγνωρίζετε τον εαυτό σας – εύχομαι να μην.
Εγώ, πάντως, δεν αναγνωρίζω πια τον δικό μου. Και λέω να επιχειρήσω να ζήσω με λιγότερο κινητό. Πώς; Θα προσπαθήσω να μην κάνω πολλά από τα παραπάνω (και άλλα τόσα). Θα εξαφανίσω το κινητό από το οπτικό πεδίο μου (και από εκείνο των άλλων) κάποιες ώρες της ημέρας και όλες της νύχτας. Θα κλείσω όλα τα push notifications.
Δεν θα το παίρνω μαζί μου στην τουαλέτα (ναι…). Δεν θα το κοιτάζω όταν κάνω γυμναστική. Θα μειώσω την έκθεσή μου στα social media, ήδη απέχω από κάποια. Και, κυρίως, θα προσπαθήσω, όταν με βλέπουν τα παιδιά μου, να μη βλέπουν το κινητό. Το δικό μου.
Εγώ, πάντως, δεν αναγνωρίζω πια τον δικό μου. Και λέω να επιχειρήσω να ζήσω με λιγότερο κινητό. Πώς; Θα προσπαθήσω να μην κάνω πολλά από τα παραπάνω (και άλλα τόσα). Θα εξαφανίσω το κινητό από το οπτικό πεδίο μου (και από εκείνο των άλλων) κάποιες ώρες της ημέρας και όλες της νύχτας. Θα κλείσω όλα τα push notifications.
Δεν θα το παίρνω μαζί μου στην τουαλέτα (ναι…). Δεν θα το κοιτάζω όταν κάνω γυμναστική. Θα μειώσω την έκθεσή μου στα social media, ήδη απέχω από κάποια. Και, κυρίως, θα προσπαθήσω, όταν με βλέπουν τα παιδιά μου, να μη βλέπουν το κινητό. Το δικό μου.
** Απόσπασμα από κείμενο του Στέλιου Σοφιανού στο protagon.gr με αφορμή το πέρασμα του γιου του από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο στο τέλος της σχολικής περίοδου. Ένα βήμα στη ζωή του που συνοδεύεται από την υπόσχεση των γονιών του (ύστερα από πιέσεις ) ότι θα του πάρουν κινητό όταν τελειώσει το Δημοτικό. Τίτλος του: «Ο φόβος μου πριν από το πρώτο κινητό του παιδιού μου» (Ολόκληρο ΕΔΩ)