Όλες τις εκφράσεις που αφορούν στα πόλιτικς των τελευταίων πενήντα χρόνων, τις έχουν κοπυράιτ οι Αμερικάνοι. Από αυτούς, άλλωστε, προέρχονται στο σύνολό τους τα κόλπα τα εκλογικά και τα διαχειριστικά του κοσμάκη, τα ζούμε κι εμείς δεκαετίες τώρα με αποκορύφωμα τον γίγαντα τον Σταν.
Καμιά φορά, ωστόσο, την κάνει τη δουλειά καλύτερα ένα εγγλέζικο γνωμικό, απ’ αυτά που ξεστόμιζαν οι Καποτήδες όταν είχαν ακόμη αυτοκρατορία.
Βλέπε το “grace under pressure”, που στα ελληνικά μεταφράζεται αυτολεξεί ως «χάρις υπό πίεση» και κάπως πιο ελεύθερα «κράτα την ψυχραιμία σου όταν σε πιέζουν και μη γίνεσαι καρνάβαλος».
Πράγμα το οποίον δεν το είδαμε από τον υπουργό Ασθενείας προ ημερών στη Λέσβο, μιας και αντί να αντιμετωπίσει τους διαμαρτυρόμενους υγειονομικούς με κρυάδες και μπουρδίτσες, τα γνωστά δηλαδή, έβγαλε καπνούς απ’ όλες τις μπάντες και κατέληξε να τους αποκαλεί «ανθρωπάκια» και «κάφρους». Με ύφος αχαρακτήριστο και γλώσσα σώματος φουρνέλο, που θα έκανε ακόμη και τον Βαρτζόπουλο να απαιτήσει «μπάστα κοζί». Άλλο τώρα που δεν παρενέβη ο υφυπουργός, διότι ξέρει να φυλάει τα νώτα του…
Μην το πάμε μακριά, όμως, ας μείνουμε σε αυτά που μας λένε φάτσα κάρτα το βιντεάκι το επίμαχο και η αντίδραση του υπουργού. Με δυο λόγια, μας μολογάνε ότι έχουν σφίξει τα γάλατα, ότι ανεβήκανε τα γράδα, ότι δεν γίνεται πλέον να έχεις και την πίτα ακέραιη και το σκύλο χορτάτο. Κάπως έγειρε η βάρκα και θα το δούμε σιμά κοντά στις ευρωεκλογές. Εξ ου και ο υπουργός έκοψε μια σελίδα από το βιβλίο της Χίλαρυ, που είχε χαρακτηρίσει «ελεεινούς» τους οπαδούς του Ντόναλντ Τραμπ. Και είδαμε όλοι πόσο πρόκοψε η κυρία Κλίντον…
Αναμένοντας, λοιπόν, και την προκοπή στην Υγεία, ας χαιρετήσουμε το Πάσχα και την Ανάσταση με μια ιστοριούλα από τα παλιά, από τότε που ο ρεπόρτερ Ξανθάκης ήταν παιδί αμούστακο.
Βρισκόμαστε πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια στο Φαληρικό Δέλτα, τότε που ήταν ακόμη ο Ιππόδρομος εκεί, πριν το πάρει ο Νιάρχος και το τιγκάρει στον πολιτισμό. Και είναι ημέρα ιπποδρομιακή, τρέχουν τ’ αλόγατα, ανάβουν και κορώνουν οι αλογομούρηδες.
Οπότε φτάνουμε κάποια στιγμή στην τελευταία κούρσα και μέσα στους αναβάτες που ετοιμάζονται είναι και ο γηραιός μπάρμπα Δήμος (ας τον πούμε μπάρμπα Δήμο), ο γηραιότερος όλων των τζόκεϊ. Και ιππεύει τον Αστραχάν (ας τον πούμε Αστραχάν), ένα μουλάρι κανονικό, δυο βήματα πριν τον φορτώσουν για Ιταλία να τον κάνουν σαλάμι. Για φούντο εν ολίγοις το δίδυμο, είκοσι προς ένα το παίζανε κι αυτό επιεικώς…
Ξεκινάει τέλος πάντων η κούρσα, αρχίζει ο καλπασμός, στη μέση της διαδρομής είναι πέντε μήκη μπροστά ο μπάρμπα Δήμος με τον Αστραχάν!
«Τι διάολο συμβαίνει;», απορεί ο μπαρουτοκαπνισμένος τζόκεη.
Κι όπως τρέχει ακούει χαχανητά από πίσω του, ακούει τους άλλους αναβάτες να ξεκαρδίζονται στα γέλια και του φωνάζει ένας εξ αυτών:
«Άιντε μπάρμπα Δήμο, εσύ θα μας τα δώσεις σήμερα»!
Τροφή για σκέψη ενόψει ευρωεκλογών και αν είστε πονηρά γατόνια ήδη θα καταλάβατε τι θα παίξει μόλις επιστρέψουν όλοι και όλες στις θέσεις τους μετά απ’ τον οβελία. Προσωπικώς πάω να κρυφτώ, γιατί θ’ αρχίσουν οι πάντες τα «τι εννοείς δηλαδή;» και τα «ονόματα τώρα»!
Χρήστος Ξανθάκης