Θρίαμβος. Η Ελλάδα ανέβηκε καμιά 25αριά θέσεις στον κατάλογο για τις επιδόσεις της στο πεδίο της ελευθερίας του Τύπου. Από την 107η θέση πήγε λίγο πάνω από την 80ή. Αρα όσα κακόβουλα και βιτριολικά αναφέρουν στις εκθέσεις τους διεθνείς οργανώσεις Τύπου, η Διεθνής Αμνηστία, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ακόμη και το State Department δεν έχουν καμιά βάση; Είναι λόγια του αέρα; Προπαγάνδα ανθελληνικών κύκλων που συνεργάζονται με τους ακροαριστερούς λαϊκιστές; Εχουμε να κάνουμε με μια σκευωρία, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση;
Μη βιάζεστε να χαρείτε. Μη σπεύσετε να αποθεώσετε την κυβέρνηση και να αποδοκιμάσετε τους τιποτένιους επικριτές της. Αυτή η μετακίνηση προς τα πάνω δεν οφείλεται στην προσπάθειά της να αλλάξει πράγματα στην περιοχή της ενημέρωσης προς το καλύτερο, δεν οφείλεται δηλαδή στην αυτοκριτική της στην πράξη (λέξη εξορισμένη από το λεξιλόγιό της), αλλά στο γεγονός ότι εμείς μείναμε στάσιμοι και άλλες χώρες έπεσαν πιο χαμηλά από εκεί που ήταν.
Οπότε δεν πρόκειται για ευχάριστη έκπληξη. Και δεν θα μπορούσε να είναι, αφού το σύστημα Μητσοτάκη παραμένει φανατικά συνεπές. Υπηρετεί με θρησκευτική ευλάβεια τον στόχο που έβαλε από την αρχή. Να ελέγξει με κάθε τρόπο την ενημέρωση στην Ελλάδα, να μην επιτρέψει παρασπονδίες, να πριμοδοτεί με όλους τους τρόπους (κυρίως οικονομικούς) όσα μέσα ενημέρωσης το στηρίζουν… ανιδιοτελώς και απαξιώνουν τους αντιπάλους του και να κάνει τη ζωή δύσκολη σε όσα μέσα ασκούν κριτική στα πεπραγμένα του, αποκαλύπτουν τις βρόμικες υποθέσεις όπου είναι μπλεγμένοι εκπρόσωποί του, με άλλα λόγια που κάνουν αυτό που επιβάλλεται, δηλαδή ερευνητική δημοσιογραφία. Οπου μπορεί λογοκρίνει. Κατασκευάζει αφηγήματα που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αποσιωπά γεγονότα. Διαστρεβλώνει. Συκοφαντεί. Οργανώνει δολοφονίες χαρακτήρα. Μαγειρεύει τους αριθμούς για να ταιριάζουν με την επίσημη θεωρία του. Οπου θέλει να είναι πιο διακριτικό για να μη σηκωθούν και οι πέτρες, υποχρεώνει με πιέσεις και εκβιασμούς τις διοικήσεις των Μέσων σε αυτολογοκρισία. Και αν δεν πειθαρχήσουν (στη χάση και στη φέξη), υπάρχουν και οι αγωγές.
Αν κάπου σπάσει η αλυσίδα και οι φίλοι για διάφορους λόγους γίνονται εχθροί ή κρατούν αποστάσεις και επισημαίνουν λάθη, παραλείψεις, αναδεικνύουν σκάνδαλα, έχει έτοιμη την απάντηση: Συνωμοσία εξωθεσμικών κέντρων και επιχειρηματικών συμφερόντων για να πληγεί η λαοπρόβλητη κυβέρνηση, να υπονομευτεί ο πολυχρονεμένος ηγέτης της και να απειληθεί η πολιτική σταθερότητα που μόνο το κόμμα των ιδιοκτητών της χώρας μπορεί να εγγυηθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις πρώτες κινήσεις του πρωθυπουργού ήταν να πάρει υπό την εποπτεία του τη δημόσια τηλεόραση και το Αθηναϊκό Πρακτορείο, φυσικά και την ΕΥΠ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει δώσει συνέντευξη σε μέσο ενημέρωσης που δεν είναι φιλικό στην κυβέρνηση.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι υπουργοί του έχουν καταργήσει τις συνεντεύξεις Τύπου, προφανώς για να μην έρθουν αντιμέτωποι(ες) με ενοχλητικές ερωτήσεις δημοσιογράφων και προτιμούν να εκφωνούν λογύδρια από δημόσια και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, απαιτώντας κάποιοι και κάποιες εξ αυτών να μη συνυπάρχουν στα τηλεοπτικά πάνελ με εκπροσώπους κομμάτων της αντιπολίτευσης. Και όταν βρίσκουν αντιστάσεις αραιά και πού από συντονιστές εκπομπών, τους επαναφέρουν στην τάξη και τους «διδάσκουν» δημοσιογραφία, υποδεικνύοντάς τους πώς πρέπει να διατυπώνουν τις ερωτήσεις.
Σίγουρα δεν πρωτοτυπεί. Ετσι πάντα συμπεριφερόταν η Δεξιά όταν ήταν στα πράγματα και δυστυχώς το μοντέλο της αντέγραψε και το ΠΑΣΟΚ την περίοδο της παντοδυναμίας του. Καθεστωτική δύναμη η Δεξιά. Καθεστωτική νοοτροπία και το ΠΑΣΟΚ κι ας είχε υποστεί τα πάνδεινα από τη Δεξιά. Το προσπάθησε αλλά με ερασιτεχνικό τρόπο και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή έφαγε τα μούτρα της λόγω απειρίας. Συμβαίνουν όμως και αλλού. Για παράδειγμα, στη γειτονική μας Ιταλία. Και εκεί στα πράγματα είναι η ακροδεξιά κυβέρνηση της Μελόνι. Δεν θα άφηνε τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα δημόσια, να κάνουν τη δουλειά τους ελεύθερα.
Δεν γουστάρει την κριτική, δεν της αρέσει η διαφορετική άποψη. Ενας από τους λόγους που κατέβηκαν σε απεργία οι δημοσιογράφοι της RAI είναι, όπως αναφέρει ο ανταποκριτής της «Εφημερίδας των Συντακτών» στη Ρώμη Θεόδωρος-Ανδρεάδης Συγγελλάκης (7/5/2024), ότι διάφοροι υπουργοί έχουν χωρίς αντίλογο πρόσβαση στη δημόσια τηλεόραση της χώρας προκειμένου να ενημερώνονται οι πολίτες για «το θεσμικό τους έργο». Στην Ελλάδα οι υπουργοί έχουν αυτό το προνόμιο και στην ιδιωτική τηλεόραση. Ολες οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης. Οι δεξιές το κάνουν συστηματικά και με σχέδιο.
Τάσος Παππάς