Πρωί πρωί, μετά το πρώτο ξύπνημα, τον πρώτο καφέ, το πρώτο άκουσμα στο ειδησεογραφικό ραδιόφωνο, έκανα το πρώτο κοίταγμα της ημέρας στο τάμπλετ και την πρώτη επίσκεψη στην ιστοσελίδα με τα πρωτοσέλιδα. Είναι καθημερινή συνήθεια χρόνων, ακόμα και από τότε που στα γραφεία των εφημερίδων υπήρχε το «σώμα» –ή και «σώματα» κάποιες φορές.
Η απεργία των εργαζομένων στο πρακτορείο διανομής Τύπου, στο Άργος, μου στέρησε αυτήν τη συνήθεια χρόνων: να δω πώς προβάλλουν τα γεγονότα και πώς τοποθετούνται απέναντί τους οι εφημερίδες στα πρωτοσέλιδά τους. Κάτι που θεωρώ απαραίτητο για το ξεκίνημα της μέρας, επειδή ο Τύπος μπορεί να έχει χάσει την κυκλοφοριακή του ζωντάνια, να είναι τρίτος ή τέταρτος στην ενημέρωση του πολίτη –μετά το διαδίκτυο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο– αλλά δεν παύει να είναι η δύναμη που έρχεται από μακριά, από παλιά, και συνεχίζει να είναι η σταθερά που δίνει τόνο στην επικαιρότητα.
Γιατί ο Τύπος είναι ο πατέρας τής δημοσιογραφίας, ο γενάρχης της και, προφανώς, ο πιο σοβαρός και έγκυρος εκπρόσωπός της ακόμα και σήμερα που οι εφημερίδες βιώνουν αδιάκοπη συρρίκνωση, αλλά όχι και απαξία για το τι λέει, πώς τα λέει –ακόμα και το πώς αποστασιοποιείται από τα κόμματα ή, συνηθέστερο, πώς ευθυγραμμίζεται με αυτά.
Μας αρέσει ο Τύπος με τα καλά και τα άσχημά του –γιατί υπάρχουν και αυτά. Για όλους εμάς, που εξακολουθούμε να είμαστε αναγνώστες εφημερίδων, έστω και όχι με την πυκνή καθημερινή συχνότητα όπως παλιά, ήταν κάπως διαφορετικό το σημερινό πρωινό χωρίς Τύπο και με τα χθεσινά πρωτοσέλιδα να κρέμονται ακόμα στα σάιτ. Ανεπίκαιρα και ξεπερασμένα.
Blogger / Harddog
