Έχω έναν φίλο κτηνοτρόφο, ορίτζιναλ.
Κανονικό, με πεντιγκρί, όχι μουσαντένιο για σήριαλ και ενημερωτικές εκπομπές.
Μιλάμε συχνά πυκνά γιατί είναι κι απ’ τα μέρη μου, λέμε ιστορίες (πρέπει να τον ακούσετε να διηγείται τις εμπειρίες του από τη ναυτική εβδομάδα στα χωριά των Τρικάλων!), ανταλλάσουμε πληροφορίες για τα τσιπουράδικα της περιοχής.
Μου εξιστορεί και τα ζόρια του επαγγέλματος, μιλάμε και για πολιτικά γιατί είναι στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς (μοναδική περίπτωση, αλλά γίνεται!), πετάμε και πέντε κουβέντες για τη μπάλα, περνάει η ώρα τσίλικα.
Προχθές, λοιπόν, είχε έρθει απ’ το σπίτι για να μου φέρει ένα πεσκέσι, τον πότισα τσίπουρο «Μετέωρο» άνευ απ’ την πατρίδα (δοκιμάστε το, είναι το καλύτερο απ’ τα εμφιαλωμένα), λύθηκαν οι γλώσσες μας, δώσε μασλάτι για καμιά ώρα.
Και πάνω στην κουβέντα, γυρνάει κάποια στιγμή και μου λέει:
«Που θα πάει αυτή η κατάσταση, ο διάολος μας έχει πάρει. Ξέρεις ότι το γίδινο το γάλα το παίρνουνε φέτος μείον εκατόν τριάντα ευρώ τον τόνο; Με τις ζωοτροφές να έχουν φτάσει στο Θεό, πως θα ζήσουμε ρε γαμώτο;»
«Ευκαιρία», τον τσιγκλάω εγώ, «να τιμωρήσουν οι κτηνοτρόφοι την κυβέρνηση στις ευρωεκλογές».
«Μωρέ θα την τιμωρήσουν», μου απαντάει, «αλλά κοίτα μην πάρει απ’ τον κλάδο κάνα είκοσι τα εκατό ο Βελόπουλος…»
«Και γιατί να μην το ρίξουν στον Στέφανο;», απορεί ο ρεπόρτερ.
Με κοιτάει ο κολλητός, με ξανακοιτάει, πίνει μια γουλιά «Μετέωρο», βάζει τα γέλια και πετάει την αξεπέραστη παρόλα:
«Α, ρε Χρήστο και είσαι και δημοσιογράφος! Θα ψηφίσουν οι τσομπαναραίοι Κασσελάκη;»
Μούγκα ο Ξανθάκης, κατά κυριολεξία μούγκα στη στρούγκα. Τι να του έλεγα, δηλαδή, του ανθρώπου, ότι αλλάζουν οι καιροί και αλλάζουν οι άνθρωποι και είμαστε πλέον στην Ελλάδα 2.0, τη χώρα που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως στην υφήλιο; Ακόμη κι ο Γιάννης ο Οικονόμου, στον οποίο χρεώνεται η παρόλα, εκτός υπουργικού συμβουλίου είναι αυτή τη στιγμή. Μωρέ Βαλκάνια και πάλι Βαλκάνια…
Εκτός κι αν κάνει το θαύμα του, ο άγιος Τσίπρας!
Είναι κι αυτή μια εκδοχή, είναι κι αυτό ένα ποντάρισμα, που αν πριν από ένα μήνα φάνταζε πιο long shot κι από την παρουσία του Ολυμπιακού στον τελικό του Conference League, τώρα έχει αρχίσει να αγχώνει τις στοιχηματικές. Δικαίως θα πω εγώ, γιατί άλλο πράγμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη μουτρωμένο σε μια γωνία να μην μιλάει ούτε στη Μπέτυ και άλλο πράγμα με τον πρώην πρωθυπουργό χαμογελαστό και τριζάτο να κλείνει το ματάκι και να λέει «πάμε όλοι μαζί»!
Για δύο λόγους συμβαίνει αυτό, τους παραθέτω ατάκα κι επί τόπου:
Πρώτον όχι και τόσο ελάχιστοι ψηφοφόροι έχουν καταλάβει τα όχι και τόσο πεντακάθαρα παιχνίδια που παίχτηκαν στην πλάτη του Τσίπρα και αισθάνονται ότι κάπως πρέπει να εξιλεωθούν για τα τάρταρα του 2023. Είναι και ευρωεκλογές, μετράει περισσότερο το φίλινγκ από τις κάθε είδους υποχρεώσεις, να η ευκαιρία!
Δεύτερον, οι ίδιοι οι Συριζαίοι που κάπως μαγκωμένοι όδευαν προς τις κάλπες βλέποντας κάπως ψυχραμένους (γλυκά το λέω…) τον πρώην με τον νυν πρόεδρο του κόμματος, μόνο τα κλάματα δε βάλανε με το «Αλέξη, ανέβα επάνω» του Κασσελάκη. Από την Παρασκευή το απόγευμα, σε όλα τα μπορντοροδοκόκκινα τσατ μια λέξη κυριαρχεί:
Επιτέλους!
Περισσότερα δεν μπορώ να πω, αλλά θα σημειώσω κάτι φανταρίστικο, ίσως να το άκουσε ο Στέφανος στη Θήβα που παρουσιάστηκε. Δίχως ηθικό ακμαίο, κανένα στράτευμα δεν κέρδισε καμία μάχη. Αν, απ’ την άλλη, είναι ψηλά η σημαία, εκτοξεύονται οι πιθανότητες για ένα καλό αποτέλεσμα. Τροφή για σκέψη και ετοιμαστείτε και για άλλες εκπλήξεις, από δεξιά και αριστερά, μετά απ’ Πάσχα. Θα δείτε πολλά…
Χρήστος Ξανθάκης