Πρωί Πέμπτης στο αυτοκίνητο, ώρα 8 και κάτι. Όντας πολύ τακτικός ακροατής του ραδιοφώνου, κάνεις ζάπινγκ στους σταθμούς και ο δείκτης, το δάκτυλο, κάθεται στον Σκάι. Ο Άρης Πορτοσάλτε στο μικρόφωνο και αποφασίζεις να τον ακούσεις, να δεις τι λέει, γιατί φωνάζουν οι άλλοι, γιατί έχει φανατικούς ακροατές, γιατί έχει φανατικότερους χέιτερ, πώς γεμίζει την εκπομπή, τι σχολιάζει. Και πέφτεις σε έναν μακροτενή μονόλογο που πηδάει εννοιολογικά από τη Λαμία στη Δράμα, από τη Δράμα στο Λασίθι, από το Λασίθι στα Γιάννενα –ταξίδι ολόκληρο σε έννοιες και θέματα.
Δύσκολο να τον παρακολουθήσεις, αλλά προσπαθείς. Άρχισε με μια έκθεση στο «Νέο Μουσείο Ακρόπολεως, τα Νήματα και Νοήματα, δεν ξέρω αν πήγατε» μας λέει. Μίλησε για ένα «μικρό μικρό αγαλματίδιο», αυτό που θα θυμάται όπως εξήγησε. Ήταν ο «Φθόνος», που «υφέρπει αυτόν τον καιρό όταν προβάλλονται κάποιοι άνθρωποι και βγαίνουν πιο μπροστά από όλους εμάς τους υπόλοιπους».
Από εκεί, λοιπόν, από τον «Φθόνο» (ο οποίος φαίνεται στο έργο να πνίγει τον εαυτό του) πήγε στις υποψηφιότητες του Αυτιά, της Μελέτη, του Παπανώτα, για τους οποίους όλοι εμείς, ο φθονεροί υποτίθεται, λέμε «χάαααλια, χάααλια, ενώ εγώ, αμέσως το εγώ». Άρα μίλησε θετικά για τους υποψήφιους, αν το κατάλαβες καλά.
- απόσπασμα από κείμενο του Harddog (ολόκληρο ΕΔΩ)
