Με ξέρετε εμένα τώρα, στα αλμυρά είμαι χωριό. Καμιά παντσετούλα, κάνα σπληνάντερο, πατάτα τηγανητή, μακαρόνια με κιμά, τριάντα χρόνια παιδεύεται για να με ξεβλαχέψει εκείνη που κοιμάται πλάι μου. Τα παίρνω τα γράμματα, μάλιστα κυρία, αλλά πώς να το πω ρε παιδιά το φαγητό δεν είναι το φόρτε μου.
Στο γλυκό, από την άλλη, δίνω ρέστα! Που με χάνεις που με βρίσκεις, σε ζαχαροπλαστεία μπαινοβγαίνω, τα λεφτά που έχω επενδύσει σε ζάχαρες ανά την υφήλιο, δεν τα έχουν επενδύσει ούτε καν οι φιλομαθείς σκύλοι στην Ελληνική Αγωγή. Και, φυσικά, με δουλεύουν οι φίλοι και οι φίλες στα σόσιαλ, προτείνοντάς μου όλα τα πιθανά και απίθανα εδέσματα, σύρε ρεπόρτερ να ψωνίσεις. Προ εβδομάδος πήγα τσάρκα στον Παπαρασκευά στη Γλυφάδα, προ τριημέρου κατηφόρισα Πειραιά στον Μπακάλογλου, οι δρόμοι με φάγανε τον δόλιο. Αλλά πίσω δεν κάνω!
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, πάω χτες το πρωί στον Τραπεζιώτη στο Κόκκινο, λέμε, λέμε, λέμε, ανηφορίζω προς Ομόνοια, τσιμπάω ένα ανθόγαλο με μέλι από τη «Στάνη» για το δρόμο μπας και στανιάρω, προχωράω, προχωράω, προχωράω, σκέφτομαι να πάρω και κάτι για το σπίτι, μπαίνω σε κατάστημα εκλεκτό με σοκολατοειδή ακόμη πιο γκράντε, λέω «θέλω αυτά, θέλω κι εκείνα, θέλω και τα άλλα», με κοιτάει ο ιδιοκτήτης που με ξέρει πως λιγουριάζω σφόδρα, μου λέει «πάρε να στοκάρεις και για του χρόνου, θα σε τσουρουφλίσει η σοκολάτα»!
Εν τω μεταξύ, κάτι έχω ακούσει εγώ από την τρέχουσα ειδησεογραφία, δεν έχω το νου μου διαρκώς στραμμένο σε Κασσελάκη και Κυριάκο, θυμάμαι που το κακάο ήταν ο τόνος 3.500 ευρώ και ανέβηκε στα 11.800 ευρώ, ξηρασία και καλά και φαινόμενο του θερμοκηπίου, ίσως και ο Ελ Νίνιο ο καριόλης, ποιος να ξέρει, ποιος να υποψιάζεται, φέρτε ανεμογεννήτριες και σόλαρ πάνελς να σωθούμε, αλλά ως εκείνη την άγια ώρα που θα καλυφθεί όλος ο πλανήτης με αλουμίνια, κάπως πρέπει να ζήσουμε ρε γαμώτι. Και πως θα ζήσουμε χωρίς τη σοκολάτα και τις παραφυάδες της;
Όπως στέκομαι, λοιπόν, με το δάκρυ στην άκρη των ματιών ως άλλη Βέρα Κρούσκα, γυρίζει ο ιδιοκτήτης και μου λέει, χαμογελώντας:
«Από εμάς, πάντως, κάπως θα βολευτείς»!
«Δηλαδή;», τον ρωτάω όλο αγωνία.
«Έχουμε καβατζωθεί από φίλο μας χονδρέμπορα, που κάθε χρόνο παραγγέλνει καμιά τριανταριά τόνους κακάο για να εξυπηρετήσει τους πελάτες του».
«Και τι μου λέει εμένα αυτό;», τον ξαναρωτάω.
«Θα σου εξηγήσω», μου κάνει. «Καλό Νοέμβριο, όταν αρχίσανε να βαράνε τα τέλια στη διεθνή χρηματαγορά του κακάο, τον πήραν τηλέφωνο από κάτι μέρη οριεντάλ και του είπανε να φέρει τον κόσμο ανάποδα, να βρει κασαδούρα και να ψωνίσει ατάκα κι επί τόπου»!
«Και τι έκανε;», απορώ εγώ, τάχα μου χάνος με το στόμα ανοιχτό.
«Τι να κάνει;», μου λέει ο δικός μου. «Κίνησε γη και ουρανό, μάζεψε μισό μύριο, έκανε το σταυρό του, το ‘ριξε στην αγορά του κακάο, ψώνισε και τώρα δεν πιστεύει στην τύχη του».
«Μεγάλο ποντάρισμα», του λέω.
«Μεγάλο», μου αντιγυρίζει, «αλλά έτσι γίνονται οι δουλειές. Αλλιώς πήγαινε να πάρεις απευθείας αναθέσεις από τον κολλητό σου τον Πιερρακάκη»!
Υ.Γ. 1: Ο διάλογος είναι 100 % αληθινός. Έβαλα ολίγη σάλτσα δημοσιογραφική για να σας διασκεδάσω, αλλά τα βασικά είναι γκαραντί. Οπότε, αν σας περισσεύουν λεφτά και χώρος στον καταψύκτη, ψωνίστε από φέτος για το βαφτιστήρι και το σοκολατένιο αυγό του 2025. Θα με θυμηθείτε!
Υ.Γ. 2: Τα γατόνια που βγήκαν κερδισμένα από τη φούσκα των ακινήτων και το credit crunch του 2008, τοποθέτησαν τα λεφτά τους σε commodities με αποτέλεσμα να πεινάσει κόσμος και κοσμάκης και να φουντώσει η κοινωνική αναταραχή σε ουκ ολίγα μέρη. Για να δούμε τώρα που θα πάνε τα φρέσκα φράγκα από τους πολέμους ανά την υδρόγειο…
Χρήστος Ξανθάκης