Αποχαιρετισμοί που πονάνε
Απεβίωσε μετά από σύντομη ασθένεια ο δημοσιογράφος Μανώλης Σπανάκος. Την θλιβερή είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ. Ο Μανώλης Σπανάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε στην αρχή ευκαιριακά έως ότου προσλήφθηκε, τον Ιανουάριο του 1990, ως συντάκτης ύλης στην εφημερίδα «Έθνος». Στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες «Espresso», «Traffic», «Ελεύθερος Τύπος» και τα τελευταία χρόνια στον Τύπο της Κηφισιάς.
Ο Μανώλης Σπανάκος υπήρξε ένας συνάδελφος που εργάστηκε άοκνα και με ήθος ενώ είχε πάντοτε άψογη συναδελφική συμπεριφορά.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τους οικείους, τους φίλους και κυρίως τους δύο γιους του καλού συναδέλφου.
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός έγινε σήμερα Τρίτη, 23 Απριλίου στις 15:30 στο αποτεφρωτήριο Ριτσώνας.
Ο Μανώλης Σπανάκος υπήρξε ένας συνάδελφος που εργάστηκε άοκνα και με ήθος ενώ είχε πάντοτε άψογη συναδελφική συμπεριφορά.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τους οικείους, τους φίλους και κυρίως τους δύο γιους του καλού συναδέλφου.
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός έγινε σήμερα Τρίτη, 23 Απριλίου στις 15:30 στο αποτεφρωτήριο Ριτσώνας.
***
Η Νανά Νταουντάκη αποχαιρέτησε τον Μανώλη Σπανάκο γράφοντας στο fb:
«ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΝΕ
Γλυκέ, τρυφερέ μου Μάνο, φίλε της καρδιάς μου και συνοδοιπόρε σε όλους τους δημοσιογραφικούς αγώνες , δυσκολεύομαι να σου πω αντίο για πάντα. Δεν ήταν δα και πολύς ο χρόνος, να προλάβουμε να χωνέψουμε την πιθανότητα της φυγής σου. Μόλις το Γενάρη μου τηλεφώνησες για να μου πεις ότι … «κάτι σου βρίσκουν οι γιατροί» αλλά δεν ξέρουν ακόμη τι και ζήτησες τη βοήθειά μου. Ούτε τρείς μήνες δεν πέρασαν και σήμερα το πρωί μου ήρθε ένα μήνυμα από την Πόπη: « Ο Μάνος μου έφυγε από τη ζωή» και δυό στίχοι του Ελύτη: « Ο καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε που η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο».
Κι εσύ αγαπούσες την ποίηση Μάνο μου. «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι. Αυτό είναι». Θυμάμαι, σε κάποιες εκλογές της ΕΣΗΕΑ, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά σου με τους Μαχόμενους δημοσιογράφους, είχες ξεκινήσει το κείμενό σου με αυτούς τους στίχους του Χικμέτ για να περιγράψεις την κατάσταση στον κλάδο μας: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι. Αυτό είναι». Άκου τώρα ποίηση σε ένα ξερό, άνυδρο τοπίο όπως ο συνδικαλισμός! Αλλά αυτός ήσουν Μάνο Σπανάκο, φίλε μου. Πέρασες μια δύσκολη ανεργία, σε ηλικία που, στον χώρο μας, δεν υπάρχει κανένα φως ελπίδας στον ορίζοντα. Αλλά το έκανες με αξιοπρέπεια και χωρίς ποτέ να παραδοθείς, χωρίς να περιοριστείς στο στενά ατομικό σου πρόβλημα. Γιαυτό συμμετείχες στο συνδικαλισμό (και αργότερα στην πολιτική, με το Δήμο σου) για να αλλάξουν τα πράγματα για όλους.
Μοιραζόμασταν και άλλα πράγματα μαζί. Όπως η αγάπη μας για τα ζώα. Κι όταν αυτά αρρώσταιναν ξέραμε ότι μπορούμε να ακουμπήσουμε ο ένας στον άλλο την ανησυχία μας γιαυτά και τον πόνο μας όταν τα χάναμε.
Αχ γλυκέ, τρυφερέ μου Μάνο. Πολύ θα μου λείψεις. Και εύχομαι κουράγιο στη σύντροφό σου και το γιό σου να αντέξουν τη μεγάλη απώλεια.
Καλή αντάμωση».
